Μέρες, εβδομάδες, μήνες τώρα αναμέναμε με περισσή αγωνία τις νέες βάσεις των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η μέρα αυτή έφτασε… Όλα τα ΜΜΕ κι όχι μόνο κινούνται στους ρυθμούς των βάσεων εισαγωγής. Άνοδος , πτώση, μετεγγραφές, εύκολα – δύσκολα θέματα… Το συνηθισμένο λεξιλόγιο των ημερών, έως ότου κοπάσει ο θόρυβος και τα πράγματα πάρουν την καθημερινή τους πορεία, μέχρι τις επόμενες βάσεις…
Αφορμώμενος, λοιπόν, από την ανακοίνωση των φετινών βάσεων , θα προσπαθήσω να προσεγγίσω κάποιες πτυχές – όχι και τόσο ορατές – των φετινών βάσεων που πιστεύω λίγο διαφέρουν από τις αντίστοιχες των τελευταίων ετών.
Για μια ακόμη φορά, μάλλον, η επιλογή ενός μεγάλου αριθμού υποψηφίων έγινε με κριτήρια που ίσως δε συνάδουν και τόσο με το γενικότερο «πνεύμα» της εποχής. Λίγο η έλλειψη σωστής καθοδήγησης κι επαγγελματικού προσανατολισμού, λίγο η νοοτροπία του Έλληνα, που ακόμη και σήμερα σχολές ήδη κορεσμένες, αποτελούν πόθο πολλών, λίγο το ένα, λίγο το άλλο… τα αποτελέσματα ίδια. Τι κι αν η κοινωνία μας ελέω κρίσης δέχεται ανεπανάληπτα κτυπήματα σε πολλούς κλάδους εργασίας – όπως η οικοδομή – τι κι αν σχολές περιζήτητες δέχονται αβάστακτο «φορτίο» φοιτητών, ανεβάζοντας στα ύψη τον αριθμό μελλοντικών ανέργων…
Από την άλλη, λίγοι – ελάχιστοι επιτυγχάνουν αυτό που πραγματικά θέτουν ως στόχο τους. Οι περισσότεροι, μάλλον, «βολεύονται» με κάποια σχολή, που πολλές φορές το μόνο που κάνει είναι να ικανοποιεί απλώς την ανάγκη κάποιου να σπουδάσει. Αποτέλεσμα αναμενόμενο η εγκατάλειψη της σχολής ή το φαινόμενο των «αιώνιων» φοιτητών, που μάλλον ενδέχεται να λάβει τέλος…
Μπήκαμε, λοιπόν, στη σχολή που ονειρευόμαστε – ή κάποια άλλα κοντινά μας πρόσωπα ονειρεύονται – και αρχίζει το ταξίδι. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ακριβό το εισιτήριο εισαγωγής, πανάκριβο το εισιτήριο εξαγωγής. Κι αν σπουδάζουμε στον τόπο μας πάει καλά. Αν όχι; Μεγάλο – αν όχι δυσβάστακτο – το κόστος για την ελληνική οικογένεια, που ήδη παραπαίει οικονομικά, δεχόμενοι καθημερινά ολοένα και περισσότερα και πιο επίπονα οικονομικά κτυπήματα.
Τελειώνουμε με ένα πτυχίο στα χέρια μας που ενδέχεται να αποτελέσει πράγματι το «διαβατήριο» για το μέλλον, για το εξωτερικό… ενδέχεται όμως να αποτελέσει και το μόνιμο στόλισμα και ντεκόρ ενός τοίχου, ενδεδυμένο μ’ ένα πολυτελές κάδρο. Βέβαια, δεν εκλείπουν – αλίμονο – και οι περιπτώσεις που άλλο σπουδάζουμε κι άλλο κάνουμε… Ίσως να είναι κι ο κανόνας και τόση ώρα μιλάμε για τις εξαιρέσεις του, που απλώς τον επιβεβαιώνουν…
Η απόλυτη δυσαρμονία, λοιπόν, ανάμεσα στην παραγωγή πτυχιούχων και στην αγορά εργασίας. Να ήταν και η μόνη! Ζούμε στη χώρα των απόλυτων δυσαρμονιών που και η κοινή λογική παραδίδει τα όπλα αμαχητί…
Κι έρχεται ο απόλυτος συνωστισμός – γιατί αυτός είναι ο πραγματικός συνωστισμός, κι όχι οποιοσδήποτε άλλος που μνημονεύεται από διαφόρους – στις λίστες ανεργίας του ΟΑΕΔ. Οι αριθμοί τρελαίνουν και τον πιο λογικό… Γιατί;
Βέβαια, πέρα από το γκρίζο χρώμα που αναδύει το συγκεκριμένο κείμενο, σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανό να υπερκαλύψει το απόλυτο λευκό της ευτυχίας, όλων αυτών των παιδιών που θυσιάζοντας πολλά – και μάλιστα στην πιο απαιτητική ηλικιακή τους φάση – πέτυχαν το σκοπό τους, άνοιξαν τα φτερά τους κι ξεκίνησαν για κάτι νέο στη ζωή τους. Αυτοί είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές… Στα μάτια τους το μέλλον φαντάζει ευοίωνο και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τους το απαγορεύσει. Ίσως, όντως, στο εγγύς ή το μακρινό μέλλον όλο αυτό το γκρίζο που επενδύει τον ορίζοντά μας «ξεβάψει» και πραγματοποιήσουν τα θέλω τους και τα όνειρά τους. Πολλά συγχαρητήρια και πολλές ευχές, γιατί πραγματικά το αξίζουν…
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
⇒ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω fb για όλες τις νέες αναρτήσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime
© schooltime.gr – Αρθρογραφία •Facebook •Twitter •Google+
