Η μέρα που όλοι οι υποψήφιοι προσμένουν εδώ και μήνες, χρόνια έφτασε. Μοιάζει ψέμα, αλλά έφτασε. Οι Πανελλήνιες τελείωσαν. Ο Γολγοθάς τελείωσε… Θυμάμαι πολύ έντονα τη μέρα που τελείωσα κι εγώ τις Πανελλήνιες. Η αλήθεια είναι ότι την περίμενα κάπως διαφορετική, αλλά ήταν μια εντελώς συνηθισμένη μέρα, όπως όλες οι άλλες. Είναι αλήθεια πως, όταν περιμένουμε κάτι με λαχτάρα, χτίζοντας όνειρα γύρω του, η στιγμή που θα το κατακτήσεις ίσως να μην είναι εφάμιλλη των προσδοκιών σου.
Η μέρα, λοιπόν, έφτασε. Βγαίνεις από την αίθουσα, αφήνοντας πίσω τα όνειρά σου πλέον στα χέρια των βαθμολογητών. Το μόνο που εύχεσαι είναι να τους φερθούν ανθρώπινα και με επιείκεια. Εσύ ό,τι ήταν να κάνεις το έκανες και με το παραπάνω. Θυσίασες πολλά για την ηλικία σου και τώρα περιμένεις την ανταμοιβή. Στερήθηκες πολλά, έκλεισες τα αυτιά στις σειρήνες που σε καλούσαν διαρκώς να τις ακολουθήσεις κι αφοσιώθηκες σ’ έναν αγώνα με σκληρό ανταγωνισμό κι αβέβαιο αποτέλεσμα.
Όλοι γύρω σου προσπαθούσαν να σταθούν πλάι σου. Ο καθένας με τον τρόπο του. Γονείς, συγγενείς, καθηγητές, φίλοι. Όλοι συνοδοιπόροι στον αγώνα σου. Όλοι συμμέτοχοι αλλά και αμέτοχοι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κανένας τους ίσως δεν μπορούσε να αντιληφθεί το βάρος που είχες πάνω σου. Ένα βάρος δυσβάστακτο που λίγοι ίσως έχουν το σθένος να σηκώσουν . Εσύ όμως το κατάφερες και μπράβο σου.
Η μέρα αυτή λοιπόν έφτασε. Περνάς την πόρτα του σχολείου σου για τελευταία ίσως φορά με την ιδιότητα του μαθητή. Εκείνη τη στιγμή όλα τα μαθητικά σου χρόνια λες και περνούν κινηματογραφικά μπροστά σου. Διστάζεις. Μια τελευταία ματιά. Μπροστά σου πλέον ανοίγεται ένας διαφορετικός κόσμος. Ένας κόσμος που μόχθησες για να σε δεχθεί. Ένας κόσμος του οποίου τις απολαύσεις στερήθηκες για μήνες, χρόνια.
Σκέφτεσαι ότι θα γυρίσεις σπίτι και για πρώτη φορά δεν θα κλειστείς στα βιβλία σου. Για πρώτη φορά μετά απο καιρό – από πότε αλήθεια; – δεν θα χαιρετίσεις βιαστικά γονείς, αδέλφια, για να κλειστείς στο δικό σου «κελί», που καθημερινά έδινες έναν άνισο αγώνα. Για πρώτη φορά δεν θα μουντζουρώσεις το πρόχειρό σου, κάνοντας υπολογισμούς μέχρι πότε θα τελειώσεις το τάδε κεφάλαιο για να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου. Για πρώτη φορά δεν θα βάλεις ξυπνητήρι…
Είσαι όμως ακόμη έξω από το σχολείο σου. Όλες αυτές οι σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό σου, αδυνατώντας ακόμη να πιστέψεις ότι είναι αλήθεια. Περιμένεις κάποιον φίλο, φίλη να το επιβεβαιώσει. Είναι αλήθεια; Τελειώσαμε; Απίστευτο…
Φεύγεις. Απομακρύνεσαι από το σχολείο. Στα χέρια ακόμη κρατάς σφικτά το στυλό, το μισοάδειο μπουκάλι με νερό, τη μαθητική σου ταυτότητα. Μοιάζουν κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Νιώθεις ότι απότομα μεγάλωσες. Δεν είσαι πλέον μαθητής. Προσπαθείς να φέρεις στο μυαλό σου την πρώτη φορά που κάθισες σε θρανία. Μοιάζουν να έχουν περάσει αιώνες. Κι όμως πέρασαν μόλις 12 χρόνια. Από τότε που για πρώτη φορά μάθαινες το «Α». Και τώρα είσαι στο «Ω». Στο τέλος μιας πορείας που πίστεψέ με πάντα θα σε συντροφεύει για πάντα και θα είναι μια πολύ δυνατή ανάμνηση στη ζωή σου. Ίσως η καλύτερη.
Πρέπει να είσαι υπερήφανος – η που έφτασες στο τέλος και πλέον περιμένεις. Περιμένεις να ανοίξεις τα φτερά σου και να κάνεις υπερήφανους τους πάντες γύρω σου. Μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου. Γιατί στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής σου όλοι τους ,όλοι μας απαιτούσαμε διαρκώς από σένα. Στο πρόσωπό σου βλέπαμε ίσως τα δικά μας όνειρα, φιλοδοξίες, οράματα, επιτυχίες. Ξεχνούσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν έφηβο – η και διαρκώς απαιτούσαμε. Συγχώρεσέ μας αν κάποτε ξεπερνούσαμε τα όρια και οι απαιτήσεις μας ήταν υπερβολικές. Κάποτε θα καταλάβεις το γιατί…
Άνοιξε, λοιπόν, τα φτερά σου και πέτα. Το δικαιούσαι…
*Πρώτη δημοσίευση – Μάιος 2015
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
© schooltime.gr – Πανελλαδικές •Facebook •Twitter •Google+