Φεβρουάριος… Μήνας αφιερωμένος στον θεό του Άδη, «Φέβρουο» και γενικότερα στους νεκρούς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι Ρωμαίοι κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου μήνα – που ήταν και ο τελευταίος μήνας στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο – διοργάνωναν διάφορες τελετές καθαρμών και εξαγνισμών. Έπρεπε να είναι καθαροί και αμόλυντοι μπαίνοντας στον νέο χρόνο. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, και η ετυμολογική προέλευση της λέξης «Φεβρουάριος», καθώς προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare (< λατινικό επίθετο februus = καθαρτικός) που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. «Februarius mensis», λοιπόν, μήνας Φεβρουάριος, μήνας των γιορτών εξαγνισμού.
Το 46 π.Χ. καθιερώθηκε το Ιουλιανό ημερολόγιο και ο μήνας σιγά σιγά άρχισε να παίρνει τη μορφή που έχει μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, οι μέρες του έγιναν 29 από 30. Αργότερα, την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου, του αφαίρεσαν ακόμη μία ημέρα – η οποία προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο, προς τιμή του νέου αυτοκράτορα – κι έτσι έμεινε με 28 ημέρες, 29 κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε το έτος αντί 365 ημερών έχει 366 και ονομάζεται δίσεκτο ( < bis sextus = δις έκτη, που σημαίνει δύο φορές η 24η του μήνα, η οποία ήταν η έκτη μέρα πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου).
Φεβρουάριος, λοιπόν, ή και Φλεβάρης, Κουτσός, Κουτσοφλέβαρος, Μικρός (λόγω των 28 ημερών του), Φλιάρης (< φλιά= κατώφλι, καθώς είναι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα), αλλά και Κλαδευτής, καθώς τότε κλαδεύουμε τα δέντρα.
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
Δείτε τις τελευταίες ειδήσεις στο Newsroom schooltime.gr – Βρείτε μας στο Google News
