Στην ώρα αιχμής, που διακρίνει τη σύγχρονη κοινωνία διαφαίνεται μια παθητικότητα εκ μέρους του κοινωνικού συνόλου, υπό την έννοια ότι επικρατεί μια σιωπηρή σύγχυση. Ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας – ραγδαία (αντιστρόφως ανάλογα) υποβάθμιση του κοινωνικού εαυτού. Οι στατιστικές μελέτες των τελευταίων ετών το αποδεικνύουν περίτρανα: «το σύνολο των μελετών που είτε ασχολούνται ευθέως με τη μοναξιά, είτε με την κοινωνικότητα άρα εξ αντιδιαστολής, πραγματεύονται το ίδιο θέμα, τεκμηριώνουν ότι η ύπαρξη κοινωνικής δικτύωσης σχετίζεται με την επιβίωση και την καλύτερη ποιότητα ζωής» (Παρασχάκης, 2019).
Με σημείο εκκίνησης -άνευ δειγματοληψίας- την ιδιότυπη κοινωνική μοναξιά είναι άξιο υπογράμμισης ότι η εν λόγω συμπεριφορά αποκτά παραδόξως -και σε ό,τι αφορά την κοινωνία- έναν χαρακτήρα … κανονικότητας. Μάλιστα, η κοινωνική διαρροή απορρέει περισσότερο από τις συστάδες ατόμων που διαμοιράζονται την αμοιβαία ιδεολογία ως προϊόν καταναλωτικής μανίας και υλιστικού προτύπου, παρά ως εξατομικευμένη ενέργεια. Φαίνεται, επομένως, εναργώς η κατίσχυση του ρόλου της «απλοποίησης» των κοινωνικών ρόλων στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που απειλείται πολύπλευρα.
Εκτενέστερα, εξετάζοντας το δίπτυχο «φονταμενταλισμός – κομφορμισμός», που διέπει τα δημοκρατικά καθεστώτα (;) παρατηρείται μια αρχική «κοινωνική βάση» με επισφαλείς στοχεύσεις. Είναι, άρα, η ίδια η κοινωνική σύσταση που διαπλάθει τα κοινωνικά μέλη της να ιχνηλατούν κατά πόδας την ανυπαρξία αντισωμάτων στην ανθρώπινη εργαλειοποίηση. Γεγονός εξόφθαλμο: Πολιτικές λιτότητας, εγκληματικές οργανώσεις (παρακράτος), ετεροκατευθυνόμενα/ υποκινούμενα όργανα καταστολής, ανάδυση νεανικής παραβατικότητας, αντιπροσωπευτική (αποτελματωμένη) διακυβέρνηση. Τα προαναφερθέντα αντικίνητρα αποτελούν περαιτέρω εστία φθοράς στον πολίτη που εξ επιλογής παραμένει πολιτικοποιημένος, ενόσω η χρεία της μάζας εμμένει στην αδράνειά της, παρατηρώντας τα τεκταινόμενα σε κάποιο γνωστό και φωτισμένο μπαρ της πρωτεύουσας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υπηρετούν και συντηρούν την κοινωνική και επιζήμια αυτή «κοινωνική αλυσίδα», ενώ, έπειτα μεμψιμοιρούν -παθητικά βέβαια- για τον αρνητικό αντίκτυπο που διαχέεται στον κοινωνικό ιστό.
Ομολογουμένως, πρόκειται για μια ισχυρή επίφαση. Γιατί η Πολιτεία μεροληπτεί απροκάλυπτα υπέρ της συνεπαγόμενης καταδυνάστευσης του ανθρωποκεντρισμού; Γιατί, ενώ η τεχνολογία ακμάζει καταλυτικά να λειτουργεί αλληλοαναιρούμενα ως προς την κοινωνική συνοχή; Η αναζήτηση της απάντησης βρίσκεται στην άμεση ενεργοποίηση του πολίτη, η οποία θα εδραιωθεί εκ των ενόντων αντιστάσεων βιωσιμότητας.
Τάσος Τριανταφυλλόπουλος*
Φιλόλογος
