Της Αιμιλίας Ιατρίδη
Κάθε Τρίτη πρωί παρακολουθώ στη σχολή το μάθημα της «Σχολικής Ψυχολογίας». Από την αρχή της φετινής χρονιάς ήταν ένα τρίωρο που ποτέ δε με συγκίνησε και δε με παρακίνησε να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή σαν άτομο δεν είχα κλίση ή ενδιαφέρον για τέτοιου είδους ζητήματα και προβληματισμούς.
Ωστόσο, η σημερινή μέρα έμοιαζε διαφορετική και άκρως ξεχωριστή από τις προηγούμενες. Ένα ιδιαίτερο άτομο, μια σπάνια προσωπικότητα έκανε την εμφάνιση του στο κέντρο της αίθουσας. Στο χέρι του κρατούσε ένα μικρόφωνο το οποίο δε χρησιμοποίησε ποτέ. Ο λόγος για μια φοιτήτρια μόλις 20 χρόνων. Με την πρώτη ματιά πιστεύεις ότι δε διέθετε κάτι με το οποίο θα μπορούσε να διαφέρει από το πλήθος. Και όμως κρατούσε μέσα της μια «αδυναμία» -αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι. Αυτό το νεαρό κορίτσι ήταν κωφάλαλο και ανέλαβε να μας παρουσιάσει τη δική της εργασία.
Με τη βοήθεια του διερμηνέα και κάνοντας χρήση της νοηματικής γλώσσας, έκανε αναφορά στην προσωπική της ζωή. Συγκεκριμένα, ανέλυσε διεξοδικά τις εμπειρίες και τα δικά της βιώματα από την εφηβική ηλικία. Ακόμη, τη στάση που κρατούσαν απέναντι της οι συμμαθητές και ο κοινωνικός περίγυρος, οι φιλίες που ανέπτυξε σε παρέες συνομηλίκων. Ιδιαίτερη σημασία έδωσε στην ποικίλη αντιμετώπιση από τους καθηγητές της στις διαφορετικές εκπαιδευτικές βαθμίδες. Όσο βίωνε τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου υπήρξαν καθηγητές που την υποστήριξαν με απλές κινήσεις όπως το γεγονός ότι έγραφαν όλες τις σημειώσεις στον πίνακα για να μπορεί να απολαμβάνει το δικαίωμα της μόρφωσης και να νιώθει και αυτή μέρος της σχολικής τάξης. Παρόλα αυτά, υπήρχαν και αυτοί, όσο αδιανόητο και αν ακούγεται, που αδιαφόρησαν και δεν έδειξαν το ανάλογο ενδιαφέρον. Μάλιστα, σε κάθε παρακολούθηση ταινίας δεν υπήρχαν ούτε καν οι υπότιτλοι ώστε να έχει τη δυνατότητα της ενεργούς συμμετοχής.
Αξιοσημείωτο ήταν η αναφορά της στα «χόμπι» που ανέπτυξε. Λόγω του bulling και της πίεσης που υπέστη όντας παιδί θέλησε να βρει μια διέξοδο. Έτσι, απέκτησε το μικρόβιο του αθλητισμού. Στα 13 της χρόνια ασχολήθηκε με τη ξιφασκία. Αργότερα, προσέγγισε την κωπηλασία στην οποία χρωστά την 3η θέση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τέλος, η έλλειψη του στοιχείου του νερού στην πρωτεύουσα την οδήγησαν στο άθλημα της ιστιοπλοΐας. Μέχρι στιγμής κατέχει συνολικά 103 μετάλλια και η πορεία της συνεχίζεται.
Κλείνοντας την εργασία της μοιράστηκε μαζί μας την πρώτη συνειδητοποίηση του προβλήματος της. Μια μέρα γυρνώντας από το σχολείο συζήτησε με τη μητέρα της. Τη ρώτησε γιατί δεν ακούει και το λόγο για τον οποίο δεν είναι ίδια με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Η απάντηση της μητέρας της «ήταν θέλημα Θεού. Αυτός ευθύνεται για αυτό και ποτέ δε μπορεί να αλλάξει ή να βελτιωθεί». Εκείνη τη χρονική στιγμή όλο το αμφιθέατρο κυριολεκτικά πάγωσε. Κοιτούσα γύρω μου και αντίκριζα τους συμφοιτητές μου να δακρύζουν και να έχουν ξεσπάσει σε κλάματα από τη συγκίνηση.
Αυτά τα λόγια πραγματικά με άγγιξαν, μίλησαν βαθιά στην καρδιά μου. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι καθημερινά γκρινιάζεις και θυμώνεις για ανούσια πράγματα. Εκεί έξω όμως, υπάρχουν άνθρωποι που αυτό που θεωρείς εσύ αυτονόητο, εκείνοι παλεύουν για να το αποκτήσουν, όπως ένα χαμόγελο ή μια παρέα. Εξάλλου, στη ζωή οι πραγματικοί ήρωες δε βρίσκονται στα παιδικά ούτε στα παραμύθια. Είναι αυτοί που ζουν δίπλα μας, ανάμεσα μας και αγωνίζονται για μια θέση στην ευτυχία και την ικανοποίηση.
Αναρωτιέμαι, πόση ψυχική δύναμη και κουράγιο μπορεί να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος για να καταφέρει όλα αυτά; Απλά μπράβο!
Αιμιλία Ιατρίδη
