Χαίρομαι που σε γνώρισα και ήμουν στη ζωή σου, έστω και γι’ αυτό το διάστημα. Που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω τις πιο σκοτεινές φαντασιώσεις μου.
Γιατί με σένα απλά έμοιαζαν ό,τι πιο συνηθισμένο. Κι ας μου λείπουν τώρα. Κι ας ξέρω ότι δεν θα βρεθεί άλλος να με κάνει να ανοιχτώ τόσο πολύ. Ήρθες εσύ και με έκανες να καταλάβω και να νιώσω πώς είναι “Δυο άνθρωποι να γίνονται ένα”.
Δεν πειράζει ό,τι κι αν έγινε. Μου αρκεί που το έζησα. Ό,τι κι αν συμβεί θα ξέρω μέσα μου ότι το έχω νιώσει. Και αυτό με ικανοποιεί κάπως.
Με έκανες να ανοίξω τα μάτια μου. Να βγω λίγο πιο έξω από το τοίχος που είχα χτίσει. Που τόσο καιρό φοβόμουν. Με βοηθούσες να ξεπεράσω κάποιους ενδοιασμούς που είχα. Αλλά πιο πολύ να ζήσω για μια φορά έτσι όπως εγώ θέλω.
Να ευχαριστιέμαι το καθετί γύρω μου. Να δω τον κόσμο με άλλα μάτια. Να ελπίζω ξανά.
Λοιπόν όσο κι αν ήθελα να κρατήσει παραπάνω, δεν έχω παρά να είμαι ευγνώμων που μου συνέβη.
Θα μάθω να ζω με τις αναμνήσεις. Και πλέον να κρατάω όσα έχουν για μένα αξία.
Τελικά αυτό θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Και ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος.
Γι’ αυτό κρατήστε μόνο τα καλά στη ζωή σας. Και που ξέρετε, μπορεί έτσι ο θεός να σας φέρει ακόμα καλύτερα.
Σίλια Μπαμπίτσα
Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας
Γιάννης Ξηντάρας*
Ψυχολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή»
