Άκου. Ξέρω ότι βαριέσαι τα πολλά λόγια. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μην επεκταθώ πολύ. Δε θέλω να αναφερθώ σε ιστορίες που με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα. Δε θα σου πω πόσες φορές πληγώθηκα και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου για ανθρώπους που πίστευα πως θα με αγαπήσουν και θα μείνουν δίπλα μου. Γιατί σε όλους συνέβη και αυτοί που το έκαναν σε εμένα είναι και οι ίδιοι παθόντες. Στην τελική δεν έχει σημασία το σημάδι που δε φεύγει ποτέ αλλά πόσο τελικά σταματάς να το κοιτάς και αρχίζεις να το καλύπτεις με χίλια δύο. Μαθαίνεις να το φοράς και σιγά σιγά το ξεχνάς. Αλλά όσο κι αν οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους, έχουν ένα κοινό. Θα σε πληγώσουν όσο τους αφήνεις να το κάνουν. Ανοίγουν ξανά παλιά σημάδια.
Θα σου πω ότι ξέρεις. Πόσο δύσκολο μου ήταν να εμπιστευτώ και να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος θα μπορέσει να κάνει τα πάντα για μένα. Θα μπορέσει να είναι αυτό που οι άλλοι δεν ήθελαν. Δεν μπόρεσαν. Γέλασαν σε βάρος του και καυχήθηκαν ότι η ζωή τούς έκανε σκληρούς και άδικους, αλλά δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια στην αγάπη. Και θα σου πω ότι συμφωνώ μαζί τους. Και θα πω ότι μάλλον εμείς οι δύο δεν ταιριάξαμε απλά και όχι ότι δεν προσφέραμε απλόχερα την ψυχή μας ο ένας στον άλλον. Θα σου πω ότι ήταν λάθος και τον δύο και για να συμφιλιωθώ με το μέσα μου θα σου απλά ότι δεν ήταν ο εγωισμός και των δύο αυτός που έφερε έναν πολλά υποσχόμενο έρωτα εδώ, αλλά ήταν η ασυμφωνία χαρακτήρων.
Ελπίζω να είσαι ικανοποιημένος με αυτό. Εγώ είμαι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αποτελεσματικό για να σκεπάσει τις πληγές από το ίδιο, άπειρες φορές φορεμένο δεν πήγαινε άλλο.
Σε εσάς θα πω την αλήθεια.
Θα σας πω λοιπόν να μην αφηγείστε παραμύθια αιώνιας αγάπης και ανάστασης ψυχών στα παιδιά σας. Γιατί τα πιστεύουν, γιατί τα κάνουν κανόνες ζωής και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να παίξουν το παιχνίδι του πάρε-δώσε και εν αγνοία τους δε θα το κάνουν επί ίσοις όροις. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Είναι για τον εαυτό τους πρώτα και θα το αρνούνται αιωνίως. Θα ωρύονται χτυπώντας το κεφάλι τους με τα χέρια πως αγάπησαν, πόνεσαν και δεν πήραν τίποτα πίσω. Η πράξη αναιρεί την πίστη όμως αυτή και όταν το παιχνίδι λάβει τέλος το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα. Παραίτηση. Ένας νικητής και ένας ηττημένος, δύο ηττημένοι, ποτέ δύο νικητές.
Νικητές είναι αυτοί που σε ταυτόχρονο χρόνο πόθησαν, πολιόρκησαν, υπερασπίστηκαν ο ένας τον άλλον με το ίδιο σθένος μέχρι το τέλος. Μη τους μιλάτε λοιπόν για ανιδιοτελή αγάπη και μπούρδες. Αν θέλετε, πείτε τους για αμοιβαιότητα συναισθημάτων. Μέχρι εκεί. Θα σας πω όμως κάτι τελευταίο, πόσες τέτοιες ιστορίες ξέρετε να τους πείτε? Αρκεί μία, αν υπάρχει… η δική σας.
Ελένη Καζαντζή*
Φιλόλογος
