Συνέντευξη: schooltime.gr – Γ. Σκάθαρος / Εύη Κουτσαυτάκη
Εύη, μας συστήθηκες δισκογραφικά πριν από λίγα χρόνια με το «Χαμογέλα μου», ένα ερωτικό τραγούδι του Σωκράτη Παπαϊωάννου σε στίχους της Μαρίας Πολίτου. Ήταν το «βάπτισμα του πυρός» για σένα στη δισκογραφία. Θα μπορούσες να μου πεις λίγα λόγια γι’ αυτή τη συνεργασία;
Είχε προηγηθεί η γνωριμία μου με τον Σωκράτη Παπαϊωάννου, με τον οποίο ήδη συζητούσαμε τις προοπτικές μιας συνεργασίας. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη «nota records», τη δισκογραφική του Σωκράτη, βρέθηκα εντελώς τυχαία να ξεφυλλίζω ένα τετράδιο με στίχους. Μοιραία, λοιπόν, συναντήθηκα με το «Χαμογέλα μου» της εξαιρετικής στιχουργού Μαρίας Πολίτου και αμέσως το ερωτεύτηκα! Παράλληλα, η μουσική του Σωκράτη απογείωνε το κομμάτι, έτσι η πρότασή του να το ερμηνεύσω στο άλμπουμ που ετοίμαζε εκείνη την εποχή με ενθουσίασε, και… όλα πήραν το δρόμο τους!
Στη συνέχεια ακολουθεί μια ακόμη δουλειά με τον ίδιο συνθέτη. Συμμετέχεις στον δίσκο «Εκείνη»…
Πρόκειται για μια συνεργασία που ήρθε δύο χρόνια μετά το «χαμογέλα μου». Ένα μέρος της ηχογράφησης έγινε στο στούντιο του Σωκράτη Παπαϊωάννου και ένα σ’ εκείνο του επίσης μουσικού Γιάννη Γιαννούλη. Στο «Εκείνη», έναν δίσκο που πρέπει να πω ότι ήταν αποκλειστικά «γυναικεία» υπόθεση, συμμετείχα με ένα τραγούδι που αγαπώ ιδιαίτερα, «Το μόνο που μπορώ».
Θα σε πάω λίγο πίσω… Θέλω να σε ρωτήσω αν υπήρξαν ερεθίσματα στο οικογενειακό σου περιβάλλον για να ασχοληθείς με τη μουσική και το τραγούδι, και αν θυμάσαι χρονικά τη στιγμή που έχεις κατασταλάξει σ’ αυτή σου την απόφαση.
Από πολύ μικρή αγαπούσα τη μουσική, κάτι που έγινε αντιληπτό νωρίς από τον μπαμπά μου, ο οποίος μου έκανε δώρο ένα πιάνο και παράλληλα με ώθησε στο να ασχοληθώ με τη βυζαντινή μουσική. Στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχα σε πολλές χορωδίες· στο πλαίσιο των σπουδών μου στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στο ΤΕΙ Ηπείρου στην Άρτα, «συνάντησα» τη μεγάλη μου αγάπη, το παραδοσιακό τραγούδι, επίσης το ρεμπέτικο και το λαϊκό. Κάπου εκεί, όλο αυτό εξελίχθηκε στην ουσία σε καθημερινό βίωμα, συνήθεια και τελικά ανάγκη.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση μπροστά σε κοινό; Πώς σε υποδέχτηκαν; Πώς τη βίωσες;
Το πρώτο μου live θα μου μείνει αξέχαστο! Τρομερό άγχος, αν σκεφτείς ότι ήμουν μόλις 17. Ευτυχώς, στο κοινό υπήρχαν πολλοί δικοί μου άνθρωποι, οι οποίοι με στήριξαν και με βοήθησαν να νιώσω άνετα. Μετά το πρώτο χειροκρότημα τα άφησα όλα πίσω και συνέχισα κανονικά, οπότε όλο αυτό πέρασε κάπως ανώδυνα.
Ας πάμε στη συμμετοχή σου στη «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Στο Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα» του Βυζαντινολόγου Δημήτρη Κατσίκα – Καππαδόκη, όπου ερμηνεύεις κάποια από τα τραγούδια. Πώς προέκυψε;
Η έκδοση του έργου σε cd, αλλά και η συμμετοχή μου σ’ αυτό, ήταν μια ιδέα του Βυζαντινολόγου Δημήτρη Καππαδόκη. Σκοπός ήταν να αναδειχθεί το δέσιμο του ανθρώπου και της εκκλησίας μέσα από τη μουσική. Πρόκειται για ένα λαϊκό ορατόριο εμπνευσμένο από το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντα, βιβλίο που περιλαμβάνεται στον Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης ως αλληγορική έκφραση της σχέσης Χριστού και Εκκλησίας.
Το έργο παρουσιάστηκε εδώ, στη Μονή Λαζαριστών, με μεγάλη επιτυχία, ενώ τον Δεκέμβριο Φιλοξενηθήκαμε από τη Μητρόπολη Δημητριάδος στην Αγριά Βόλου. Ελπίζουμε ότι αυτή η δουλειά θα προχωρήσει και με τον καιρό θα γίνει περισσότερο γνωστή.
Το 2018 ερμηνεύεις το «Όταν μου λες δε μ’ αγαπάς», ένα «δυνατό» κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ του Δημήτρη Τσιβούλα, «Για όλα και κανένα». Θέλεις να μου πεις γι’ αυτή τη συνεργασία;
Ο Δημήτρης Τσιβούλας είναι ένας εξαιρετικός δημιουργός και δάσκαλος μουσικής –η γνωριμία μας έγινε μέσω του Γιάννη Γιαννούλη, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές καλλιτεχνικά- και πρέπει να πω ότι είναι τιμή για μένα που με επέλεξε να ερμηνεύσω ένα από τα κομμάτια της πρώτης του δισκογραφικής δουλειάς. Το «Όταν μου λες δεν μ’ αγαπάς» είναι ένα τρυφερό τραγούδι στο οποίο ο έντεχνος-jazz ήχος συνενώνεται με παραδοσιακά στοιχεία και δημιουργεί ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Θα έλεγα ότι το τραγούδι του Δημήτρη είναι από τα αγαπημένα μου…
Μέσα σε λίγα χρόνια -και σε νεαρή ηλικία- έχεις κάνει πολλά πράγματα στον χώρο: παρουσίες στη δισκογραφία, συνεργασίες με έμπειρους και καταξιωμένους δημιουργούς, αμέτρητα Live σε μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Ξεχωρίζεις κάποια σημαντικά σημεία στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Θεωρώ σημαντικές για μένα όλες εκείνες τις στιγμές που βρέθηκα σε κάποιο studio για να ηχογραφήσω τα τραγούδια που μου εμπιστεύτηκαν τόσο αξιόλογοι καλλιτέχνες, καθώς και τα χρόνια των σπουδών μου στην Άρτα∙ εκεί μπόρεσα να εμβαθύνω στη μουσική και να γνωρίσω όλες τις όψεις του τραγουδιού, να μάθω όλα όσα γνωρίζω σήμερα.
Φαίνεται ότι μπορείς να υπηρετήσεις πολλά διαφορετικά είδη, όσον αφορά το τραγούδι. Η φωνή σου είναι απαλή, μελωδική με έντονο το στοιχείο του λυρισμού. Επίσης, σ’ έχω ακούσει να ερμηνεύεις καταπληκτικά και λαϊκά κομμάτια. Θα έβαζες «ταυτότητα» στον εαυτό σου;
Ταυτότητα, δεν θα το έλεγα. Θα μπορούσε κάποιος να με πει «έντεχνη» ή «παραδοσιακή», αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι όροι είναι δόκιμοι. Μ’ αρέσει πολύ η Αλεξίου, που την θεωρώ ΤΟΠ, επίσης η Γλυκερία, η Λιζέτα Καλημέρη, η Μελίνα Κανά. Προσπαθώ από μικρή, όσο μπορώ, να πατώ στα βήματά τους, ίσως λοιπόν θα με κατέτασσα σ’ αυτό το είδος μουσικής.
Πρακτικά πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη να παρουσιάσει, να «επικοινωνήσει» δουλειά του;
Η Θεσσαλονίκη έχει κάνει τεράστια πρόοδο σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό και δεν έχει να ζηλέψει πια τίποτα από την Αθήνα. Το κοινό είναι «δύσκολο», αλλά «ανοικτό» στις φρέσκες προτάσεις∙ σε σέβεται, αν το σεβαστείς. Αναφορικά με την αποδοχή… πιστεύω πως μετράει πολύ το «βιογραφικό», η εμπειρία σου στη μουσική.
Κάτι πιο γενικό… Πώς βλέπεις τη γενιά σου, τόσο σε ερμηνευτικό όσο και σε δημιουργικό επίπεδο;
Υπάρχουν αξιόλογες φωνές και εξαιρετικοί νέοι δημιουργοί, κυρίως όμως σ’ αυτό που λέμε «εμπορικό» κομμάτι της μουσικής. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό, συνυπολογίζοντας βεβαίως πως και οι απαιτήσεις σήμερα σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας είναι υψηλές.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα, σε σχέση πάντα με την πορεία σου στο χώρο;
Με φαντάζομαι να κάνω αυτό που κάνω και τώρα, δηλαδή τις εμφανίσεις μου σε μουσικές σκηνές της πόλης, και ίσως, αν καταστεί εφικτό, κάποιες συνεργασίες με καλλιτέχνες που εκτιμώ και θαυμάζω, όπως η Γλυκερία, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Μάκης Σεβίλογλου…
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την ωραία συζήτηση που είχαμε. Κλείνοντας, θα ήθελες να αφιερώσεις στους αναγνώστες μας λίγους στίχους από το αγαπημένο σου τραγούδι;
Είναι πολλά τα τραγούδια που αγαπώ και που εκτιμώ τους δημιουργούς τους. Για να μην αδικήσω κανέναν, θα αφιερώσω έναν στίχο από το «Χαμογέλα μου», το πρώτο μου τραγούδι: Χαμογέλα μου ψυχή μου μόνο αυτό ζητώ…
Τίποτα άλλο… το χαμόγελο είναι το παν!
Φωτογραφίες: Sofia Camplioni
Διαβάστε ακόμα:
- Εύη Κουτσαυτάκη – Χαμογέλα μου // Από το άλμπουμ του Σωκράτη Παπαϊωάννου «Του Έρωτα τα Πάθη»
- Εύη Κουτσαυτάκη – Όταν μου λες δεν μ’ αγαπάς // Από το άλμπουμ του Δ. Τσιβούλα «Για όλα και κανένα»
- Εύη Κουτσαυτάκη – Παράκληση // Από το έργο «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Στο Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα»
- Εύη Κουτσαυτάκη // single – Αδέσποτη ψυχή
