Κάθε άνθρωπος, ασυναίσθητα, δείχνει ανοιχτά το χαρακτήρα του. Και αυτό, γιατί δεν του περνάει από το μυαλό πως με τις κινήσεις των χεριών, το βάδισμα, τον τρόπο του να κινείται και να φέρεται, με την όλη εξωτερική του εμφάνιση και με χίλια άλλα μικροπράγματα προδίδει τον εαυτόν του. Υπάρχουν γνωρίσματα που επιτρέπουν στον ειδικό ψυχολόγο ή τον οξύ παρατηρητή να “διαβάσει” τον άνθρωπο πίσω από αυτό που θέλει ο ίδιος να εμφανίζει. Οι ψυχολόγοι και οι φοιτητές της ψυχολογίας, έχουν σήμερα επιπλέον ένα πλούσιο υλικό, ένα ανεκτίμητο δώρο που προσφέρει το διαδίκτυο για την ανάλυση και την έρευνα της προσωπικότητας, του χαρακτήρα και του τρόπου ζωής. (Η χαρακτηρολογία και η φυσιογνωμική, αποτελούν τομείς της τέχνης ανάγνωσης των ανθρώπων, που επιτρέπουν τις μελέτες στο δρόμο, στο εστιατόριο, στο θέατρο, στο γήπεδο στο σχολείο, σε μια κομματική συγκέντρωση, στα Μ.Μ.Ε και σήμερα, στην εποχή του κυβερνοχώρου, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.)
Με μία φωτογραφία του στο Facebook ο αναρτητής εκθέτει ασυνείδητα πληροφορίες για τον πραγματικό πυρήνα του, στοιχεία που ίσως δεν θα ήθελε να αποκαλύψει, ή ούτε ο ίδιος γνωρίζει ή αποδέχεται την ύπαρξή τους. Φυσικά η πιο βαθιά ανάλυση του ανθρώπου με την πρώτη ματιά δεν γίνεται τόσο εύκολα αλλά η συνεχής ανάρτηση φωτογραφιών προσφέρει πολλά βοηθήματα στον οξύ παρατηρητή.
Μην συνηθίσεις στην εικόνα που έχεις σχηματίσει για τους ανθρώπους,
γιατί θα σε απογοητεύσει.
Ούρσουλα Σταινμπρίνκερ.
Το πρόσωπό μας, δείχνει ψυχικές καταστάσεις που μπορεί να πηγαίνουν από τις μικρότερες διαταραχές της διαθέσεώς μας μέχρι τις μεγαλύτερες εκφράσεις οργής, θυμού, ζήλιας, στεναχώριας, περηφάνιας, ματαιοδοξίας και αυταρέσκειας. Το μάτι επίσης, είναι ο πιο ενδιαφέρων και αξιοπρόσεκτος καθρέπτης των ανθρώπινων διαθέσεων. Ας θυμηθούμε σχετικά και το ταμπεραμέντο-σαν μορφή του σώματος-σύμφωνα με την κλασική διδασκαλία της αρχαιότητας. Κατά τη γνώμη του Ιπποκράτη και της ερμηνείας των χυμών του σώματος που ίδρυσε ο ίδιος, διακρίνονται τέσσερις ειδικές μορφές συμπεριφοράς στον τομέα των αισθημάτων, των παρορμήσεων, της βούλησης και της έκφρασης:
Ο Φλεγματικός είναι αργός σε όλα όσα κάνει. Ψύχραιμος και δύσπιστος δείχνει σπάνια αξιοπρόσεκτη αναστάτωση και έχει κλίση προς τις αρρώστιες μεταβολισμού, τους ρευματισμούς και το ζάχαρο.
Ο Χολερικός είναι καβγατζής, φιλόνικος, δυσαρεστημένος από τον εαυτό του και τους άλλους, νευρικός, ευέξαπτος. Κλίνει προς τις καρδιοπάθειες και τις παθήσεις του συκωτιού και της χολής.
Ο Μελαγχολικός κλίνει βαθειά προς τη θλίψη και τη δυσαρέσκεια τη ζωή, έχει κλίση προς τις νευρικές ψυχικές παθήσεις, αποθαρρύνεται εύκολα και στη συνέχεια νιώθει πολλές αμφιβολίες.
Ο αισιόδοξος είναι ο βολικός άνθρωπος που δέχεται τη ζωή, που συχνά κλίνει προς την ανεμελιά, που είναι θαρραλέος και αποφασισμένος γιατί ακριβώς η ανεμελιά είναι η εντονότερη ιδιότητά του, που θα του αφαιρέσει από τους ώμους του τις αρρώστιες και τις δυσκολίες.
Το τετράπτυχο αυτό της παράδοσης για την ιδιοσυγκρασία μπορούμε να το δούμε με τρανταχτά παραδείγματα ανάμεσα στους φίλους μας στο Facebook και φυσικά ανάμεσά τους είμαστε και εμείς.
Η οθόνη έτσι, λειτουργεί σαν τον καθρέπτη. Πώς βλέπει όμως ο άνθρωπος τον εαυτό του στον καθρέπτη; Ένας καθρέπτης όπως και η οθόνη είναι παράξενα όργανα. Αν κοιτάξει κανείς μέσα τους βλέπει τον εαυτό του να τον απογυμνώνει.
Ο άνθρωπος προσπαθεί έτσι να παρουσιάσει τον εαυτό του όπως θα ήθελε να φαίνεται, παραμερίζοντας ή κρύβοντας όσο μπορεί τις ελλείψεις του, που φυσικά γίνονται σαφείς σε πιο “αδύνατες” ώρες. Ξέρει ακόμα πως έχει ένα πρόσωπο που ταιριάζει στον χαρακτήρα του ή πρέπει να το έχει. Ο Άνθρωπος όμως δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αντικειμενικός απέναντι στον εαυτό του. Πιστεύει ότι γνωρίζει τις ασχήμιες και τα λάθη του στο βάθος της ψυχής του, αλλά ουσιαστικά δεν ξέρει πως αυτές αποκαλύπτονται στο πρόσωπό του. Γι’ αυτό πρέπει να εμφανίσει την εικόνα που τον ικανοποιεί όταν στέκεται μπροστά στον καθρέπτη, με τον φωτισμό που ελέγχει ο ίδιος.
Η πραγματική μορφή του είναι αυτή που προδίδει τις ατέλειες και τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Όσο περισσότερο απέχουν μεταξύ τους αυτές οι δύο εικόνες, τόσο σκληρότερα αγωνίζεται ο άνθρωπος με τον ίδιο τον εαυτό ανάμεσα στο φαινόμενο και την πραγματικότητα, στον εικονικό και πραγματικό κόσμο.
