Του Χάρη Μαυροκέφαλου

Ερχόμαστε στη ζωή, χωρίς να έχουμε επιλέξει το χωροχρόνο της γέννησης μας. Επίσης, γεννιόμαστε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δεν έχουμε επιλέξει. Μερικοί άνθρωποι μάλιστα έτυχε να μην το γνωρίσουν και ποτέ, για ένα σωρό πιθανούς λογούς.

Με βάση το ποιοι αποτελούν το κοινωνικό μας περιβάλλον στα πρώτα χρόνια ζωής μας θα σφυρηλατηθεί και η προσωπικότητα μας αναλόγως σε μεγάλο βαθμό. Από το σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον μας, γινόμαστε δέκτες συμπεριφορών που «εγγράφονται» στο υποσυνείδητο μας, και τις οποίες, εν πολλοίς, υιοθετούμε άκριτα  -λόγω ηλικίας. Αν ζήσουμε και τραυματικές εμπειρίες κατά την παιδική μας ηλικία πολύ πιθανόν αυτές να μας ακολουθούν  στην υπόλοιπη ζωή μας υποσυνείδητα.

Στα πρώτα χρόνια ζωής μας συμπεριφερόμαστε, κυρίως, ενστικτωδώς, δεν σκεφτόμαστε ιδιαίτερα τις ενέργειες μας. Ζούμε έντονα συναισθηματικά και ανέμελα.Ενθουσιαζόμαστε και απογοητευόμαστε εύκολα. Ερωτευόμαστε ή μισούμε εύκολα ανθρώπους αντικείμενα, φαγητά ή οτιδήποτε άλλο. Θέλουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι πολλά παιδιά που δεν πήραν την αρμόζουσα προσοχή από το περιβάλλον τους προέβησαν στο μέλλον σε βίαιες ή ειρωνικές συμπεριφορές προς τους άλλους -στην ουσία για να γίνουν αντικείμενο προσοχής.

Ως νέα όντα σε αυτόν τον κόσμο δεν έχουμε αρκετές παρελθούσες εμπειρίες πάνω στις οποίες να μπορούμε να βασιστούμε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που προκύπτουν και αντιδρούμε σχεδόν αντανακλαστικά σε αυτές. Δεν έχουμε ιδέα πώς λειτουργούν τα πράγματα, παρ’ όλα αυτά έχουμε έναν ιδιαίτερο ζήλο να μάθουμε. Και μαθαίνουμε ρισκάροντας υποσυνείδητα, πονώντας και ενίοτε κλαίγοντας. Απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι όλοι γυρνούσαμε με μελανιές στα σπίτια μας.

Το σίγουρο είναι ότι σε εκείνη την ηλικία κάναμε πολλά λάθη λόγω άγνοιας -και δικαιολογημένα. Συμπεριφερθήκαμε ανόητα, πήραμε λάθος αποφάσεις, χάσαμε ευκαιρίες. Όμως, από τα λάθη έχει σημασία να παίρνουμε τα ανάλογα «μαθήματα». Όπως λέει και μία παροιμία,”αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις”. Από την άλλη, καλώς ή κακώς, ό,τι ζήσαμε μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα.

Πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ότι, άλλα θέλουν τα ίδια και άλλα οι γονείς τους για αυτά. Κατά τη γνώμη μου, οι γονείς θα πρέπει να συμβάλλουν στην πραγματοποίηση των ονείρων των παιδιών τους, και ΟΧΙ στην πραγματοποίηση των δικών του ονείρων για τα παιδιά! Έχει θεμελιώδη διάφορα το ένα από το άλλο. Το δεύτερο είναι απαράδεκτο!

Το κεφαλαιώδες χαρακτηριστικό της παιδικής ηλικίας είναι η απουσία υποχρεώσεων, πλην του σχολείου, σε αντίθεση με την ενήλικη ζωή. Στην ουσία, δουλεύουν οι γονείς μας για εμάς, που έχουμε σχεδόν τα πάντα στο πιάτο. Δική μας ευθύνη είναι το «με τι παιχνίδι θα περάσουμε τη μέρα μας». Την περίοδο αυτή της ζωής μας δεν έχουμε αίσθηση του χρόνου, γιατί ζούμε έντονα, με ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα συνεχώς. Άλλωστε, όταν το κύριο μέλημα της κάθε μέρας σου είναι το παιχνίδι, ποια αίσθηση του χρόνου να έχεις.

Ουκ ολίγες φορές εμφανίζονται στη συνείδηση μας αναμνήσεις από την παιδική ηλικία μας. Συχνά, μάλιστα, και  ανάλογα με την ανάμνηση, επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά η διάθεση μας στο παρόν. Μπορεί να ήταν μια ανάμνηση στιγμών έκδηλης χαράς εκ μέρους μας ή στιγμών σωματικού ή ψυχολογικού πόνου. Έντονες στιγμές σε κάθε περίπτωση, που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε, εκτός και αν πάθει ο εγκέφαλος μας κάποια σχετική «βλάβη».

Αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία «ξυπνάνε» μέσα μας συχνά. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει ή όταν αντικρίζουμε φωτογραφίες της εν λόγω περιόδου ή επισκεπτόμαστε μέρη που ως παιδιά μας στιγμάτισαν ή συναντούμε πρόσωπα που είχαν κάποια ιδιαίτερη άξια για εμάς.

Όταν είμαστε παιδιά θέλουμε να μεγαλώσουμε  και να μας αντιμετωπίζουν ως «μεγάλους». Όμως, αργότερα έρχεται η στιγμή που όχι μόνο αναπολούμε αυτές τις στιγμές, αλλά στεναχωρούμαστε που θεωρούμαστε πλέον «μεγάλοι».

Σταδιακά, λοιπόν, μαθαίνουμε να μιλάμε, περπατάμε, να κάνουμε ποδήλατο. Τότε είναι που αρχίζουν, σιγά σιγά, να διαμορφώνονται και οι πρώτες πεποιθήσεις για τον εαυτό μας και τον κόσμο μέσω των εμπειριών που βιώνουμε. Και κάπου εκεί αρχίζουμε να κάνουμε και όνειρα για το μέλλον.

Ρίξτε μια ματιά στις σχετικές φωτογραφίες που διαθέτετε από την παιδική σας ηλικία .Τι συναισθήματα σας προκαλούνται στην όψη τους; Πώς φαίνεται να νιώθει ο μικρός εαυτός σας στην εκάστοτε φωτογραφία; Ποιοι άνθρωποι σας περιέβαλλαν; Πηγαίνετε σε μέρη όπου μικροί ζήσατε έντονες στιγμές, που θυμάστε. Τι συναισθήματα αναβλύζουν από μέσα σας όταν βρεθείτε εκεί;

Πλέον από εκείνη τη περίοδο, για τούς περισσότερους από εμάς, έχουν περάσει αρκετά χρονιά. Με τον ίδιο τρόπο, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα αναπολούμε την περίοδο που ζούμε τώρα όντας ηλικιωμένοι -αν δεν χαιρετίσουμε… τον κόσμο νωρίτερα! Γι’ αυτό ας φροντίσουμε να θαυμάζουμε τον τρόπο που ζούμε στο παρόν, προκείμενου να έχουμε ξεχωριστές αναμνήσεις στο μέλλον ως ηλικιωμένοι! Γιατί, τι χειρότερο από έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που είναι λυπημένος για το ΠΩΣ έζησε ως νέος; Ας φροντίσουμε να μην είναι ο εαυτός μας ένας τέτοιος…

Χάρης Μαυροκέφαλος
xarisblackheadd[at]gmail.com

Ακολουθήστε την επίσημη σελίδα μας στο facebook schooltime για να βλέπετε τις σημαντικότερες ειδήσεις στη ροή του schooltime.gr

Ακολουθήστε μας στο facebook