Της Χρυσούλας Γιαννίκη
Αξίζουμε περισσότερο από αυτό που πιστεύουμε… ο κάθε άνθρωπος έχει μία εικόνα για τον εαυτό του, η οποία μπορεί να μη συνάδει με την πραγματικότητα. Με την έννοια ότι είτε μπορεί να υποβιβάζει τον εαυτό του είτε να τον υπερεγκωμιάζει. Η μεσότητα είναι δύσκολο να υπάρξει, διότι ως γνωστόν η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι «των άκρων». Αρέσκονται στον κίνδυνο και στο να ορίζουν οι ίδιοι τα «όριά» τους. Με το να είναι έρμαια της μοίρας, επιθυμούν να έχουν παρεμβατικό χαρακτήρα και να την αλλάζουν, παίρνοντας έτσι τα πράγματα διαφορετική τροπή και ροή.
Αν συμφιλιωνόμασταν με την υπάρχουσα και ισχύουσα εικόνα του εαυτού μας –και αναφέρομαι στο «είναι» και όχι στο «φαίνεσθαι»– ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ένα αντιθετικό ζεύγος που δεσπόζει στις μέρες μας: αυτό που προβάλλεται («φαίνεσθαι») και αυτό που ισχύει («είναι»), σαν το δώρο, όπου υπάρχει το περιτύλιγμα («φαίνεσθαι») και το περιεχόμενο του δώρου («είναι»). Αν το περιτύλιγμα δεν είναι δελεαστικό, δε θα προχωρήσει ο άνθρωπος στο άνοιγμα του δώρου, διότι δε σαγηνεύτηκε από το εξωτερικό «καμουφλάζ». Είμαστε άραγε επιφανειακοί οι άνθρωποι ή εστιάζουμε στο «εξωτερικά» ωραίο; Καλαισθησία… ο καθένας έχει τα δικά του αισθητικά κριτήρια, για να ορίζει τι είναι ωραίο για τον ίδιο… Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, σε οποιανδήποτε ηλικία του ανθρώπου, από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι και υπερήλικας, συναναστρέφεται με ανθρώπους. Για να προσεγγίσει κάποιον, με την κυρίαρχη αίσθησή του που είναι η όραση, «σκανάρει» τον διπλανό του, σαν εκτυπωτής που διαπερνά το χαρτί από πάνω μέχρι κάτω, το ίδιο κάνει και ο άνθρωπος… Αν δεν του προκαλέσει ο άλλος έστω και ένα θετικό συναίσθημα, δε θα προχωρήσει σε περαιτέρω συζήτηση μαζί του, αλλά θα αρκεστεί στην «πρώτη» εικόνα που του προκλήθηκε, χωρίς να επιθυμεί να διεισδύσει και να εξερευνήσει το «είναι» του άλλου ανθρώπου.
«Σημαίνον-σημαινόμενον», «είναι-φαίνεσθαι», «λόγος-αντίλογος», «βάρος-αντίβαρο», «δράση-αντίδραση», χιλιάδες δίπολα, αντικρουόμενα, που θέτουν τον άνθρωπο σε μια κατάσταση προβληματισμού…συχνά αυτοκριτικής… Το επιφανειακό είναι πάντοτε η εύκολη διέξοδος, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και ο δύσκολος δρόμος δεν είναι μονόδρομος, κάπου καταλήγει, βρίσκεις τη δίοδο και οδηγείσαι στον τερματισμό… Η αφετηρία, όμως, είναι κοινή! Αρκεί στη διασταύρωση να επιλέξεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις, τον εύκολο ή τον δύσκολο;
Χρυσούλα Γιαννίκη
Φιλόλογος και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος (MEd) του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Ακολουθήστε την επίσημη σελίδα μας στο facebook schooltime για να βλέπετε τις σημαντικότερες ειδήσεις στη ροή του schooltime.gr
