Μπορεί ο άνθρωπος να έχει επιτύχει πλήθος τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων, η αλήθεια είναι όμως ότι η ευτυχία έχει εξαφανιστεί. Και δεν αναφερόμαστε στην απόλυτη ευτυχία, καθώς αυτή αποτελεί μάλλον όνειρο άπιαστο παρά προσεγγίσιμο, αλλά στη σχετική, που και αυτή είναι σημαντική για την ολοκλήρωση του ατόμου. Silver alert λοιπόν για την Ευτυχία, που το ονοματεπώνυμό της δεν αντιστοιχεί σε ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά προσεγγίζει κατά κάποιο τρόπο την αριστοτελική ευδαιμονία.
Σε αυτό το σημείο θα ήταν εύλογο να αναφερθούμε στις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες συνίσταται η ευτυχία, αλλά και γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος σήμερα.
Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η πολυπόθητη ευτυχία λαμβάνει χώρα υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Η σημαντικότερη για πολλούς είναι η ψυχική και σωματική υγεία. Είναι γεγονός ότι η υγεία σώματος και πνεύματος επιτρέπει στο άτομο να ασχοληθεί με οποιαδήποτε δραστηριότητα επιθυμεί το ίδιο. Η απουσία της μετουσιώνει τον άνθρωπο σε δεσμώτη των επιθυμιών του, οι οποίες όμως δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, αφού δεν υπάρχει ψυχοσωματική υγεία, η «γέφυρα» για την εκπλήρωση των στόχων του ατόμου και για την επίτευξη της ευτυχίας. Παράλληλα, ευτυχία σημαίνει και κοινωνική αποδοχή. Το άτομο, όντας «φύσει κοινωνικό ον» έχει την ανάγκη για σύναψη κοινωνικών σχέσεων και επαφή με τα μέλη του κοινωνικού συνόλου. Η εξωστρέφεια, η κοινωνικότητα και οι φιλικοί δεσμοί αποτελούν με τη σειρά τους δεσμό συνεκτικό για την κοινωνία, αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο ότι η ευτυχία του ενός εξαρτάται από την ευτυχία των πολλών, και αντίστροφα.
Ταυτόχρονα, η ευτυχία έχει ως προϋπόθεση και τη δημιουργικότητα του ανθρώπου. Όταν το άτομο χαίρεται να δημιουργεί και αισθάνεται παραγωγικό, είτε μέσω της εργασίας του είτε κάποιας εθελοντικής δράσης ή ενασχόλησης με τον αθλητισμό, αισθάνεται πραγματικά ευτυχισμένο. Έχει όρεξη και «μεράκι» για αυτό που κάνει και δεν επιτρέπει στην οκνηρία ή σε οποιονδήποτε άλλον ανασταλτικό παράγοντα να το απογυμνώσει από την ευτυχία του. Τέλος, η οικονομική ανεξαρτησία, που κάνει τον άνθρωπο αυτόνομο και ελεύθερο να επιλέγει εκείνο που επιθυμεί αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα ευτυχίας. Αξιολογικά δε βρίσκεται στην πρώτη θέση, παρ’ όλα αυτά και η οικονομική ευχέρεια που καθιστά τον άνθρωπο ανεξάρτητο από οποιονδήποτε άλλο εξωτερικό παράγοντα, του επιτρέπει να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, να διαθέτει πολλές εκπαιδευτικές και εργασιακές ευκαιρίες, αλλά και να έχει κατά κάποιον τρόπο ευκολότερη πρόσβαση στις παροχές υγείας.
Ο άνθρωπος όμως σήμερα δεν είναι ευτυχισμένος. Αρχικά, ο αστικός τρόπος ζωής δεν επιτρέπει στο άτομο να αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις και να είναι εξωστρεφές. Η ανωνυμία του πλήθους, η μαζοποίηση, αλλά και η κάθετη δόμηση κτιρίων ωθούν τον άνθρωπο στο να κλείνεται στον εαυτό του, να αντικρίζει αντί για ουρανό πολυκατοικίες, και να βάλλεται από το άγχος, τον πανικό και πληθώρα ψυχολογικών προβλημάτων που υπόσχεται ο ασθματικός ρυθμός της πόλης. Το πρόβλημα όμως δε σταματά εδώ. Φαινόμενα κοινωνικής νοσηρότητας όπως η βία, η εγκληματικότητα, ο φανατισμός και η τρομοκρατία μετατρέπουν τα άτομα σε παρωπιδισμένους πολίτες που κρέμονται από το στόμα ενός «Μεσσία» που θα σώσει τη χώρα και θα τους κάνει ευτυχισμένους. Οι εσωτερικές δεσμεύσεις δε συμβαδίζουν με οποιαδήποτε μορφή ελευθερίας, τα άτομα είναι δέσμια των παθών τους και καθοδηγούνται από τα ορμέμφυτα που φωλιάζουν στο ατομικό τους κέλυφος.
Παράλληλα, το κυνήγι της ύλης, ο υλικός ευδαιμονισμός αποτελεί το υποκατάστατο της ευδαιμονίας, της ευτυχίας. Μπορεί, όπως προαναφέρθηκε, η οικονομική κατάσταση του ατόμου να προσφέρει ευκολότερα κάποιες ευκαιρίες ή δυνατότητες, αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι το παν· και αυτό γιατί η ευτυχία δεν εξαγοράζεται. Ο άνθρωπος υπολογίζει πλέον τα πάντα με μέτρο το χρήμα, αποτελώντας έτσι άθυρμα των αριθμών. Τέλος, η μαζική τυποποιημένη ψυχαγωγία δεν είναι παρά επίφαση της ευτυχίας. Η «διασκέδαση» κατά την οποία τα άτομα «διασκεδάννυνται» σε κέντρα ψυχαγωγίας – διαφθοράς μόνο φαλκίδευση της ευδαιμονίας μπορεί να σημαίνει. Γιατί πραγματική ευτυχία είναι η γνήσια «ψυχαγωγία», που «άγει» την «ψυχή» προς τα άνω, επιβεβαιώνοντας έτσι την επικρατούσα ετυμολογία της λέξης «άνθρωπος», «άνω θρώσκω».
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να προσεγγίσουμε ή – αν είναι δυνατό – να κατακτήσουμε την ευτυχία. Το «γνώθι σ’αυτόν» πρόκειται για τον προθάλαμο, ώστε το άτομο από την αυτοκριτική και την αυτογνωσία να περάσει στην αυτοβελτίωση, αλλά και την ετερογνωσία. Ας βρεθούμε όλοι με αυτόν τον τρόπο κοινωνοί της μέθης που προέρχεται από την πολυπόθητη ευτυχία. Ας δώσουμε τέλος στην αέναη αναζήτηση του αγαθού αυτού, και ας κάνουμε το καμπανάκι του Silver alert να σωπάσει για πάντα.
