Η ιστορία με το μικρό ποντικάκι είναι ένα απτό και συνάμα λαμπρό παράδειγμα για το πώς μπορούμε να χειριστούμε το λεπτό ζήτημα του πένθους ιδίως με τα μικρά παιδιά…
‘’Σήμερα το πρωί όπως κάθε μέρα, πήγα να δω τον μικρό μου φίλο στο σπιτάκι του… Του φώναξα όμως εκείνος δεν ανταποκρίθηκε… Το καημένο, το μικρό μου ποντικάκι…. Ο Μπαμπάς μου είπε ότι πέθανε. Εγώ δεν τον πίστεψα, θύμωσα κι έκλαψα πολύ. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πέθανε. Το κουβεντιάσαμε με τον Μπαμπά. Όλοι ήμασταν πολύ λυπημένοι. Η Μαμά κι ο Μπαμπάς με βοήθησαν να τον βάλουμε σε ένα όμορφο κουτί και τον τύλιξα σε ένα παλιό μου μπλουζάκι. Μέσα στο κουτί έβαλα διάφορα πράγματα που αγαπούσε για να μη βαριέται και να μη νιώθει μοναξιά. Μαζί με τον Μπαμπά και τη Μαμά τον θάψαμε. «Αντίο μικρέ μου φίλε», είπα καθώς τον αποχαιρετούσα…’’
Στα παιδιά (τους) αξίζει να λέμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος… Μη φοβάστε να τα αντικρίσετε λέγοντας τους πώς έχουν τα πράγματα, όσο δύσκολα, όσο σκληρά κι αν είναι. Έτσι κι αλλιώς τα παιδιά ξέρουν!
Το κείμενο είναι του Harris, H. R. από το βιβλίο: ‘«Ιστορίες για να ονειρεύεσαι’»
Επιμέλεια κειμένου:
Γιάννης Ξηντάρας*
Ψυχολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή»
♦ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω facebook για όλες τις νέες δημοσιεύσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο • schooltime
