Η Θάσος είναι νησί του Βόρειου Αιγαίου, μόλις 18 ναυτικά μίλια από την Καβάλα. Η πρόσβαση είναι εύκολη είτε από το λιμάνι της Καβάλας είτε από το λιμάνι της Κεραμωτής απ’ όπου μάλιστα και τα δρομολόγια είναι συχνότερα.
Το ταξίδι μας από την Κεραμωτή προς τον Λιμένα της Θάσου, πρωτεύουσα του νησιού, ήταν μια ιδιαίτερα όμορφη εμπειρία. Το κατακόκκινο ferry boat διέσχιζε τα παγωμένα νερά του Αιγαίου με ορμή ενώ παράλληλα γλάροι κι άλλα θαλασσοπούλια μας συντρόφευαν δίνοντας την εντύπωση ότι έπαιρναν μέρος σε κάποια μάχη στους αιθέρες. Το ιώδιο «ξυπνούσε» τους πνεύμονες και το μάτι αδυνατούσε να ξεχωρίσει το μπλε της θάλασσας από εκείνο του ουρανού. Όλα φάνταζαν σαν ενιαία οντότητα. Όσο πλησιάζαμε στον προορισμό μας, δειλά – δειλά ξεπρόβαλε και το καταπράσινο νησί με τις επιβλητικές βραχονησίδες τριγύρω.
Ανοίγουν οι μπουκαπόρτες, οι επιβάτες ξεχύνονται , μαζί τους κι εμείς. Πρώτη εντύπωση: ένα καταπράσινο μα καταπράσινο νησί στολισμένο με πεύκα, πλατάνια, έλατα, φλαμουριές και φυσικά ελαιώνες. Πράσινο και μπλε στον απόλυτο συνδυασμό. Πρόκειται ξεκάθαρα για έναν αρκετά ορεινό τόπο με την ξυλεία να παίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία του.
Η Θάσος είναι ένα νησί ούτε πολύ μικρό αλλά ούτε και πολύ μεγάλο. Ο γύρος του νησιού γίνεται σχετικά σε σύντομο χρονικό διάστημα ακολουθώντας τους δρόμους περιμετρικά του. Κάθε περιοχή έχει δικά της χαρακτηριστικά και ικανοποιεί διαφορετικές ανάγκες.
Ο Λιμένας, η έδρα του νησιού, συγκεντρώνει πολύ μεγάλο μέρος των επισκεπτών ακριβώς λόγο της ιδιότητας του. Εκεί εδρεύουν οι δημόσιες υπηρεσίες, υπάρχουν περισσότερα καταστήματα εστίασης, διασκέδασης, ένδυσης και υπόδησης και γενικά ό,τι υπάρχει σε κάθε πρωτεύουσα. Φυσικά υπάρχουν ξενοδοχεία για κάθε γούστο και τσέπη και πολλά μέρη που αξίζει κανείς να επισκεφθεί. Ακολουθώντας το μονοπάτι που οδηγεί σε τρεις καταπράσινους λοφίσκους, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με μια μαγευτική θέα. Εκεί βρίσκεται και η Ακρόπολη του νησιού. Λίγο πιο κάτω, σε μια φυσική κοιλότητα υπάρχουν απομεινάρια από το Αρχαίο Θέατρο. Μεγάλη κινητικότητα διακρίνει την Αρχαία Αγορά που και σήμερα αποτελεί την καρδιά της περιοχής. Σε αναπαλαιωμένα κτήρια στεγάζουν οι ντόπιοι τα μαγαζάκια τους με τουριστικά είδη και ντόπια προϊόντα προσελκύοντας τους παραθεριστές με την ζεστασιά και την εγκαρδιότητα τους. Περπατώντας στα στενά σοκάκια της αγοράς μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες συναλλαγές πραγματοποιούνταν στο άλλοτε εμπορικό κέντρο της αρχαίας Θάσου. Από τον Λιμένα δεν φεύγει κανείς χωρίς να δει το μαγικό ηλιοβασίλεμα από το ύψος του Εβραιοκάστρου. Στην περιοχή του Καρνάγιου στον Λιμένα, λίγο κάτω από την ακρόπολη, βρίσκεται το Εβραιόκαστρο, εκεί που υπήρχε το άδυτο των πατρογονικών θεών του 5ου αι. π.Χ. . Σήμερα είναι εκεί χτισμένο το παρεκκλήσι των Αγίων Αποστόλων. Πραγματικά η θέα του ήλιου που «λιώνει» και βυθίζεται στη θάλασσα μας άφησε εμβρόντητους.
Το παραδοσιακό χωριό Παναγία είναι ένα ορεινό χωριό μέσα στο δάσος με θέα τα όμορφα νερά της Μεσογείου σε απόσταση μόλις 10 χλμ. από τον Λιμένα. Το χαρακτηριστικό του είναι οι λιθόκτιστες στέγες των κατοικιών και τα πετρόκτιστα στενοσόκακα που δίνουν μια ξεχωριστή νότα στην αρχιτεκτονική του χωριού. Είναι πολύ ήσυχο μέρος κατάλληλο για οικογένειες. Αξίζει να επισκεφθεί κανείς τις φυσικές πηγές από όπου ρέει δροσερό κρυστάλλινο νερό ,υπενθυμίζοντας την χαμένη αγνότητα και τα αγαθά που η Μητέρα Φύση μας χαρίζει απλόχερα, και τον ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου που δεσπόζει αγέρωχα ψηλά στο βουνό, στο τέρμα σχεδόν του χωριού. Έχοντας ως συνοδό κάποιον πρόθυμο ντόπιο επισκεφθήκαμε την σπηλιά της «Δρακότρυπας» . Η σπηλιά είναι γεμάτη από σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, ένας από τους οποίους μάλιστα λόγω της ομοιότητας του με δράκο έδωσε το όνομα του στον χώρο. Η σπηλιά αυτή μπορεί να μην έχει εξερευνηθεί στην ολότητα της σίγουρα όμως αναδεικνύει την φύση σε εξαιρετικό καλλιτέχνη. Κοντά στο χωριό, 3-4 χλμ. μακριά, βρίσκεται η «Χρυσή Αμμουδιά» μια από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού. Τα ρηχά και πεντακάθαρα νερά, καθώς και η χρυσή και ψιλή άμμος καθιστούν την παραλία αυτή τον ιδανικό προορισμό για μπάνιο και για αυτό τον λόγο συγκεντρώνει πλήθος λουόμενων καθημερνά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Επόμενη στάση νοτιοανατολικά του νησιού στην περιοχή των Αλυκών, 32 χλμ. από τον Λιμένα. Πρόκειται για μια χερσόνησο με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, στην άκρη της οποίας βρίσκεται ένα λατομείο μαρμάρου που χρονολογείται τον 7ο αι. π.Χ. Στα αρχαία χρόνια υπήρχαν δυο ιερά, αφιερωμένα στον Απόλλωνα και στους Διόσκουρους, ερείπια των οποίων υπάρχουν ακόμα. Επάνω σε αυτά, όπως άλλωστε είθισται, οι πρώτοι Χριστιανοί λέγεται ότι έκτισαν δύο βασιλικές. Λόγω της μεταφοράς μαρμάρου από το λατομείο της περιοχής, στον χώρο συνέρρεαν πολλοί ναυτικοί. Στα σκαλοπάτια υπάρχουν χαραγμένα τα ονόματα τους ή τα ονόματα αγαπημένων τους προσώπων. Τέλος λίγο πιο κάτω βρίσκεται παραλία με εξαιρετικής ποιότητας νερά και λιμανάκι από όπου αναχωρούν τουριστικά πλοιάρια που μεταφέρουν παραθεριστές σε απόκρυφα και συνάμα εντυπωσιακά μέρη του νησιού. Τέτοιο μέρος αποτελεί και η «Γκιόλα», μια φυσική βραχώδης πισίνα στη περιοχή Αστρίς.
Πολύ κοντά στις Αλυκές βρίσκεται η Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Πρόκειται για ένα γυναικείο μοναστήρι κτισμένο κυριολεκτικά σε γκρεμό πάνω από τη θάλασσα και απέναντι από το Άγιο Όρος. Η θέα από εκεί είναι αναμφισβήτητα καθηλωτική και η αύρα του χώρου γαληνεύει και τον πιο δύσκολο άνθρωπο. Το μοναστήρι εξαρτάται πνευματικά από την αγιορείτικη μονή Φιλόθεου και φυλάσσει τμήμα του Τιμίου Ήλου δηλαδή μέρος από τα καρφιά της Σταύρωσης του Κυρίου. Στην είσοδο του παρέχεται στους επισκέπτες η κατάλληλα ένδυση προκειμένου να συνεχίσουν την περιήγηση στο χώρο και την προσκύνηση τους. Οι μοναχές ήταν ιδιαίτερα φιλικές και πρόθυμες για κουβέντα. Στο τέλος μας προσέφεραν πεντανόστιμα ντόπια λουκουμάκια.
Τελευταία μας στάση η περιοχή Λιμενάρια, νοτιοδυτικά του νησιού. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη κωμόπολη της Θάσου. Ανατολικά της κωμόπολης, επισκεφθήκαμε την περιοχή των Μεταλλείων, η οποία αποτελεί κα την βιομηχανική κληρονομιά του τόπου. Το έδαφος της περιοχής είναι πλούσιο σε κάδμιο και αργυρούχο μόλυβδο, κάτι που ευνόησε την ανάπτυξη της εξόρυξης. Παλιότερα εκεί δέσποζε το εργοστάσιο επεξεργασίας σιδήρου. Η εκμετάλλευση των μεταλλείων ξεκίνησε από τη γερμανική εταιρεία Speidel το 1905 και διακόπηκε το 1912 λόγω Α’ παγκοσμίου πολέμου, ενώ στη συνέχεια στην περιοχή δραστηριοποιήθηκαν ποικίλες εταιρείες. Σήμερα αυτό που κάνει την περιοχή ξεχωριστή είναι το χρώμα της γης επηρεασμένο από το σίδερο των μεταλλείων, κάτι που συναντάται κυρίως στην ομώνυμη παραλία. Στα όρια του λιμανιού των Λιμεναριών είναι κτισμένο το λεγόμενο «Παλατάκι» , το κτήριο διεύθυνσης της εταιρείας Speidel, η οποία πρώτη ασχολήθηκε με τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Σήμερα το κτήριο βιώνει τον απόλυτο μαρασμό.
Κάπως έτσι τελειώνει το δικό μου οδοιπορικό στη Θάσο: Με την εικόνα του εγκαταλελειμμένου κτηρίου της Speidel, που κάποτε ήταν «Παλατάκι» μα τώρα φέρνει περισσότερο σε έναν ξεπεσμένο βασιλιά. Φεύγω με μια πικρή νοσταλγία από όλα όσα είδα τις τελευταίες μου στιγμές στο νησί. Ωστόσο, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλα όμορφα μέρη που δεν πρόλαβα να επισκεφθώ λόγω έλλειψης χρόνου. Δίνω όμως υπόσχεση στο καταπράσινο αυτό νησί πως θα επιστρέψω μια μέρα να ανακαλύψω και τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του.
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Παναγιώτα Κόττα*
Φιλόλογος
⇒ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω fb για όλες τις νέες αναρτήσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime
© schooltime.gr – Αρθρογραφία •Facebook •Twitter •Google+