Animation: η τέχνη της εμψύχωσης ενός άψυχου αντικειμένου. Είναι μία μορφή τέχνης που αξιοποιεί τις φυσικές ιδιότητες του οφθαλμού για να τον ξεγελάσει και να του «προσφέρει» την ψευδαίσθηση της κίνησης των εικόνων, ουσιαστικά εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι το μάτι μας δεν αντιλαμβάνεται τη στατικότητα δύο διαδοχικών κινήσεων που όμως βρίσκονται η μία κοντά στην άλλη!
Ποια όμως είναι – εν συντόμω – η ιστορία του animation;
Το animation μέχρι τον 19ο αιώνα.
Ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για την τέχνη σχεδόν αμέσως με το που αντιλήφθηκε ότι μέσω αυτής μπορεί να εκφράσει συναισθήματα αλλά και να αποτυπώσει τη ζωή του. Έτσι, έχουμε πολλές προϊστορικές σπηλαιογραφίες, οι οποίες απεικονίζουν σκηνές κυνηγιού συνήθως. Μία δραστηριότητα πραγματικά ζωτικής σημασίας για τις κοινότητες των ανθρώπων ειδικά τότε, την οποία ένιωθαν την ανάγκη να αποτυπώσουν και καλλιτεχνικά!
Μάλιστα, εκεί βρίσκουμε τα πρώτα πολύ πιθανά στοιχεία για το animation! Μιλάμε για φιγούρες ζώων κυρίως, οι οποίες εμφανίζεται να έχουν 8 πόδια. Παρότι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά ο δημιουργός έδειχνε σε προφίλ δύο ζώα, εν τούτοις κερδίζει έδαφος η άποψη ότι έχουμε ουσιαστικά απεικόνιση της κίνησης ενός ζώου-θηράματος. Υπάρχουν και περιπτώσεις πανομοιότυπων ζώων με μία μικρή μόνο διαφοροποίηση π.χ. στις ουρές ή στα κεφάλια τους, διαφοροποίηση λογική όμως, που προδίδει βούληση του δημιουργού να αποδώσει την διαδοχική κίνηση της κεφαλής ή της ουράς.
Αυτή η επιθυμία να απεικονιστεί με το σχέδιο η κίνηση – το χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής – δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Έτσι, βρίσκουμε παραδείγματα από την περιοχή του Ιράν κάπου 5-5.500 χρόνια πριν την εποχή μας. Σε ένα αγγείο της «Καμένης Πόλης» στο Ιράν εικονίζεται να τρέχει σε διαδοχικές κινήσεις έτσι που, αν κάποιος βάλει τις εικόνες/καρέ σε σειρά, θα διαπιστώσει μία τέλεια – για τα δεδομένα – κίνηση!
Στοιχεία βρίσκουμε και στην Αίγυπτο, σε τάφους ή ακόμα και σε κολώνες που δείχνουν ακριβώς διαδοχική κίνηση!
Την ίδια λογική τη συναντάμε και σε αρχαιοελληνικά αγγεία, όπως σε παναθηναϊκούς αμφορείς, ιδίως όσους απεικονίζουν δρομείς.
Ακόμα και στο Μεσαίωνα και με διαφορετικό τρόπο, πάντα η λογική της διαδοχικής απεικόνισης συνέχισε να υπάρχει είτε σε υφαντά είτε σε αγιογραφίες όλου του χριστιανικού κόσμου.
Μέχρι τον 19 αιώνα λοιπόν, δεν υπήρξε κάποια δραματική μεταβολή στο κομμάτι του animation, αν εξαιρέσει κανείς την ανακάλυψη του «Μαγικού Φανού» κατά τον 17ο αιώνα, μία συσκευή η οποία παρουσίαζε με το φυσικό φως ή το φως κεριού στον τοίχο μία στατική εικόνα ή ζωγραφισμένη σε γυαλί ή, στις πιο εξεζητημένες περιπτώσεις, δύο εικόνες εκ των οποίων η μία ήταν φόντο και η άλλη παρουσίαζε την κύρια «δράση» και η οποία ίσως με μία γρήγορη κίνηση μπορούσε να αντικατασταθεί από μία επόμενη.
Τον 19ο αιώνα, οι αλλαγές ήταν δραματικές. Θα τις δούμε σε επόμενο άρθρο.
Βαγγέλης Καραδήμας*
Είναι animator και «τρέχει» την vktoons
⇒ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω fb για όλες τις νέες αναρτήσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime
© schooltime.gr – Αρθρογραφία •Facebook •Twitter •Google+
