Κύριος προβληματισμός των γονέων που έχουν δύο ή και περισσότερα παιδιά, είναι πώς να διαχειριστούν τους τσακωμούς των παιδιών τους. Κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο απλά και η σύγκρουση λύνεται εύκολα, ενώ άλλες φορές η κατάσταση ξεφεύγει, οι τόνοι ανεβαίνουν και οι γονείς νιώθουν αδυναμία και ότι δε μπορούν να το διαχειριστούν ήρεμα, ώστε η ένταση να αποκλιμακωθεί. Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να φωνάζουν όλοι, με τους γονείς να προσπαθούν να επιβληθούν με την ένταση της φωνής στα παιδιά τους.
Πριν αναφέρουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα αδέρφια να διαχειριστούν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, είναι καλό να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στη δική μας οικογένεια. Το να σκεφτούμε τα παιδικά μας χρόνια, μας βοηθάει στο να έρθουμε σε επαφή με τα δικά μας συναισθήματα και να θυμηθούμε τι έκαναν οι γονείς μας τότε και πώς αισθανόμασταν εμείς. Αν αντιδρούσαν με τρόπο που έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα, όπως περισσότερες συγκρούσεις στα αδέρφια και πάντα ο ένας από τους δύο να νιώθει ότι εκείνος φταίει για τον καβγά με εκφράσεις τύπου “Τι έκανες πάλι στον αδερφό σου και κλαίει”, τότε είναι σημαντικό να μην επαναλάβουμε αυτές τις πρακτικές και να αναζητήσουμε άλλες αποτελεσματικότερες.
Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν τα αδέρφια να συγκρουστούν. Το μοίρασμα και η διεκδίκηση παιχνιδιών, χώρου, αλλά και χρόνου από τους γονείς τους, μπορεί να είναι κάποιοι από αυτούς. Το σημαντικό δεν είναι να μη συγκρούονται, αλλά να μάθουν να βρίσκουν την λύση μόνοι τους, χωρίς να πρέπει να παρεμβαίνουν πάντα οι γονείς και να παίρνουν τον ρόλο του δικαστή ή του διαιτητή. Συχνά, όταν οι γονείς παίρνουν αυτόν τον ρόλο, στον οποίο ενώ προσπαθούν να λειτουργήσουν “πυροσβεστικά”, η ένταση κλιμακώνεται και η ατμόσφαιρα θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Το πρώτο και το πιο βασικό στη σχέση γονέων-παιδιών, είναι να παρεμβαίνουν οι γονείς αφού πρώτα αφήσουν τα αδέρφια προσπαθήσουν να βρουν μόνα τους τη λύση. Αν νιώσουν ότι έχει έρθει η ώρα να παρέμβουν, καθώς τα αδέρφια έχουν φτάσει σε αδιέξοδο, είναι σημαντικό να το κάνουν χωρίς να παίρνουν θέση, ούτε να προσπαθούν να βρουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Παραμένοντας ψύχραιμοι χωρίς να προσπαθήσουν να επιβληθούν με τις φωνές, επιθυμούν να βοηθήσουν τα παιδιά ζητώντας και τη δική τους άποψη, ώστε να βρουν μια λύση που να ικανοποιεί όσο γίνεται και τις δύο μεριές.
Τέλος, βοηθητικό είναι να προσπαθούν να μπουν στην θέση και των δύο παιδιών, ώστε να αποκωδικοποιήσουν τις ανάγκες τους και να δουν πώς μπορούν να καλυφθούν. Αν για παράδειγμα οι γονείς δείχνουν στα παιδιά πώς να ζητάνε χωρίς να αρπάζουν, να περιμένουν τη σειρά τους για να παίξουν με το παιχνίδι που θέλουν αλλά και να παραδέχονται τα λάθη τους, τα βοηθούν στο να επιτυγχάνουν αυτό που θέλουν με λιγότερη ένταση. Το πιο σημαντικό όμως είναι ο γονέας με τη συμπεριφορά του και τις πράξεις του να μεταδίδει τα σωστά μηνύματα στα παιδιά του ως προς το πώς να σχετίζονται και να αλληλεπιδρούν με τα αδέρφια και τους συνομηλίκους τους πιο αποτελεσματικά.
Κρητικού Μαρίνα*
Ψυχολόγος Υγείας/Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
→ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω fb για όλες τις νέες αναρτήσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime