Κι ενώ όλοι μας περιμέναμε εναγωνίως την κατάργηση των Πανελληνίων, ως το απόλυτο μίασμα της κοινωνίας μας, αυτές όχι μόνο δεν καταργούνται, αλλά, ουσιαστικά ο ρόλος τους δείχνει μάλλον να αναβαθμίζεται, καθώς θα έχουν λόγο και στο «εθνικό απολυτήριο» του μέλλοντος. Σε βάθος τριετίας, πενταετίας και βλέπουμε. Έχουμε ακόμη δρόμο. Ας μη βιαζόμαστε. Στη χώρα της διαρκούς αναμονής άλλωστε ζούμε. Μέχρι τότε, βέβαια, θα αλλάξουν πρόσωπα, καταστάσεις. Πάντως θα έχουμε με κάτι διαρκώς να ασχολούμαστε. Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας δύσκολα κάποιος πλήττει…
Προσωπικά, όσους υπουργούς θυμάμαι, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όλοι τους πορεύονταν με λάβαρο την κατάργηση του μισητού για πολλούς θεσμού, που ακούει στο όνομα Πανελλήνιες. Είτε για ψηφοθηρικούς, είτε για μικροκομματικούς, είτε για ιδεολογικούς σκοπούς, όλοι τους, ανεξαρτήτως χρώματος, φώναζαν και εξαπέλυαν μύδρους κατά του συγκεκριμένου θεσμού. Ασχέτως, βέβαια, αν σε κάθε προηγμένη κοινωνία υπάρχει εκπαιδευτικό σύστημα που η μετάβαση από τη μία βαθμίδα εκπαίδευσης στην άλλη συνοδεύεται από κάποιου τύπου εξετάσεις (όχι ότι είμαστε προηγμένη κοινωνία, αλλά λέμε τώρα…). Το μόνο που άλλαζε στο παρελθόν είναι ο αριθμός των εξεταζόμενων μαθημάτων, οι συντελεστές βαρύτητας (όταν υπήρχαν) , η τάξη, καθώς πριν λίγα χρόνια τα παιδιά εξετάζονταν πανελλαδικώς και στη Β’ Λυκείου. Από εκεί και πέρα τίποτα. Απλώς οι Πανελλήνιες βαπτίζονταν Πανελλαδικές και τώρα μάλλον εξετάσεις εθνικού τύπου. Τελικά, το σημερινό σύστημα πρόσβασης (που είναι και «χθεσινό») μάλλον δεν έχει εξαντλήσει ακόμη τον ιστορικό του ρόλο, όπως τουλάχιστον υποστηρίχθηκε έντονα από πολλούς. Μάλλον έχει δρόμο ακόμη μπροστά του…
Βαρύγδουποι τίτλοι εφημερίδων – και όχι μόνο – καιρό τώρα στοίχειωναν την καθημερινότητά μας, δημιουργώντας φρούδες ελπίδες σε κάθε φυγόπονο μαθητή, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο στα πανεπιστήμια , με σύνθημα την ελεύθερη πρόσβαση. Όλοι πίστεψαν ότι τα όνειρά τους άκοπα θα υλοποιηθούν. Τελικά τίποτα…
Δηλαδή εδώ που τα λέμε δε χρειάζεται να είσαι και ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβεις ότι μάλλον οι Πανελλήνιες είναι το μόνο αξιοκρατικό κομμάτι που έχει διασωθεί στην κοινωνία μας. Αν κάνω λάθος, παρακαλώ διορθώστε με. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάτι εφάμιλλό του. θα μού πείτε «βάρβαρο» σύστημα. Συμφωνώ. Όμως δυστυχώς τέτοια είναι η νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας, τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα έχουμε. Μακάρι κάποια στιγμή να αλλάξει. Η νοοτροπία μας εννοώ. Όλες οι αλλαγές γίνονται από κάτω προς τα επάνω. Κι όχι το αντίθετο. Από το νηπιαγωγείο προς το Λύκειο κι όχι απ’ το Λύκειο προς το νηπιαγωγείο. Απλή λογική.
«Θα καταργήσουμε τη λαίλαπα του φροντιστηρίου». Δε βλέπω κάτι τέτοιο , ίσα ίσα. Κι αν είναι λαίλαπα σε τελική ανάλυση γιατί μας δίνεις άδεια λειτουργίας; Αστεία πράγματα. Αντί να κοιτάξουμε να πατάξουμε το μαύρο ιδιαίτερο, την πραγματική παραπαιδεία και κάθε μορφή παραοικονομίας, στο βωμό λίγων ψήφων βάλλουμε κατά πάντων.
Εθνικό απολυτήριο. Εκεί που έλεγα ότι επιτέλους το απολυτήριο δεν θα αποτελεί πλέον απλώς τον εσωτερικό διάκοσμο κάποιας κορνίζας , «φτου» κι απ’ την αρχή. Δε βλέπω καμιά απολύτως διαφορά. Ίσα ίσα που θα γεμίσουμε από «αριστούχους» (όχι ότι δεν είχαμε ήδη πολλούς από δαύτους) που άλλη εικόνα έδειχναν στο απολυτήριό τους κι άλλη εντελώς όταν έβγαιναν οι βαθμοί των Πανελλαδικών. Γιατί άραγε; Κακά τα ψέματα οι προφορικοί βαθμοί – με κάποιες εξαιρέσεις – θυμίζουν «περάστε κόσμε»…
Καλή η περιγραφική αξιολόγηση, τέλεια η πολυκλαδικότητα, άψογη η ανάδειξη της τεχνικής- επαγγελματικής εκπαίδευσης. Πραγματικά. Όμως στην Ελλάδα ζούμε δυστυχώς. Με τα γνωστά σχολικά κτήρια, με τις πρωτόγονες υποδομές, με τη συγκεκριμένη νοοτροπία που διέπει όλους μας. Ας αλλάξουν κι ας βελτιωθούν πρώτα αυτά και μετά βλέπουμε.
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
- Σχετικό περιεχόμενο: Αρθρογραφία, Εκπαίδευση
- Συνεχής ενημέρωση: Facebook, Twitter, Google+
