Σκέφτομαι, άρα υπάρχω, διασκεδάζω άρα ζω.
Μόνο που οι σκέψεις μας είναι απίστευτα πολλές. Σε μια ημέρα ο μέσος άνθρωπος υπολογίζεται ότι κάνει περίπου 80.000 σκέψεις. Ο Έλληνας έκανε τον τελευταίο καιρό χιλιάδες περισσότερες. Κάποιες από αυτές είναι απαραίτητες για να τον κρατήσουν στη ζωή, άλλες είναι εντελώς άχρηστες. Κάποιες είναι θετικές, άλλες αρνητικές και άλλες τελείως νοσηρές. Οι περισσότερες διαδέχονται απλώς η μία την άλλη, ανεξέλεγκτα και χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Ο ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός της παραπληροφόρησης από τα Μ.Μ.Ε και η κατανάλωση θεαμάτων ψυχοκτονίας, δίπλα και επάνω σε αυτή την σειρά δημιούργησε υπερδιεγερμένες σκέψεις που πυροδότησαν και τις συλλογικές νευρώσεις της φυλής. Οι νευρώσεις μας, όπως ο θυμός, το μίσος, ο φθόνος, η προσκόλληση και η άγνοια, η πολιτιστική αδιαφορία, καλύπτουν πάντα σαν πέπλο το έμφυτο δυναμικό των σκέψεων και βαλτώνουν την θετική ενέργεια για πράξεις. Θετικές σκέψεις, περισυλλογή, διορατικότητα και υπομονή πρέπει να προστεθούν δίπλα στην καρτερικότητα και επάνω στην απογοήτευση των τελευταίων ετών.
Ο πολιτισμός είναι πάντα η διέξοδος ως σεισμογράφος της εποχής του. Είτε για την εις βάθος κατανόηση των συμβάντων είτε ως πεδίο προτάσεων. Ο πολιτισμός όμως στην Ευρώπη σήμερα διέρχεται μεγάλη κρίση όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται παράφορα. Η έξαρση ρατσιστικών εκδηλώσεων και η αδυναμία της «κατ΄επίφασην» δημοκρατίας να αρθρώσει λόγο εγκλωβίζει και ρολιτιστική παιδεία στην απλή κατανάλωση πλαδαρών θεαμάτων.
Μη ξεχνάμε ότι αν ψυχή των πάντων είναι η κίνηση, η τεράστια δύναμή της είναι ο πολιτισμός που έγκειται στην ανατροπή της βαρβαρότητας και την θεμελίωση δημοκρατικών αρχών ως πράξη και τρόπο ζωής. Αν η ψυχή της Ευρώπης είναι ο πολιτισμός και η δημοκρατία, η ανατροπή τους είναι πλέον φανερή. Ένα πρόσωπο που παρακολουθεί μια παράσταση δεν μπορεί παρά να χαίρεται ψεύτικα, να είναι ένας ανάποδος Πινόκιο ή δεύτερος γιός του Τζεπέτο σε οποιοδήποτε άψυχο θέαμα. Ο πολιτισμός πληγώνεται θανάσιμα σε πολυτελή θέατρα και στάδια σε όλη την γηραιά ήπειρο και προκαλεί πλέον ένα μειδίαμα ειρωνικό ή ντροπής και αυτό γιατί τελειώνει η κάθε παράσταση πλέον, με μια σκηνή διαμελισμού της δημοκρατίας όταν στον προαύλιο χώρο της άνθρωποι είναι με απλωμένο το χέρι. Πρέπει αυτή την φορά, να μην επιτρέψουμε να δημιουργούνται συναισθηματικές εξάρσεις και εγκεφαλικές διάρροιες, που η εμπειρία αποκαλύπτει ότι καταστρέφουν αυτό που με αγώνες κερδίζουμε.
«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω»
Καρτέσιος
