Η ικανότητα της αντίληψης και της αποδοχής της πραγματικότητας ως έχει είναι ίσως ο συντομότερος δρόμος προς την άνοδο.

Σ’ ένα κόσμο που αργά ή γρήγορα αναγκάζεσαι να αντιληφθείς την συνεχή και απαραίτητη αλλαγή (των πάντων) ως κανόνα -διαφορετικά θα μείνεις στάσιμος – σίγουρα η επιτυχία βαδίζει χέρι-χέρι με την αποδοχή. Γιατί, μόνο όταν συνειδητοποιήσεις πως τα όσα γίνονται και θα γίνονται, ορίζονται από το σύνολο, άσχετα αν η μονάδα, το άτομο και οι αποφάσεις του είναι η κεντρομόλος δύναμη, γαληνεύεις. Ο τροχός κινείται επαναληπτικά θεσπίζοντας θαυμάσια τα όσα συμβαίνουν. Γνωρίζοντας επίσης πως κάθε κίνηση ορίζεται από μία ιδέα, αντιλαμβάνεσαι επίσης πως είναι αδύνατον -όσο και αν το επιθυμείς – να τερματίσεις κάθε ιδέα που στοχεύει όχι στην πρόοδο του ανθρώπινου είδους, αλλά στο καθαρό κέρδος.

Η κερδοσκοπία αντλεί το δικαίωμα να υπάρχει από την τάση του γενικότερου συστήματος να στηρίζει το δυναμικό του – και το αίσθημα της ασφάλειας του ατόμου – στην ικανότητά του να αποκομίζει χρήματα.

Όταν, η υποκρισία κυριαρχεί
Οι καπνοβιομηχανίες στολίζουν
εικόνες θανάτου
τον θάνατο….

Το συναίσθημα της ασφάλειας, γόνιμο, μεστό και άκρως απαραίτητο στην ψυχοπαθολογία του ατόμου, συνοδεύεται απαράβατα από την σταθερότητα.

Δηλαδή, κάθε που ο λόγος ταυτίζεται με την πράξη, η εμπιστοσύνη αυξάνεται, η ασφάλεια ανθίζει, το κύτταρο χαλαρώνει, με αποτέλεσμα οι σταθερές να αντλούν το δικαίωμα της προόδου από αυτήν και μόνο την τάση, του να είμαι και όχι να φαίνομαι.

Κάθε εικόνα που διεγείρει τις ανθρώπινες αισθήσεις, οδηγώντας άτομο και σύνολο στην ευφορία, έκσταση, ικανοποίηση, αποδίδει την επιτυχία της στην ικανότητά της να ταυτίζεται με όσα εμπεριέχουν, εκπέμπουν, είναι, αλήθεια.

Κάθε εικόνα που προσπαθεί έντεχνα να παίξει με τις ανθρώπινες αισθήσεις, ερεθίζοντας και χειραγωγώντας αυτές αριστοτεχνικά, όχι μόνο δεν αποτελεί ενωτικό ανοδικό κρίκο. Αλλά παράλληλα καταστρέφει την ικανότητα της ορθής κρίσης του ατόμου.

Το «μοντέλο» άνθρωπος έχει βαθιά χαραγμένα μέσα του όλα όσα είναι και εκπροσωπούν την αλήθεια.

Η υποκρισία κυριαρχεί, δομημένη λιθαράκι – λιθαράκι, από την ανοχή – όχι (μόνο) των εξωτερικών γεγονότων, αλλά από την ανοχή ενός συστήματος φτιαγμένου από εμάς και ανενόχλητο μας οδηγεί στον ακρωτηριασμό του εαυτού μας.

Ο άνθρωπος προκειμένου να είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, (αυτο)ναρκώνεται, πέφτει ηθελημένα σε λήθαργο και μέσα από αυτού του είδους άμυνα, (υποκρισία) τροφοδοτεί τον εαυτό του προστασία. Η ψευδαίσθηση όμως της ασφάλειας, η μη ταυτισμένη με την πραγματικότητα, αποσυνθέτει σταδιακά την ικανότητά του να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος. Διχάζεται, ταράζεται, κλονίζεται και γι’ αυτό κλείνεται.

Υποκρισία, σημαίνει ασέβεια προς τον εαυτό.

Η υποκρισία έχει καταλάβει το χώρο που ανήκει στην αλλαγή.

Αν το άτομο αποστασιοποιηθεί από σκέψεις και συναισθήματα, θωρώντας ακίνητο ολόκληρη την εικόνα, αντιλαμβάνεται την κακόγουστη (παγκόσμια) θεατρική παράσταση και κατά συνέπεια -εδραιώνοντας μέσα του την έννοια της αποδοχής- απαλλάσσεται από την αγωνία και τον νοητικοσυναισθηματικό διχασμό. Αποδέχεται τον εαυτό του, την φύση του και παίρνει στα χέρια του το τιμόνι της ζωής του.

Μόνο όταν επανεκτιμήσεις με ακρίβεια την πραγματικότητα, αποφεύγεις παραπλανήσεις τρίτων.

Σ’ ένα κόσμο που ο κάθε ένας έχει το «δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει», η αποδοχή της πραγματικότητας ως έχει, είναι ο τρόπος που με ορθάνοιχτα τα μάτια σε οδηγεί

ΝΑ ΔΡΑΣΕΙΣ/ΠΡΑΞΕΙΣ/ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΑ,

ο μόνος τρόπος να διαφυλάξεις την ενέργειά σου και
ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου.
…κι όμως, σε κάθε αρχή και τέλος
το πρωινό, το γεύμα και το δείπνο
(του συστήματος)
είμαστε εμείς…

Λουκία Πλυτά*

© schooltime.gr