Φυσιολογική εξέλιξη του κύκλου της ζωής για κάποιους και πορεία προς την αθανασία. Για άλλους μια ακόμη ζωή ανάμεσα στις πολλές που ζει η εκάστοτε ψυχή. Ανάλογα με τις προσωπικές πεποιθήσεις, ο καθένας από εμάς υιοθετεί την αντίστοιχη άποψη για τον θάνατο. Ο θάνατος. Το μοναδικό κοινό στοιχείο που έχουμε όλα τα έμβια όντα από καταβολής κόσμου.
Πίσω στη μυθολογία ο θάνατος, είχε πρόσωπο και ήταν ο δίδυμος αδερφός του Ύπνου. Τα δυο αδέρφια ήταν ‘δεινές θεότητες’ και κατοικούσαν στον Τάρταρο, μακριά από το φως του ήλιου. Ο Θάνατος ως κακός δαίμων ήταν σκληρός, πικρός και αλύγιστος. Κατά τον Ευριπίδη φορούσε μαύρο πέπλο, έφερε μαύρα φτερά και δρούσε σαν βασιλιάς στον χώρο των νεκρών.
Στον Χριστιανισμό, ο θάνατος σηματοδοτεί την πορεία της ψυχής προς τη βασιλεία του Θεού, την αιώνια και πραγματική ζωή. Μπορεί το σώμα να διασπάται, η ψυχή όμως είναι άφθαρτη και με τον θάνατο που ονομάζεται ‘κοίμηση’, δημιουργείται μια γέφυρα προς την αθανασία.
Ωραία όλα αυτά τα θεωρητικά, αλλά όταν ο θάνατος χτυπάει την πόρτα του σπιτιού μας δεν πιάνουν και τόσο τόπο. Πόνος, θλίψη, ενοχές για όσα δεν προλάβαμε να πούμε ή να κάνουμε, απορία και οργή για έναν αιφνίδιο θάνατο, είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που ακολουθούν το τραγικό συμβάν. Ελάχιστοι σκεφτόμαστε τα θετικά στοιχεία του θανάτου, ότι δηλαδή η ψυχή του αγαπημένου μας οδεύει κοντά στον Κύριο και έχει πάρει τον δρόμο της αιώνιας ζωής ή ότι η ψυχή θα περάσει σε άλλο φθαρτό σώμα ξεκινώντας έναν νέο κύκλο. Μονάχα σκεφτόμαστε τα λάθη που κάναμε, τις βαριές λέξεις που ειπώθηκαν σε μια έντονη στιγμή, τον εγωισμό που νίκησε τη λογική και γενικά όλα εκείνα που μπορούσαμε να κάνουμε αλλά δεν κάναμε ποτέ. Και γιατί δεν τα κάναμε όσο μπορούσαμε; Γιατί φερόμαστε τόσο εγωιστικά; Μήπως εξαρχής δεν ξέρουμε ότι όλοι μας μια μέρα θα «φύγουμε» ; Όλοι το γνωρίζουμε, αλλά δεν ζούμε και δεν ενεργούμε σαν η κάθε μέρα που έρχεται να είναι η τελευταία. Προτιμούμε να αμελούμε το παρόν, εναποθέτοντας λόγια ή πράξεις για το μέλλον. Διστάζουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας όταν αυτά ξεχειλίζουν, αλλά δεν διστάζουμε να δείχνουμε συνεχώς τη δειλία μας. Γιατί για δειλία πρόκειται: ενώ μπορούμε, φοβόμαστε μην ζημιωθεί η αξιοπρέπεια μας και οπισθοχωρούμε.
Κι όμως! Τα καθημερινά παραδείγματα είναι τόσο πολλά και τόσο ικανά για να μας κάνουν να αλλάξουμε τη ρότα της ζωής μας. Μια αιφνίδια ασθένεια, ένας ξαφνικός θάνατος, μια βόλτα στο κοιμητήριο είναι ικανά για να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι μικρή αλλά γεμάτη στιγμές. Γι’ αυτό, λοιπόν, ένα είναι το σύνθημα-συμβουλή: Αγαπήστε ανιδιοτελώς! Αγαπήστε δίχως πείσμα, δίχως εγωισμό! Αγαπήστε και πείτε το δυνατά! Μην περιμένετε να «φύγει» κάποιος για να του πείτε ότι τον αγαπάτε. Κάντε το όσο είναι δίπλα σας και όσο μπορεί να το νιώσει και γιατί όχι να το ανταποδώσει. Είναι μοναδικό να δίνεις αγάπη και να παίρνεις αγάπη την ίδια κιόλας στιγμή. Ζητήστε συγγνώμη χωρίς πείσματα! Αναζητήστε και αναγνωρίστε το λάθος σας. Μπορεί να φαντάζει δύσκολο, όμως αντανακλά μεγαλείο και δύναμη ψυχής. Αγάπη είναι κι αυτό. Λάθη που έγιναν μια φορά μην αφήσετε να επαναληφθούν. Είναι προτιμότερο οι αναμνήσεις να είναι γεμάτες από όμορφες και ζωντανές στιγμές, παρά από τύψεις για τις χαμένες ευκαιρίες.
Αγαπήστε και πείτε το εγκαίρως! Αγαπήστε! Είναι μεταδοτικό!
Παναγιώτα Κόττα*
Φιλόλογος
