Ο μέγας κοινωνικός δράκος έχει επιβληθεί παμπόνηρα και μεθοδικά πλήρως στη θέληση, βρυχάται και υφαίνει την νικητήρια καταγωγή του, σιδηρουργός που πεταλώνει την ελευθερία της βούλησης που στρογγυλεύει τις αρθρώσεις της επανάστασης. Είναι ο μέγας δάσκαλος της θεωρίας της πλήρους περιστροφής, ότι φεύγει-ξαναγυρίζει δεν υπάρχει η εξέλιξη, η δυνατότητα να δραπετεύσεις, γι’ αυτό σου ψιθυρίζει καθημερινά να απολαμβάνεις το λιντσάρισμα. Με την συστολή του ζωτικού σου χώρου, ρουφάει τους ανασασμούς και χαρτογραφεί μια προσομοίωση της πραγματικότητας σε μικροφασματικές διαστάσεις.
Tο αόρατο συρματόπλεγμα μετατρέπεται σε δήμιο της κάθε απόφασης εξόδου γίνεται αυτόχειρας της ίδιας της ελεύθερης εικόνας που εγκλωβίζει στη σπηλιά που την οικεία μετατρέπει. Αυτός ο εσωτερικός τρομοκράτης ο αποκλιμακωτής της λογικής και συνήγορος της απομόνωσης, είναι ο δικός σου δεσμοφύλακας που φύετε από την γέννησή εν σκότη, ρουφώντας από μέσα την κάθε πτήση σου. Η παρουσία του αόρατου καταγραφέα είναι μια τροχιά που σε αφήνει στην ίδια όχθη, χωρίς να κατέχεις τίποτα στο ταξίδι της ακινησίας. Αυλακώνει τις ελλείψεις και προσφέρει απλόχερα μάσκες να ζεις όμορφα το μύθο της ύλης και της κωμικής σκιάς της.
Ο κοινωνικός δράκος είναι ιδιαίτερα ευφυές ον, τρυπώνοντας με την κάθε ανάσα, με την κάθε δρασκελιά, σε αντηχήσεις μέσα σου. Είσαι ο προικισμένος δημιουργός του, γι’ αυτό σαν χορευτής χαίρεσαι την πτώση σου πάντα στον ίδιο τόπο με τον ίδιο απαράλλακτο ρυθμό. Υπάρχει όμως μια υπερφυσική, ένα πεδίο δυναμικό στον κάθε άνθρωπο που αν αφουγκραστεί, αν πιάσει το αυτί τη δόνηση μιας νότας πνοής αέρινης, το σκέπτεσθαι γεννιέται και από αυτό απορρέει πετώντας η ελευθερία.
Είναι το συναπάντημα με τη γη που σου φωνάζει να την ψηλαφίσεις και συλλέκτης της σοφίας της να ξαναβαπτιστείς. Ο κοινωνικός δράκος γεννήθηκε όταν επήλθε αυτή η ρωγμή από το έδαφος που ξυπόλητοι βλαστάναμε. Ο μεγαλύτερος ίσως τίτλος επανάστασης είναι να σε ελευθερώνει καθημερινά από την δική σου φυλακή το κλειδί της γήινης μουσικής και γυμνός κολυμβητής να ρέεις σε ότι το πνεύμα μας, αγγίζει.
Και λέει λοιπόν ο δάσκαλος…
Έτσι είναι η γήινη αντί-ύλη. Σκόνη από της πεταλούδας τα φτερά. Κρυμμένοι τόποι στον διασυμπαντικό τον χρόνο, εκεί που κατοικεί η γλώσσα, αυτή που καταπίνει τον χώρο και στα όντα γεμίζει τα κενά.
Ομιλώ θα πει αποκτώ την εμπειρία της εισόδου και της εξόδου από το σπήλαιο του ανθρώπινου σώματος σε κάθε ανασασμό. Ανοίγονται έτσι στοές, πρωτόγνωρα περάσματα, λησμονημένες στράτες, σταυροδρόμια και δρόμοι που αλλιώτικα προχωρούμε πολλές φορές και διαμελιζόμενοι. Νέες γνώσεις, νέες ιδέες γίνονται εργασίες επιχωμάτωσης στου νου τους υπόγειους θόλους. Αυλακώνουμε την γλώσσα, τη γη μας, που δεν είναι τίποτα άλλο από την συναρμολόγηση της σκέψης, της ζωής μας. Αυτοκαθοριζόμενοι μαχητές ενάντια στην προοπτική της άγνοιας. Οι λέξεις-γνώσεις είναι ο βρώσιμος καρπός μιας ελεύθερης σκέψης. Ανώνυμος γλύπτης η γλώσσα, σμιλεύει την αντί-ύλη με σκέψεις που τολμά να χαράζει, κηπουρός που θάβει τον σπόρο στη γη και ανοίγει τον δρόμο στην βλάστηση. Στα απόρρητα των απορρήτων αρχίζει τους πολλαπλασιασμούς, τη μυστηριώδη άνθηση της γνώσης. Και όσο αγνοείς, νοιώθει την οδύνη και την δίψα και με τον Λόγο σε οδηγεί και εκεί που δεν υπήρξες ποτέ. Στο κάθε σύμπαν πάνω και κάτω από τα μάτια εισχωρεί, στροβιλιζόμενη στο στόμα, προοπτική που ενορχηστρώνει την άυλη κίνηση στον χώρο και τον χρόνο. Την ασφυξία στις εγκαταλελειμμένες ζώνες του νοός αρδεύει. Στην αέναη ομορφιά εισχωρεί, σαν αγέρας που διαπνέει τις αίθουσες του νου, ασπαίρουσα και ανάστροφη πορεία που τραβάει τον κάθε τολμηρό κολυμβητή από τον πνιγμό.
Στα όντα φωτίζει τα κενά , αρκεί μια σκέψη να αρχινήσει.
Κι όταν ξεκινήσει,
χορογραφεί το σύμπαν και τον χρόνο,
με εξισώσεις σπαραγμού και αγωνίας.
Πόνος θανάτου και μετά ενσάρκωση του
εδώ όπου αγκυροβολεί το σώμα μας.
Tο γνωρίζω, είναι Τιτάνιος ο αγώνας, ενάντια στην κοινωνική αντίφαση που τον νανισμό της νόησης επιδιώκει για την στείρα αναπαραγωγή της κοινωνικής ομαλότητας…την ομοιομορφία σε συσσωρευμένους κύβους σε ανάσες χωρίς διασταυρώσεις, σε πεδία απουσίας του Λόγου.
Η αρχέγονη γνώση,
πανοπλία από σύνεργα διαθέσιμα
εν παντί τόπο σοφών.
Άγναντη αναλαμπή ο Λόγος,
στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα φωτοδότης,
ο Λόγος οδηγός να αδράξουμε το αψηλάφητο…
Ομιλώ,
βουτώντας την γλωσσά στον εγκέφαλο
