Η σημερινή κυβέρνηση, αν και βγήκε στο προσκήνιο και στηρίχτηκε από το λαό με μεγάλη ελπίδα και προσδοκία, δυστυχώς φαίνεται ανεπαρκής και ερασιτεχνική σε πολλές πτυχές της διακυβέρνησης, απογοητεύοντας τους ψηφοφόρους. Ο αρχικός ενθουσιασμός αντικαταστάθηκε από την απογοήτευση και τον θυμό, ακόμα και αν κάποιοι δίνουν πολλά ελαφρυντικά.
Ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός, νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι το νέο πολιτικό πρόταγμα, το νέο πολιτικό «moto» πρέπει να προτάσσει 4 συγκεκριμένες λέξεις-νοοτροπίες. Διαύγεια στο δημόσιο βίο, Αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα, Κοινωνική προστασία, Συμμετοχική διαδικασία.
Η διαύγεια είναι απαραίτητη προϋπόθεση που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου με το πολιτικό προσωπικό (ακόμα και σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα που κατά την γνώμη μου είναι παρωχημένο και έχει στοιχεία ολιγαρχίας). Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από την πολιτική και τσουβαλιάζει τους πάντες στην ίδια κατηγορία ακόμα και αν έχουν καλές προθέσεις.
Η αξιοκρατία είναι ένα ακόμη στοιχείο που χρειάζεται αυτή η χώρα. Η αίσθηση ότι για να αποκατασταθείς επαγγελματικά πρέπει να είσαι γνωστός γνωστού είναι κατάλοιπο από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Η λογική αυτή πρέπει να εξαλειφθεί από το ίδιο το κράτος, ώστε να περάσει και στους πολίτες. Η αξιοκρατία έχει να κάνει και με την διαύγεια αλλά και με την χρήση πλέον των ηλεκτρονικών μέσων. Ο πολίτης πρέπει να νιώσει όντως πολίτης, να εμπιστευθεί το κράτος και να ξεφύγει από την νοοτροπία του υπήκοου.
Η κοινωνική προστασία είναι το μεγάλο ζήτημα τις εποχής της κρίσης. Ένα κράτος ακόμα και στη δύσκολη θέση που βρίσκεται δεν μπορεί να αφήνει στην τύχη τους τους πολίτες. Η παιδεία, η υγεία και η ασφάλεια πρέπει να είναι προτεραιότητα ακόμα και για ένα φτωχό κράτος. Τα παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι πρέπει να προφυλάσσονται με σωστή διαχείριση των ελάχιστων πόρων και αποφυγή της γραφεοκρατίας που ταλανίζει την Ελλάδα.
Τέλος, η συμμετοχική διαδικασία. Η δημοκρατία δεν είναι κάτι το αυτονόητο και ούτε αποτελεί κεκτημένο ες αεί. Η συμμετοχικότητα πρέπει να προωθηθεί, αν όχι σε κεντρικό επίπεδο διακυβέρνησης, τουλάχιστον σε περιφερειακό. Η κουλτούρα του «κριτή του καναπέ» είναι αναγκαίο επιτέλους να πάψει. Έχει και ο πολίτης ευθύνη σε αυτό αλλά και η συντεταγμένη πολιτεία. Όταν ο πολίτης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι άμεσα είναι λογικό να αδρανοποιείται. Αν υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση, η εξουσία πρέπει να διανμηθεί όσο είναι δυνατόν σε πρώτο επίπεδο με στόχο σε κάποια χρόνια, οι αποφάσεις κατά τόπους να είναι αληθινά εκπορευόμενες από την γενική βούληση.
Κατά την δική μου άποψη, όλα τα παραπάνω μπορούν να πραγματοποιηθούν από έναν ενιαίο κεντροαριστερό φορέα. Χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, χωρίς εμμονές (π.χ δημόσιο, επιχειρηματικότητα). Ένας φορέας, όμως, που δεν θα καθοδηγείται από τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αλλά από νέους ανθρώπους, επιστήμονες, εργάτες κτλ και γενικά από άτομα που δεν θα έχουν εκκρεμότητες με το παλιό πελατειακό σύστημα και δεν θα έχουν εξαρτήσεις. Η μόνη πρόθεση πρέπει να είναι το στήσιμο της χώρας πάνω σε γερές βάσεις διαύγειας, αξιοκρατίας και συμμετοχικότητας.
Ελπίζω σε μερικά χρόνια όλα αυτά να μην είναι λέξεις σε ένα άρθρο αλλά εφαρμοζόμενη πολιτική, για να δούμε την Ελλάδα που όλοι οι νέοι πλέον θέλουμε….
Να ενημερώνεστε, να συμμετέχετε, μην φοβάστε να πείτε την γνώμη σας…
Φιλόλογος, ΜSC Συστηματικής Φιλοσοφίας
