Με ανοιχτές πληγές από τις «έξυπνες» βόμβες της Δύσης -της πολιτισμένης φυσικά- και των τρομοκρατικών επιθέσεων που γύρισαν μπούμερανγκ στα σπλάχνα της, ο παράδεισος της οικονομικής ευμάρειας μετατράπηκε σε κόλαση, μαζί με τα αθώα θύματα και από τις δύο πλευρές, αφήνοντας στη σκιά τον τρόπο που αποφασίστηκαν αυτά. Και αν ο διεθνής νόμος απαγορεύει τον προληπτικό πόλεμο, εμείς ως Έλληνες θα συμπληρώναμε ότι ένας πολιτισμός αιώνων έχει το δικαίωμα να παίρνει προληπτικά μέτρα άμυνας απέναντι στους «Βαρβαρόφωνους πολιτισμένους» που ευτελίζουν και βιάζουν όχι μόνο την υλική διαβίωση αλλά και το μοναδικό αρχέγονο κελάρυσμα που μας έχει απομείνει, την ταυτότητά μας μέσα από το μύθο, την ιστορία και την γλώσσα.
«Είμαστε ψάρια δίποδα
Σε τούτο τον επίγειο βυθό»Αργύρης Χιόνης
Πρώτος όρος είναι η ισότιμη αναγνώριση όχι μόνο των οικονομικών προβλημάτων που έχουν διογκωθεί υπέρμετρα αλλά και των ψυχo-πνευματικών πιέσεων και αναγκών που μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Και ο Έλληνας σήμερα, περισσότερο από ποτέ, προδομένος, πουλημένος, καταπληγωμένος και μόνος είναι εγκλωβισμένος σε ψυχικά αδιέξοδα που αλλοτριώνουν και την ενεργό δράση του και τις επιλογές του. Παράλληλα, με τυχοδιώκτες κυβερνητικούς επιτελείς που απροκάλυπτα δηλώνουν την υποτέλειά τους με την γλοιώδη ξενομανία στις διεθνείς φάμπρικες που κινούν μέσω της οικονομίας και τα νήματα του παγκόσμιου πολιτισμού, η απογοήτευση μεγαλώνει. Και φυσικά το μεγάλο πρόβλημα που αφορά την ελληνική πραγματικότητα αντανακλάται στη μεταφορά -όπως και σε όλους τους τομείς άλλωστε- έτοιμων τεχνοτροπιών και μοντέλων που δεν μπορούν να ωριμάσουν και να βλαστήσουν σε μια χώρα που έχει γεννήσει τον πολιτισμό. Μια χώρα που η εκπαίδευση που προσφέρει, επίμονα και εξόφθαλμα γυρίζει την πλάτη της στο μεγαλείο της γλώσσας της και στην λόγια ελληνική μουσική. Που δεν έχει χώρο για τον Γιαννούλη Χαλεπά, για το θεριό της παγκόσμιας λογοτεχνίας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Σκαλκώτα, τον Ιαν Ξενάκη που μέσω της Πολυαγώγιας δημιούργησε μια εκπληκτική σύνθεση «ηχητικών μαζών», «συμπάντων» και «γαλαξιών», που θεωρεί περιττή την ουσιαστική διδασκαλία για τα κινήματα και τα εικαστικά ρεύματα. Η έλλειψη αυτής της ουσιαστικής προπαιδείας είναι που διαμορφώνει μίμους δημιουργούς και ηλιθίους θεατές, γκρικλίζοντες και λατινογραφούντες Ραμαπίθηκους που αρκούνται στην ικανότητα να στέκονται όρθιοι, ως χειροκροτητές. Και όπως τόνιζε ο Κάρολος Κουν για την παιδεία:
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας…»
Η φιλοδοξία να κατακτηθούν χώροι ουσιαστικής δράσης και άμυνας που θα θωρακίσει και τον πολιτισμό βρίσκεται στη βάση της αυτοκριτικής, της αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών και η αναζήτηση της αυτενέργειας και της καλλιέργειας της αντίληψης της συλλογικότητας. Όσο θα μένει όμως η λογική δέσμια της απάθειας των πολιτικών επιλογών υποτέλειας ακόμα και στα έξωθεν πολιτιστικά πρότυπα ο φαύλος κύκλος θα παραμένει και θα αναπαράγει την ίδια στείρα κατάσταση όπου η συμμετοχή θα ταυτίζεται με την συγκέντρωση ενός φιλοθεάμονος κοινού που παρακολουθεί και χειροκροτεί. Ο μόνος νικητής σε τέτοιες καταστάσεις είναι η πλαδαρότητα και η ελαστικότητα στις σχέσεις της κοινότητας.
Η Αίγλη, το κάλλος η αναζήτηση της αισθητικής σε κάθε δράση, λειτουργεί ως άμυνα και αντίβαρο στην ανάπτυξη του πολιτισμού προς το «άκαμπτο» τεχνοκρατικό σκέλος. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνούμε πως ο άνθρωπος έδωσε έργα τέχνης προτού μπορέσει να μιλήσει για αυτά και προτού μπορέσει να τα πουλήσει.
ΆΦΥΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ
…
Ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να είναι αρσενικός γιατί δεν μάχεται ποτέ κατάματα. Ούτε θηλυκό ον μπορεί να είναι γιατί δεν γεννά. Ο λόγος της εξουσίας εδράζει έτσι σε κοινοβούλια που και αυτά δεν έχουν φύλο. Άφυλος προς τον λαό και τις αξίες, ο πολιτικός λόγος σήμερα ζευγαρώνει ακόλαστα με όλα τα τέρατα της αυθαιρεσίας και κατασκευάζουν ασύλληπτα παιδιά, μεταλλαγμένα και νεκρά για την δημοκρατία. Ίσως γι’ αυτό δεν υπάρχει το Απολλώνιο φως, σε αντίθεση με την έμφυλη ζωή που νικητής είναι πάντα η ελπίδα, γένους θηλυκού, του καθημερινού ανθρώπου η αρχέγονη φωτεινή μητέρα.
…
© schooltime.gr – Ροή Ειδήσεων
