Όπως λοιπόν παίρνουμε ένα χαρτάκι και περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας στην τράπεζα – κι αλίμονο αν πέσουμε σε ημέρες συντάξεων – έτσι θα περιμένουν στο μέλλον υπομονετικά τη σειρά τους για την ένταξή τους σε κάποια σχολή οι μελλοντικοί υποψήφιοι. Βέβαια, θα μου πείτε, η πρόταση αυτή αφορά σχολές χαμηλής ζήτησης. Μήπως όμως με αυτόν τον τρόπο οι συγκεκριμένες σχολές απαξιώνονται ακόμη περισσότερο και θα αποτελέσουν στο μέλλον το αποκούμπι κάθε «πικραμένου» που δεν θέλησε να θυσιάσει κάποια πράγματα προκειμένου να εισαχθεί σε μια σχολή «Α’ κατηγορίας»;
Μελετάται, λοιπόν, η λίστα προτεραιότητας εισόδου στα πανεπιστήμια. Ώρες ώρες αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά όντως συμβαίνουν ή μας κάνουν πλάκα. Ίσως και να καταλάβανε κάποιοι ότι ζούμε στη χώρα όπου το δούλεμα πάει κι έρχεται με φρενήρεις ρυθμούς. Αλλιώς δεν εξηγείται. Ή ότι ζούμε σε μια άλλη χώρα, όπου όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί και το μόνο που έμεινε είναι η λίστα προτεραιότητας εισόδου στα πανεπιστήμια…Ελλάς το μεγαλείο σου.
Από την άλλη η άδεια τσάντα του μαθητή. Όνειρο δεκαετιών. Μα ιδιαίτερα στο Λύκειο σχεδόν άδεια δεν είναι μονίμως η τσάντα του μαθητή, αν εξαιρέσουμε τα βιβλία των μαθημάτων Κατεύθυνσης; Ας κοιτάξουν διακριτικά κάτω από το θρανίο του μαθητή και θα βρουν μια μικρή βιβλιοθήκη, καθώς οι περισσότεροι αποθέτουν εκεί τα περισσότερα βιβλία τους, αποφεύγοντας τις άσκοπες μετακινήσεις. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όσο για την Ιστορία. Τι άλλο να πούμε; Συνεχίζεται η ασέλγεια στο «άψυχο» κορμί της. Κόψε κόψε να δούμε στο τέλος τι θα μείνει. Και με την Ευέλικτη Ζώνη τι γίνεται; Ίσως τη μόνη όαση στο χώρο της εκπαίδευσης. Τη μοναδική Ζώνη παιδαγωγικής – και όχι μόνο – αυτονομίας και αυτενέργειας, που βοηθάει στην όσο γίνεται πληρέστερη επαφή με αντικείμενα που αγγίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια Ζώνη που δίνει το φιλί της ζωής στην εκπαίδευση που ψυχορραγεί, μέσω των καινοτόμων προγραμμάτων της.
Και η βαθμολογία; Στον Καιάδα κι αυτή μαζί με τις εξετάσεις; Ακόμη μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Στο τέλος θα μπούμε στο βιβλίο Γκίνες από τις πολλές πρωτοτυπίες… Καλά τα projects, καλή η έρευνα αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα ζούμε, κι αν δεν νιώσει ο μαθητής – τρια έντονα την πίεση, το χάσαμε το παιχνίδι. Ίσως η αξιολόγηση – σε κάθε επίπεδο – θα έπρεπε να αποτελεί δεδομένο στην κοινωνία μας, όπου δυστυχώς μόνο με το μαστίγιο οι περισσότεροι λειτουργούν. Όσο και βαρύ να ακούγεται, πιστεύω ότι αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επειδή όμως έχουμε μάθει να ισοπεδώνουμε τα πάντα, πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν και προτάσεις που αν υλοποιηθούν, θα είναι ένα θετικό βήμα στην αναβάθμιση του σχολικού χώρου, όπως η ενίσχυση της μαθητικής εκπροσώπησης, η σχολική εφημερίδα, η ετήσια θεατρική παράσταση, το άνοιγμα του σχολείου στην τοπική κοινωνία και η καθιέρωση ομίλων και συλλογικών δραστηριοτήτων με άξονες τα νέα Μέσα, τον κινηματογράφο, τις εικαστικές και παρασταστικές τέχνες. Το σύγχρονο σχολείο όντως τα έχει ανάγκη.
Σε καλό δρόμο θα χαρακτήριζα και την προσπάθεια άμεσης συνεργασίας φορέων (σχολείο – σύμβουλοι – κοινότητα – δήμοι) προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα που χρόνια τώρα μαστίζουν τον χώρο της εκπαίδευσης. Αρκεί βέβαια να μην μείνουμε στα λόγια. Όλοι μας οφείλουμε να βοηθήσουμε στην αναστύλωση του οικοδομήματος της εκπαίδευσης. Ο καθένας με τον τρόπο του και τη διάθεσή του.
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
