Τα εικαστικά και λογοτεχνικά δημιουργήματα, εκτός από το προσωπικό ασυνείδητο του δημιουργού πηγάζουν από τις αρχέγονες εικόνες της ασυνείδητης μυθολογίας που αποτελεί την κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας. Είναι αυτό που αποκαλεί ό C. G.Jung «συλλογικό ασυνείδητο» .Η δημιουργία δέχεται, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «παραποτάμους» αλλά τα νερά τους είναι θολά και σκοτεινά. Το συλλογικό ασυνείδητο είναι μια δυναμικότητα της αρχέγονης εποχής με μνημονικές εικόνες που κληρονομούμε μέσα στην ανατομική δομή του εγκεφάλου. Δεν υπάρχουν έμφυτες ιδέες αλλά έμφυτες δυνατότητες ιδεών που θέτουν όρια ακόμη και στη ποιο τολμηρή φαντασία. Είναι οι apriori ιδέες, η ύπαρξη των οποίων γίνεται αντιληπτή μέσω των επιδράσεών τους. Εμφανίζονται μέσα στο υλικό της τέχνης που διαμορφώνεται με τις αρχές που δημιουργήθηκε.
Η αρχέγονη εικόνα, τα αρχέτυπα, είναι μια μορφή-ένας δαίμονας, ένα ανθρώπινο όν, ή μια διεργασία που επαναλαμβάνεται συνέχεια στην πορεία της ιστορίας και εμφανίζεται όταν εκφράζεται ελεύθερα η δημιουργική φαντασία. Ουσιαστικά είναι δηλαδή μια μυθολογική μορφή. Είναι το τεράστιο πλήθος εμπειριών ή τα ψυχικά κατάλοιπα τους. Οι μυθολογικές μορφές ως προϊόντα της δημιουργικής φαντασίας μεταφράζονται σε εννοιολογική γλώσσα.
Η δημιουργική διαδικασία και η ασυνείδητη ενεργοποίηση μιας αρχετυπικής εικόνας, τις επεξεργασίας και διάπλασης αυτής οδηγεί μέσω της επιστροφής προς τις βαθύτερες πηγές της ζωής. Αυτή είναι και η κοινωνική σημασία της τέχνης.
«Η επίδραση του αρχέτυπου, είτε παίρνει τη μορφή της άμεσης εμπειρίας είτε εκφράζεται μέσα από τον προφορικό λόγο, μας συγκινεί γιατί ξυπνά μέσα μας μια φωνή ισχυρότερη από τη δική μας. Όποιος μιλάει με αρχέγονες εικόνες μιλάει με χίλιες φωνές. Μετουσιώνει την προσωπική μας μοίρα σε μοίρα της ανθρωπότητας και ξυπνάει μέσα μας όλες τις ευεργετικές δυνάμεις που βοηθάνε την ανθρωπότητα να βρει ένα καταφύγιο από κάθε κίνδυνο και να επιζήσει ακόμη και μέσα στην πιο μακριά νύχτα. Αυτό είναι το μυστικό της μεγάλης τέχνης και της επίδρασης πάνω μας». C. G.Jung
Οι Αρχέτυπες εικόνες ανήκουν γενικά στην ανθρωπότητα και μπορούν να εμφανιστούν από μόνες τους σε οποιονδήποτε νου, σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο, με μόνη προϋπόθεση την ύπαρξη κατάλληλων συνθηκών για την επανεμφάνιση τους. Η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι όταν καταρρέει μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου, σαρώνοντας όλες τις θεωρίες που υποτίθεται ότι προσφέρουν τις τελειωτικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Είναι γνωστό πως όταν όλοι οι διωγμένοι Θεοί επιστρέψουν και βρουν καταφύγιο μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, αυτός – σε απόλυτη συμφωνία με τον ψυχολογικό νόμο-θα αναφωνήσει: «Ipse philosophous,daemon, heros, dues et omnia», (ο ίδιος είναι φιλόσοφος, δαίμονας, ήρωας, Θεός και όλα). Είναι επίσης γνωστό ότι αν εξαφανιστεί μια θρησκεία που εξυμνεί το πνεύμα, θα εμφανιστεί στη θέση της μια αρχέγονη εικόνα της δημιουργικής ύλης.
Η υπέρτατη αρχή του Παράκελσου, σε απόλυτη αντίθεση με τη χριστιανική άποψη, είναι εντελώς υλιστική. Η πνευματική αρχή παίρνει τη δεύτερη θέση, που στην περίπτωση αυτή είναι η anima munti (η ψυχή του κόσμου) που εκπορεύεται από την ύλη, ο «Ιδεός» ή «Ιδης» το «Mysterium magnum» ή ο «Limpus major» (μεγάλος κύκλος), ένα πνευματικό όν, ένα αόρατο και μη απτό πράγμα. Ο «Limpus» είναι ένας κύκλος. Ο έμψυχος κόσμος είναι ο μεγαλύτερος κύκλος, ο άνθρωπος είναι ο «Limpus minor», ο μικρότερος κύκλος, δηλαδή ο μικρόκοσμος. Κατά συνέπεια, όλα όσα είναι έξω είναι και μέσα, όλα τα πάνω είναι και κάτω. Ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που εμπεριέχονται στο μεγαλύτερο και στο μικρότερο κύκλο κυριαρχεί η «αντιστοιχία» (corespondentia), μια ιδέα που φτάνει στην κορύφωση της με τον Homo maximus (ο γιγάντιος άνθρωπος) του Σβέντεμποργκ, τη γιγάντια ανθρωποποίηση του σύμπαντος. Για τον Παράκελσο, τόσο ο άνθρωπος όσο και ο κόσμος είναι συναθροίσματα έμψυχης ύλης, μια ιδέα που με τη σειρά της συγγενεύει με τις επιστημονικές αντιλήψεις που εμφανίστηκαν στα τέλη του δέκατου ενάτου αιώνα.
Η φιλοσοφία κατά τον Παράκελσο, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη δική μας αντίληψη της ύλης.» Η «φυσική φιλοσοφία» που εφάρμοζε ήταν σοφία «sapientia» και γνώση «scientia». Η φιλοσοφία του ήταν μυστηριακή, (αρκάνουμ).Οι πρωτόγονες νοητικές καταστάσεις και οι 9 ψυχικές προβολές αποκάλυπταν την ασυνείδητη ταύτιση του υποκειμένου με το αντικείμενο. Η Scientia ήταν μια επίδραση κρυμμένη στη φύση και για να την αποκαλύψει κανείς ως μυστήριο χρειάζεται η μαγεία. Η ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΑ με άλλα λόγια που καταλαμβάνει τον δημιουργό και βοηθά ώστε να διυλιστεί, να εξαγνιστεί και να εκλεπτυνθεί. Στη φιλοσοφία ενυπάρχει η γνώση, ολόκληρη η σφαίρα της γνώσης και αυτό επιτυγχάνεται με την πρακτική (practica). Η φιλοσοφία είναι δηλαδή η πρακτική της σφαίρας. (practica globuli) ή sphaerae.
Από την ομιλία που εκφώνησε ο G.C.Young (στο σπίτι που γεννήθηκε ο Παράκελσος, στο Einsiededeln, Canton Schwyz, τον Ιούνιο του 1929, υπό την αιγίδα της Λογοτεχνικής Λέσχης της Ζυρίχης και δημοσιεύτηκε στο Der Lesezirkel )
• Τέχνες • Πολιτισμός
♦ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω facebook για όλες τις νέες δημοσιεύσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime
