«Ανάγκες»
Σου το χα πει πως το θεριό ζηλεύει τα στέρεα παλάτια
και από τις αιωνόβιες παπαρούνες το κόκκινο που αστράφτει
ψέμα από το στόμα του στης σβελτάδας το ξελίγωμα τ’ αγκίστρι
κλείνει τη ράχη προς τη μέση σα μάγκωμα χρόνου που στερεύει.
Η σύγχρονη εποχή, απαγορευτική όσον αφορά την εστίαση στον εαυτό, εύκολα αποπροσανατολίζει το άτομο από το κέντρο της δικής του υπόστασης, εκτροχιάζοντας το σε διαδρομές και καταστάσεις μη ικανές να του προσφέρουν σύνδεση με τις πραγματικές του ανάγκες.
Ο ορισμός της έννοιας ανάγκη, σφαιρικά και ολοκληρωμένα, δύναται να εκδηλώσει την μόνη διαδρομή που κάθε άτομο οφείλει προς τον εαυτό του να ακολουθήσει, ώστε να του αποδώσει τα μέγιστα, όχι μόνο ως πρακτική εφαρμογή η οποία θα τον οδηγήσει στην πληρότητα, αλλά πρωτίστως διότι θα του αποφέρει θρέψη σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής του.
Η έννοια θρέψη έχει πολλές προεκτάσεις. Η ανάλυση και κατανόηση αυτών προσφέρει το κλειδί της ευτυχίας. Η ικανότητα αντίληψης των ατομικών αναγκών, απαιτεί σύνδεση με τον εαυτό και φυσικά, απαιτεί πρόσβαση σε πληροφορίες αδιαμφισβήτητης ποιότητας.
Η λέξη πληροφορία ετυμολογικά αποτελείται από τις λέξεις «φέρω» και «πλήρης», και κατ’ επέκταση δύναται να εκδηλωθεί ως «δίνω μορφή».
Εν συντομία, ο κόσμος μας μορφοποιείται σύμφωνα με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, μέσα από τις πληροφορίες που έχουμε πρόσβαση, τις ιδέες δηλαδή που κυριαρχούν ως δεδομένα και οι οποίες διαδίδονται ως πλούτος.
Σε ένα κόσμο όμως που οι πληροφορίες είναι ακατάπαυστες, αφιλτράριστες, ακάθαρτες, πολύπλοκες, οι γρήγοροι ρυθμοί επιτάσσουν τη θυσία της ατομικότητας προς χάρη του γενικότερου ρεύματος που επικρατεί, με μόνο κέρδος την σπατάλη πολύτιμου χρόνου.
Ο χρόνος ως έννοια έχει πολλές προεκτάσεις, εάν όμως προσεγγίσουμε αυτόν ως το σημαντικότερο αγαθό της ζωής ενός ανθρώπου, αυτόματα γίνεται φανερή η αξία του η οποία αντιστοιχεί στην ίδια του τη ζωή.
Εάν ο ορισμός της έννοιας ζωή μπορεί να ερμηνευθεί ως έργο, ο χρόνος καθορίζει το γενικότερο χρονο-πλαίσιο, στο οποίο δύναται να εκτελεσθεί το έργο.
Στην ουσία ίσως το μόνο αγαθό το οποίο είναι ικανό να κατέχει κάθε ανθρώπινο ον πέρα από το σώμα του, είναι ο χρόνος της ζωής του. Συνεπώς η προσφορά του ατομικού μας χρόνου, είναι προσφορά της ίδιας μας της ζωής. Το πού και το πώς θα μοιράσει, χαρίσει, το χρόνο της ζωής του κάθε άνθρωπος είναι αναφαίρετο δικαίωμα του, ως επιλογή.
Η έννοια επιλογή, εμπεριέχει την έννοια συνειδητότητα και αυτή παρέχεται μέσα από την εμπειρία, η οποία με τη σειρά της προσφέρει την απαραίτητη γνώση, ώστε μέσα από το καταστάλαγμα αυτής, να μετατραπεί σε συνειδητότητα.
Οι συνειδητές επιλογές απαιτούν ορθή και πολυδιάστατη σκέψη. Η υλοποίηση των επιλογών, απαιτεί ενεργοποίηση της ατομικής ή συλλογικής θέλησης, βούλησης.
Ο τρόπος ανακάλυψης, άξιων, κατάλληλων επιλογών, ονομάζεται γαλήνη.
Η γαλήνη προσφέρει χώρο και χρόνο, ώστε να αντιληφθούμε το κατάλληλο, το απαραίτητο, το σημαντικό, το αναγκαίο.
Η διαδρομή προς την γαλήνη, ονομάζεται σιωπή, νοητική σιωπή.
Η σπουδαιότητα αντίληψης της νοητικής σιωπής, αποκαλύπτει την αξία κατοχής νού, τις απεριόριστες δυνατότητες αυτού, καθώς και τον αληθινό ρόλο που του αρμόζει, ως πολύτιμο εργαλείο. Η κατάκτηση της γαλήνης απαιτεί τον έρωτα προς την ίδια μας την ζωή.
Ο έρωτας ή διαφορετικά η αυταγάπη, η οποία ως θέση απέχει από τον εγωισμό και όλες του τις προεκτάσεις, στην ουσία είναι σεβασμός προς την ίδια μας την υπόσταση.
Η σημαντικότερη σχέση στη ζωή ενός ανθρώπου, είναι η σχέση με τον εαυτό του.
Ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται με τον εαυτό του, δηλώνει τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται με τα πάντα έξω, γύρω από αυτόν.
Η αγαπητική στάση, ο σεβασμός προς τον χρόνο της ζωής μας, είναι η βάση που γίνεται ικανή να συνδέσει το άτομο με τον εαυτό του, καθώς και με την ακριβή έννοια ζωή.
Δίνει απαντήσεις σε σχέση με το τι απαιτεί η ζωή από εμάς, ενώ παράλληλα μας τοποθετεί πλησιέστερα στις έννοιες ευχαρίστηση, απόλαυση, ηρεμία, πληρότητα, ύπαρξη.
Ο σεβασμός εκφράζεται μέσα από την απόδοση του απαραίτητου χώρου και χρόνου προς τον εαυτό μας, ώστε κάθε απόφασή μας να είναι και να εκφράζεται αρτιμελής, εμπεριστατωμένη, βαθιά διαλογιζόμενη, σε σχέση με τις προεκτάσεις που θα επιφέρει, ως ενέργεια δράσης.
Κάθε ον που σέβεται και εκτιμά τον εαυτό του, ουδέποτε παραβιάζει τα χωρικά και χρονικά πλαίσια, δικά του ή άλλων, διότι αναγνωρίζει πως το κάθε τι χρειάζεται τον δικό του χώρο και χρόνο, ώστε να ανθίσει και να προσφέρει το μέγιστο προς όλες τις κατευθύνσεις.
