Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, άνθρωποι προσπερνάνε ο ένας τον άλλον, χωρίς κανείς να κοιτάει λίγο πιο προσεκτικά. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κάποιοι που κοιτάνε για λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα μέσα στα μάτια ξένων, ή τα χέρια, ή το σώμα.. Όχι δεν εννοώ κάτι πέρα από αυτό που λέω. Απλά κάποιες φορές υπάρχει η ανάγκη να παρατηρείς περισσότερο… Να κοιτάζεις και να βλέπεις ταυτόχρονα.
-Τι χρώμα είναι αυτό που έχει πάνω της;
-Δε βλέπεις;! Τι ρωτάς;
-Δεν καταλαβαίνω τι είναι εκείνο ανάμεσα στο μπλε και το γκρι της.
-Πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Δε φταις εσύ. Κάθε μια είναι διαφορετική έτσι κι αλλιώς. Εμένα δε με πειράζει πια… Εσένα είναι πορφυρή, σχεδόν φλέγεται! Πρέπει να είσαι περήφανη γι’ αυτήν!
-Καλά… μη νομίζεις, με τον καιρό και αυτό το κόκκινο αλλάζει. Θα το καταλάβεις αν κοιτάξεις καλύτερα.
-Χμμ… έχεις δίκιο. Τι είναι αυτό το λευκό σαν πάγος, μοιάζει να τείνει να την καλύψει ολόκληρη. Γιατί δεν τη χρωματίζεις;
-Όχι, όχι δεν το διακινδυνεύω. Πήρε χρόνο για να γίνει αυτή που είναι. Εσύ γιατί δεν αλλάζεις αυτά τα μουντά χρώματα; Μοιάζουν με σύννεφα. Δεν σου ταιριάζουν. Και τι είναι αυτό εδώ στη μέση της; Είναι κάποιο είδους χρώμα; Δε μοιάζει με τέτοιο…
-Μην είσαι περίεργη!
-Με συγχωρείς, δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη. Να… πάρε λίγο από το κόκκινο μου.
-Όχι, δε θα το δεχόμουν ποτέ αυτό. Δεν κάνει να δωρίζεις έτσι τα χρώματα σου! Να δες μέσα της! Τα χάνεις σιγά σιγά!
-Ναι το ξέρω, μα δεν είναι κενή σαν τη δική σου. Καμιά καρδιά δεν κάνει να μένει κενή. Πρέπει να τις δίνεις ζωή. Να της δίνεις χρώμα. Πάρε…
-…Και εσύ…;
-Έχω ακόμη αρκετό κόκκινο…
Συνέχισε το δρόμο της με λιγότερο κόκκινο αλλά μία παραπάνω ανάμνηση. Και δεν υπάρχει ομορφότερη ανάμνηση, από το να χρωματίζεις την ψυχή άλλων με λίγο από το δικό σου. Και ακόμα κι αν στοιχίζει να αφαιρεί χρώματα, ακόμη κι αν κάποιοι της είπαν ότι το έκανε περιμένοντας πίσω κάτι, για να γεμίσει ένα κενό που άνοιξε και άφησε, εκείνη συνέχισε το δρόμο της, με την ίδια και παραπάνω αντοχή, γιατί τα χρώματα λιγοστεύουν αλλά η καρδιά μεγαλώνει, με ένα χαμόγελο για την ίδια, για αυτό το δικό της που άφησε εκεί που κάποια στιγμή, για μια στιγμή, πίστεψε και πεθύμησε…
Ελένη Καζαντζή*
Φιλόλογος
