«Η Ψυχολογική σημασία του να μιλάμε στα παιδιά τη γλώσσα της αλήθειας»
Πόσο ειλικρινείς ειμαστε με τα παιδιά μας;
Πόσο αποκαλυπτικοί είμαστε των όσων σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πράττουμε;
Και πόσο απαιτητικοί είμαστε εμείς, αντίστοιχα από εκεινα, για τις δικές τους πραξεις, τις δικές τους κουβέντες, τα δικά τους συναισθήματα;
Λέμε συχνά «τι είναι αυτό που κανεις!», »τι είναι αυτά που λες!» ή «τι κουβέντες είναι αυτές;»… Έχουμε την προσδοκια, αν όχι την απαίτηση, τα παιδιά μας να τα κάνουν όλα σωστά, να είναι τα καλύτερα παιδιά, αλλά αυτό -αυτές οι προσδοκίες- τα γεμίζουν άγχος και συχνά ενοχές.
Σε κάθε περίπτωση εμείς ως γονείς λειτουργούμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας και μάλιστα τα σημαντικότερα (ευτυχως!). Ως πρότυπα τους λοιπόν, πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα. Και αυτό ισχύει και για τα θέματα της επικοινωνίας.
Να λέμε την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος, τουλάχιστον σε ότι τα αφορά, κι όχι παραμύθια, ή τη μισή αλήθεια για να τα προστατεύσουμε, «να μην πληγωθούν…».
Να τους εξηγούμε το πώς έχουν τα πράγματα με απλά λόγια κατανοητά. Και τέλος να τα αφήσουμε να νοιώσουν ό, τι θέλουν γι’ αυτά που άκουσαν -χαρά, λυύη, θλίψη, φόβο, θυμό, αγωνία, λαχτάρα, ανακουφίση…- κι ας τα βοηθήσουμε μετά να εκφραστούν.
Μιλάω – Ακούω – Κατανοώ (και αντίστροφα)
Υ.Γ: θα εκπλαγείτε ευχάριστα από την ανταπόκριση των παιδιών…
