«Η ρατσιστική ισλαμοφοβία»
Από τα έξι περίπου δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζούνε σήμερα στη γη, το ένα τέταρτο είναι Μουσουλμάνοι. Από αυτούς το μεγαλύτερο κομμάτι ζει στις δυο πιο φτωχές, καταληστεμένες από τον ιμπεριαλισμό, ηπείρους: την Αφρική και την Ασία. Αν εξαιρέσει κανείς τους -μετρημένους έτσι και αλλιώς στα δάχτυλα- πάμπλουτους σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων πετρελαιοπαραγωγών χωρών, η συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων είναι φτωχοί. Διόλου παράξενο… η “πολιτισμένη” Δύση έχει ανακηρύξει σήμερα αυτούς τους ανθρώπους σε “νούμερο ένα εχθρό” για την ανθρωπότητα. Το Ισλάμ είναι για τα Δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ισοδύναμο με τον σκοταδισμό, τη Σαρία, τη μπούργκα και την τρομοκρατία.
Από αυτή την άποψη η Ισλαμοφοβία δεν διαφέρει και πολύ από τα παλαιότερα ρατσιστικά ιδεολογήματα: τα θύματα του ρατσισμού ήταν πάντα οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι. Η Δύση, από την εποχή που οι Ευρωπαίοι δουλέμποροι άρπαζαν τους “νέγρους” από την Αφρική για να τους πουλήσουν σαν δούλους στην Αμερική, καλλιεργεί συστηματικά τα ρατσιστικά ιδεολογήματα για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά της σε βάρος των φτωχών πληθυσμών. Η Ισλαμοφοβία έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο: τα θύματα των αμερικανικών Drones, των μη-επανδρωμένων αεροπλάνων που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των πληθυσμών, από την Υεμένη και τη Σομαλία μέχρι το Πακιστάν, δεν έχουν ποτέ ούτε όνομα, ούτε επίθετο, ούτε ηλικία, ούτε φύλο: είναι απλά, “φανατικοί ισλαμιστές”, “Ταλιμπάν”, “μαχητές της αλ Κάιντα”.
Δυστυχώς, τα επιχειρήματα αυτά βρίσκουν σήμερα ακροατήριο ακόμα και μέσα στην ίδια την αριστερά. Οι θηριωδίες του ISIS (που σήμερα αυτονομάζεται Ισλαμικό Κράτος) έχουν οδηγήσει ολόκληρα κομμάτια της αριστεράς -κομμάτια που το 2003 κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους ενάντια στην επέμβαση του Μπους στο Ιράκ- σε μια στάση ανοχής των νέων βομβαρδισμών του Ομπάμα στη Μέση Ανατολή.
O αυστριακός δημοσιολόγος Γκέοργκ Χόφμαν-Οστενχοφ το λέει χωρίς περιστροφές: «Ο αντι-ισλαμισμός είναι η νέα εκδοχή του αντισημιτισμού. Και μάλιστα αυτό ισχύει για ολόκληρη την Ευρώπη». Απόδειξη, θυμίζει, είναι οι πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία και στη Σουηδία. Η Αυστρία όμως συνιστά ένα είδος θλιβερής πρωτοπορίας. «Το κακό άρχισε το 2000, όταν οι Συντηρητικοί συνασπίστηκαν με τον Γεργκ Χάιντερ. Ετσι έσπασε το μεταπολεμικό δημοκρατικό ταμπού στην Ευρώπη το οποίο όριζε ότι οι ακροδεξιοί δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις». Από τότε, προσθέτει, ο ρατσισμός επανήλθε στα πολιτικά προγράμματα. «Ο αντισημιτισμός μπήκε στο ντουλάπι. Ο αντι-ισλαμισμός όμως εισβάλλει στα σαλόνια και πολλοί Συντηρητικοί είναι υπερήφανοι γι΄ αυτόν».
Η Επιτροπή, περιοριζόμενη στο ρόλο της, που είναι η καταγραφή διαπιστώσεων και συμπερασμάτων και όχι η αναζήτηση των αιτίων που τα προκάλεσαν, εκφράζει την έντονη δυσαρέσκεια της διότι, εν έτει 2015, μόνο 18 από τα 47 κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης έχουν επικυρώσει το Πρωτόκολλο Νο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που απαγορεύει τις διακρίσεις εν γένει.
Η έκθεση επισημαίνει ότι, οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, οι πράξεις της ισλαμικής βίας στην Ευρώπη και οι πρωτοφανούς έκτασης μαζικές αφίξεις μεταναστών στην Γηραιά Ηπειρο, έχουν προκαλέσει μία δραματική αύξηση του αντισημιτισμού και της ισλαμοφοβίαςέχοντας, παράλληλα, ενισχύσει την ρητορική μίσους και την δυναμικότητα των ακροδεξιών και ξενοφοβικών πολιτικών κομμάτων στις 47 χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το νέο κύμα βίας στη Μέση Ανατολή είχε ως αποτέλεσμα να υπερδιπλασιασθούν οι επιθέσεις βίας εναντίων Εβραίων και Εβραϊκών Ιδρυμάτων στην Ευρώπη και να υπάρχει ήδη, μία εκτεταμμένη εχθρότητα, γενικώς εναντίον των Εβραίων, κυρίως μεταξύ των νέων, σε μουσουλμανικές κοινότητες μεταναστών.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνει η έκθεση, σε ορισμένες χώρες, τα κρούσματα αντισημιτισμού, συνδέονται με μία άρνηση συμμετοχής σε εκδηλώσεις μνήμης για το «Ολοκαύτωμα» και με παράλληλη αναβίωση της στήριξης προς τα ακροδεξιά και ρατσιστικά κόμματα στην Ευρώπη.
Παράλληλα, όπως διαπιστώνει η έκθεση της ECRI, η γενίκευση της Ισλαμοφοβίας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, τείνει να εκμηδενίσει τις προσπάθειες ετών, για ένταξη των μουσουλμανικών μειονοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινότητες.
Λαϊκιστές πολιτικοί, με αφορμή τις επιθέσεις από βίαια ισλαμιστικά κινήματα σε ευρωπαϊκές χώρες, παρουσιάζουν γενικώς ως απειλή για την Ευρώπη, όλους τους μουσουλμάνους που ζούν και εργάζονται στην Γηραιά Ηπειρο, υπογραμμίζεται στην έκθεση.
Στην έκθεσή της, η ECRI αποδοκιμάζει την ταχεία αύξηση της ρητορικής μίσους, μέσω των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να υπογράψουν και να επικυρώσουν το Πρόσθετο Πρωτόκολλο του Συμβουλίου της Ευρώπης στη Σύμβαση για το έγκλημα στον κυβερνοχώρο και να προχωρήσουν στην ποινικοποίηση των πράξεων ρατσισμού και ξενοφοβίας που διαπράττονται στο διαδίκτυο.
«Για περίπου ενάμιση αιώνα η Ευρώπη πραγματοποίησε οχτώ Σταυροφορίες στα εδάφη των απίστων της Ανατολής. Το Ισλάμ, που είχε σφετεριστεί τον Άγιο Τάφο του Ιησού, ήταν ο μακρινός εχθρός. Όμως επειδή ήταν μακρύς ο δρόμος, στα ενδιάμεσα οι πολεμιστές της χριστιανοσύνης επωφελήθηκαν για να καθαρίσουν και άλλες περιοχές. Ο ιερός πόλεμος άρχιζε από την πατρίδα. Η Α’ Σταυροφορία έβαλε φωτιά στις συναγωγές και δεν άφησε ούτε έναν ζωντανό Εβραίο στο Μάιντς και σε άλλες γερμανικές πόλεις. Η Δ’ Σταυροφορία ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ αλλά δεν έφτασε ποτέ. Οι χριστιανοί πολεμιστές σταμάτησαν στη χριστιανική Κωνσταντινούπολη με τα πλούτη, κι επί τρία μερόνυχτα τη λεηλατούσαν, δίχως να ξεχάσουν τα μοναστήρια και τις εκκλησίες, κι όταν πια δεν υπήρχαν γυναίκες για να τις βιάσουν ή παλάτια για να τα αδειάσουν, έμειναν να απολαύσουν τα λάφυρα, και ξέχασαν τον τελικό προορισμό της ιερής τους αποστολής. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1209, άλλη Σταυροφορία ξεκίνησε αφανίζοντας χριστιανούς στο γαλλικό έδαφος.
Οι Καθαροί, που ήταν πουριτανοί χριστιανοί, είχαν απαρνηθεί την εξουσία του βασιλιά και του πάπα και πίστευαν πως όλοι οι πόλεμοι πρόσβαλλαν τον Θεό, ακόμα κι εκείνοι που γινόντουσαν στο όνομα Του, όπως οι Σταυροφορίες. Αυτή η πολύ δημοφιλής αίρεση εξαλείφθηκε ριζικά. Από πόλη σε πόλη, από πύργο σε πύργο, από χωριό σε χωριό. Η πιο άγρια σφαγή έγινε στο Μπεζιέ. Εκεί τα μαχαίρι τους καθάρισε όλους. Όλους: τους Καθαρούς και τους Καθολικούς μαζί. Μάταια μερικοί έτρεξαν στον καθεδρικό ναό να βρούν καταφύγιο. Κανείς δεν σώθηκε από τον μαζικό αφανισμό.
Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, ο αρχιεπίσκοπος Αρνό-Αμορί, δούκας της Ναρμπόν κι εκπρόσωπος του πάπα, ήταν απόλυτα σαφής. Διέταξε: «Σκοτώστε τους όλους. Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του»
Βιβλιογραφία
-Eduardo Galeano, Καθρέφτες, 2008
-Πάνος Γκαργκάνης, Νίκος Λούντας, Λέανδρος Μπόλαρης , Η πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία
