«Οι Δέσμες προ των πυλών»
Και να λοιπόν που επιστρέφουμε στα παλιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι Δέσμες και πάλι στη ζωή μας. Μετά από ένα «σύντομο» διάλειμμα λίγων ετών και πάλι στο θρόνο τους. Ένας γνώριμος από τα παλιά έρχεται ως «μεσσίας», μήπως κι αυτό το πολύπαθο εκπαιδευτικό μας σύστημα βρει μια κάποια γιατρειά. Τι λέτε; Θα τη βρει; Πολύ αμφιβάλλω.
Τα μαθήματα λιγότερα. Ανακούφιση για το μαθητή; Θα δείξει. Ένας «σκληρός» πυρήνας μαθημάτων θα καθορίσει την είσοδό του στη σχολή των ονείρων του. Ελάχιστα τα περιθώρια αποτυχίας σε κάποιο απ’ αυτά, καθώς τα περιθώρια αναπλήρωσης της απώλειας από τα υπόλοιπα είναι μικρά.
Και το σχολείο; Ποιος ο ρόλος του πλέον; Αυτονόμησή του από τη διαδικασία εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Όνειρο πολλών ετών. Όμως μόνο αυτονόμηση ή και μερική απαξίωσή του; Οι προφορικοί βαθμοί στον κάλαθο των αχρήστων. Θυσιάζονται ως άλλη Ιφιγένεια. Για ποια αναβάθμιση του Λυκείου μιλάμε λοιπόν; Μακάρι κάποτε να τροφοδοτεί τους νέους με χρήσιμες, γενικές και σφαιρικές γνώσεις χρήσιμες για τη ζωή, αλλά προς το παρόν αυτό φαντάζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, όσο και αν καταβάλλουν πολλές και φιλότιμες προσπάθειες αρκετοί συνάδελφοι του δημοσίου.
Απαξίωση ίσως και των ίδιων των καθηγητών εν μέρει. Άντε να πείσεις τώρα το παιδί – όσο βαρύ κι αν ακούγεται – ότι πρέπει να δείξει τη δέουσα προσοχή στα σχολικά μαθήματα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Από την άλλη, ίσως αποδειχθεί καλό, γιατί έτσι όπως πάει η κατάσταση στο μέλλον ίσως ένα απολυτήριο Λυκείου φανεί πολύ πιο χρήσιμο από ένα πτυχίο, προκειμένου κάποιος να καταλάβει κάποια θέση εργασίας. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο προφορικός βαθμός ήταν καθαρά υποκειμενικός και καθοριζόταν και από άλλους ποικίλους παράγοντες (ας μην τους αναφέρουμε καθώς όλοι μας τους γνωρίζουμε πολύ καλά), ενώ τροφοδοτούσε διαρκώς το αδηφάγο θηρίο του μαύρου ιδιαιτέρου.
Και κάπου στο βάθος, ελεύθερη πρόσβαση σε συγκεκριμένες σχολές. Αλήθεια, το γεγονός ότι και τώρα σε κάποιες σχολές μπαίνει κάποιο παιδί ακόμη και με 3 ή 4 δεν ισοδυναμεί με ελεύθερη πρόσβαση; Ποια η διαφορά;
Προσωπική μου άποψη – όπως και των περισσοτέρων πιστεύω – είναι ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται εκεί «ψηλά», στο τελευταίο σκαλοπάτι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά λίγο χαμηλότερα. Στα πρώτα βήματα του παιδιού. Στο δημοτικό κυρίως, που κτίζεται η προσωπικότητά του και διαμορφώνεται η νοοτροπία του. Όσο, λοιπόν, το παιδάκι ετοιμάζεται από μικρό με κάθε τρόπο για να λάβει μέρος κάποτε στη μάχη των εξετάσεων, τόσο θα μπολιάζει μέσα του μια λανθασμένη κι επικίνδυνη νοοτροπία που δεκαετίες τώρα τρώει σαν σαράκι την κοινωνία μας. Μήπως οφείλει η πολιτεία να ρίξει λίγο το βλέμμα της προς τα εκεί; Ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα δεν σώζεται με μερεμέτια, αλλά με ολική ανοικοδόμηση, ίσως και από τα θεμέλιά του…
