Ζούμε σε μία χώρα που η έννοια αθλητισμός κάθε άλλο παρά άγνωστη μας είναι. Εμείς τον γεννήσαμε, τον καθιερώσαμε, τον βαπτίσαμε, τον διαδώσαμε και μάλλον πιστέψαμε ότι δικαιωματικά μπορούμε και να τον σταυρώσουμε. Εμείς γεννήσαμε το ολυμπιακό ιδεώδες. Εμείς όμως υποθάλπουμε και συντηρούμε στα σπλάχνα του τη διαπλοκή, τη βρομιά, τον χουλιγκανισμό.
Τη στιγμή, λοιπόν, που λίγο πιο μακριά μας κάποιοι «απολίτιστοι» λαοί ενώνουν τις φωνές τους και τραγουδούν τον ίδιο εθνικό ύμνο – που κάποτε αποτελούσε κόκκινο πανί για κάποιους απ΄ αυτούς – εμείς εδώ αδυνατώντας να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας, «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας, θυσιάζοντας την αξιοπρέπεια μας – όση μας έχει απομείνει – σε μια μάχη με τους «άλλους», τους κόκκινους, τους πράσινους, τους κίτρινους… με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, στο ίδιο έργο θεατές. Σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας ο εμφύλιος. Παντού. Εχθρός μας ο άλλος. Όποιος κι αν είναι αυτός. Και τίθεται το εξής απλοϊκό ερώτημα. Μα δεν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι; Τόσο δύσκολο είναι να τιμωρηθούν οι ένοχοι; Η απάντηση εξίσου απλοϊκή. Μα στην Ελλάδα ζούμε. Στη χώρα που η ατιμωρησία βασιλεύει. Στη χώρα που όλοι κάνουν τα στραβά μάτια. Στη χώρα της διαπλοκής. Στη χώρα που κάποτε ο Σόλων, ο Δράκων και άλλοι πολλοί μεγάλοι νομοθέτες άφηναν το στίγμα τους, προσπαθώντας – με αυστηρό πραγματικά τρόπο – να περιορίσουν την ασυδοσία και την παρανομία. Στη χώρα που κάποτε ο Πλάτωνας έγραφε τους «Νόμους» του, πιστεύοντας ότι άφηνε παρακαταθήκη για το μέλλον.
Σήμερα; Οι ίδιοι άνθρωποι που καλούνται να καταδικάσουν και να έχουν το ρόλο του κριτή, ίσως και να είναι υπόλογοι για κάποια άλλα αδικήματα, σε κάποιον άλλο χώρο. Το παράλογο σε όλο του το μεγαλείο. Κι όμως καθόλου παράλογο για τη χώρα μας.
Η κοινωνία μας αποτυπώνεται περίτρανα στην εικόνα του αθλητισμού μας. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται. Το δίκαιο της πυγμής. Συμφέροντα. Ατιμωρησία. Βία. Υπόδικοι παράγοντες. Μαύρο χρήμα. Στρατός «βαρβάρων», υποκινούμενος πάντα από γνωστούς – άγνωστους… Κι ο αγνός φίλαθλος; Κάπου σε μια γωνιά περίλυπος, απορημένος, αηδιασμένος, όπως άλλωστε κι ο αγανακτισμένος πολίτης. Πολλά τα ερωτήματα, ελάχιστες οι απαντήσεις. Η εξυγίανση στο χώρο του αθλητισμού, του ποδοσφαίρου θα έλθει παρέα με την εξυγίανση του πολιτικού μας συστήματος. Ίσως ποτέ.
Παράγκα ποδοσφαίρου vs παράγκα πολιτικής, σημειώσατε «x». Κανένας νικητής. Μόνο ηττημένοι. Και πάντα οι ίδιοι. Οι αγνοί φίλαθλοι από τη μία κι ο απλός, αγανακτισμένος, υπερφορολογημένος πολίτης από την άλλη. Και πάντα η ίδια γεύση: αηδία…
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
