«Και εγένετο… παράλληλη εκπαίδευση»
Επιτέλους η τάξη αποκαταστάθηκε. Ο βαρύς χαρακτηρισμός «παραπαιδεία» για πρώτη φορά δεν κυριάρχησε και δεν ακούστηκε σε επίσημες δηλώσεις. Πρόκειται ίσως για μία ηθική νίκη. Είναι όμως νίκη ή απλώς επιβεβαιώθηκε η πραγματικότητα, ίσως λίγο καθυστερημένα; Και να ήταν μόνο αυτό. Πλέον είμαστε «σημαντικοί» – όπως ακούστηκε από τα ίδια επίσημα χείλη – εκεί που λίγους μήνες πριν χαρακτηριζόμασταν ως «πληγή». Πώς αλλάζουν οι καιροί!
Η ουσία είναι ότι η προσπάθεια χιλιάδων ανθρώπων που καθημερινά μοχθούν στο χώρο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης – έστω και καθυστερημένα – μάλλον επιβραβεύτηκε. Γιατί σε καμιά περίπτωση δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αποκαλεί «πληγή» ένα χώρο που απλώς παλεύει να επουλώσει βαριές πληγές του συστήματος. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο πόλεμος σε βάρος των φροντιστηρίων είχε ως αποτέλεσμα να προκαταβάλλεται αρνητικά ο κόσμος απέναντί μας και να μας βλέπει με μισό μάτι. Λες και είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την όλη κατάσταση του σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος. Και σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα, καθώς πολλοί καταξιωμένοι συνάδελφοι του δημοσίου παλεύουν κι αυτοί καθημερινά με όσα πενιχρά μέσα έχουν να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημά τους. Μάταια, τις περισσότερες φορές, λόγω κακών συνθηκών.
Δεν είναι κακό πού και πού να λέγεται και η αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι, μέσα από τον πόλεμο που δέχεται η ιδιωτική εκπαίδευση τους τελευταίους μήνες. Κάτι δείχνει να αλλάζει. Αλλάζει ή μήπως είναι πρόσκαιρη ανακωχή για ανασύνταξη των δυνάμεων και συνεχίζουμε. Θα δείξει. Η αλήθεια όμως είναι ότι κάτι δείχνει μάλλον να αλλάζει. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στο θέμα του ΦΠΑ, καθώς η μείωση του συντελεστή κάνει τελικά να φανεί η όλη κατάσταση ως νίκη του φροντιστηρίου. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ένας φόρος πάντα παραμένει φόρος. Κι όταν μάλιστα απευθύνεται στους ίδιους και τους ίδιους. Είτε είναι γονείς είτε επιχείρηση. «Το μη χείρον βέλτιστον». Πρέπει να το συνηθίσουμε. Μπρος στην φοροκαταιγίδα τι είναι ένα μικρό μπουρίνι; Κάπως έτσι το αντιμετωπίζουμε κι όλα καλά. Όλοι ικανοποιημένοι.
Θα επανέλθω όμως σ’ αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Την ανάγκη για φροντιστήριο. Μια αδήριτη ανάγκη που το σύστημα καθημερινά συντηρεί. Πλέον κινούμαστε παράλληλα στο δημόσιο σχολείο κι όχι βέβαια στο σύστημα. Κι αυτό γιατί μπορούμε να δουλέψουμε βάσει κάποιου χρονοδιαγράμματος που δεν θα επηρεάζεται από απρόβλεπτες καταστάσεις που θα δυσχεραίνουν το έργο μας (απεργίες, καταλήψεις, εκδρομές, αργίες, εκλογές – η μόδα της εποχής μας – κι άλλα πολλά). Ακόμη και να αρρωστήσουμε «απαγορεύεται» στο χώρο μας. Οι ώρες πρέπει να αναπληρωθούν. Όχι γιατί τις πληρωθήκαμε, αλλά γιατί πρέπει απαρέγκλιτα να τηρούμε το χρονοδιάγραμμά μας και την αποστολή μας. Απλά πρέπει να επιβραβεύεται πού και πού. Και ίσως είναι μια καλή αρχή…