Φροντιστήριο… μια αθεράπευτη «πληγή»
Γράφει ο Άρης Ιωαννίδης
Το ακούσαμε, λοιπόν, κι αυτό από επίσημα χείλη. Το φροντιστήριο, λέει, είναι πληγή για την κοινωνία. Παρέλειψαν, όμως, να μας διευκρινίσουν τι είδους πληγή είναι κι ακόμη καλύτερα για ποιους πραγματικά είναι πληγή. Μήπως δεν είναι πληγή για την κοινωνία, αλλά για τους ίδιους τους φροντιστές;
Θα μιλήσω εντελώς προσωπικά, καθώς η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα κάπως θιγμένος με τη συγκεκριμένη δήλωση. Πραγματικά δε γνωρίζω τη σκοπιμότητά της, αλλά πιστεύω ότι έγινε στο πλαίσιο μικροπολιτικών συμφερόντων, όπως και πολλές άλλες παρόμοιες στο παρελθόν.
Πληγή λοιπόν. Όλοι οι φροντιστές είμαστε μια πληγή που έχει κακοφορμίσει και πρέπει να θεραπευτεί. Κάπως έτσι το εξέλαβα. Μάλλον εννοούσαν τα ποσά που δαπανά η ελληνική οικογένεια κάθε χρόνο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ίσως και να είναι μεγάλα, δεν το αμφισβητώ. Άλλωστε θα ήταν μάταιο να προσπαθούσα να αποδείξω το αντίθετο. Τα ποσά, από τα οποία συντηρούνται, όμως, και ζουν αξιοπρεπώς χιλιάδες αδιόριστοι καθηγητές. Τα ποσά, που χρόνια τώρα χρηματοδοτούν και στηρίζουν πολλά δημόσια ταμεία (ΤΕΒΕ, ΙΚΑ…). Τα ποσά, μέρος των οποίων κατατίθενται επίσημα κάθε χρόνο στην εφορία. Τα ποσά, που χρησιμεύουν για ποικίλους σκοπούς, όπως ενοίκια, δάνεια, επιμελητήρια, ανανέωση αδειών, κοινόχρηστα, λογαριασμούς, εξοπλισμό, υλικό και πάσης φύσεως άλλες «δωρεές» … Τα ποσά, μέρος των οποίων δεν λαμβάνεται ποτέ, ελέω κρίσης. Τα ποσά που για κάποιους άλλους είναι «μαύρα», αλλά δεν είναι πληγή. Κι αναφέρομαι βέβαια στην πραγματική παραπαιδεία του «μαύρου» χρήματος, των ιδιαίτερων μαθημάτων, της πραγματικής πληγής ή καλύτερα γάγγραινας. Αλλά για αυτό δεν άκουσα να γίνεται ιδιαίτερος λόγος. Γιατί;
Η πραγματική πληγή, όμως, δεν είναι αυτή. Ίσως για την Πολιτεία πληγή να θεωρείται το γεγονός ότι η οικογένεια έχει επιβαρυνθεί με ένα έξοδο, που μάλλον το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα καθιστά αναγκαίο. Πληγή όμως για ένα φροντιστή ίσως και να είναι το ίδιο το φροντιστήριό του. Πληγή γιατί πρέπει καθημερινά να αξιολογείται και να κρίνεται από τους πιο δύσκολους ίσως κριτές, τους μαθητές του. Πληγή γιατί δε δικαιούται να αρρωστήσει. Πόσο εύκολο είναι για άλλους να απουσιάσουν και μία και δύο και τρεις μέρες (και βλέπουμε) από τη δουλειά τους, με ένα απλό τηλεφώνημα. Για έναν φροντιστή όμως αυτό είναι πολυτέλεια, καθώς οφείλει με την πρώτη ευκαιρία να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες. Πληγή γιατί κάθε χρόνο περιμένουμε το πρώτο επίσημο ρεπό μας την 28η Οκτωβρίου. Πληγή γιατί, ενώ καθημερινά προετοιμάζουμε «ξένα» παιδιά για το μέλλον τους, χάνουμε το παρόν των δικών μας, επιστρέφοντας σπίτι μας αργά το βράδυ, μετά από 10-12 ώρες μάθημα. Πληγή γιατί για να αποκτήσουμε την πολυπόθητη άδεια φροντιστηρίου πρέπει να πάρουμε την υπογραφή πολλών ιεροεξεταστών, τη στιγμή που άλλοι έχουν μετατρέψει ακόμη και την κουζίνα του σπιτιού τους σε χώρο διδασκαλίας. Πληγή γιατί σε δέκα ημέρες καλύπτουμε διδακτικές ώρες που ο συνάδελφος του δημοσίου καλύπτει σ’ ένα μήνα. Πληγή γιατί έχουμε μάθει ότι οι «διακοπές» των Χριστουγέννων και του Πάσχα είναι 3-4 ημέρες κι όχι 15. Πληγή γιατί το καλοκαίρι μας είναι κάποιες εβδομάδες του Αυγούστου κι όχι από 20 Ιουνίου έως 10 Σεπτεμβρίου. Πληγή γιατί ενώ όλος ο κόσμος χαίρεται την Κυριακή με την οικογένειά του, εμείς είμαστε πάλι εκεί, στο φροντιστήριο, κοντά στα άλλα μας παιδιά που έχουν ανάγκη – και το ζητούν – να εμπεδώσουν τις γνώσεις τους μέσω των διαγωνισμάτων. Πληγή γιατί η εβδομάδα για εμάς δεν έχει 5 αλλά 7 εργάσιμες ημέρες, χωρίς εκδρομές, απεργίες, καταλήψεις, συνελεύσεις… Πληγή γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και δε θα το αλλάζαμε με τίποτα, ακόμη και με το διορισμό μας στο δημόσιο.
Αυτή είναι πιστεύω η πραγματική πληγή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ, με τα μάτια ενός φροντιστή. Λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε πιστεύω. Άλλωστε υπάρχουμε για να καλύψουμε τις ατέλειες του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος κι έχουμε κερδίσει – δεκαετίες τώρα- την εμπιστοσύνη γονιών και μαθητών, μέσα από το έργο μας.