«Σκοτώνω για τη χώρα μου»
Το πέρασμα από το «πεθαίνω για την πατρίδα μου» στο «σκοτώνω για τη χώρα μου»
Γράφει ο Θανάσης Πάνου
Όταν αδιαφορείς για την κοινωνική πραγματικότητα τότε η βία και οι βιασμοί συνειδήσεων γίνονται η φυσική τάξη των πραγμάτων. Το εθνικό μας ελάττωμα του διχασμού κατακρεουργεί τη δημοκρατία και δίνει χώρο στην ανάπτυξη αυταρχικών θέσεων Οργουελικής ηθικής. Μετά την κάθε βίαια φασιστική πράξη, ωμά πλέον η Ελληνική πραγματικότητα αποκαλύπτει όλες τις αδυναμίες της θλιβερής της κατάντιας. Αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μια φορά ότι αυτός ο λαός είναι εγκλωβισμένος στον ρατσισμό της εξολόθρευσης. Είναι σαν οι ιστορικές διαδρομές της Ελλάδας να μην δίδαξαν τίποτα άλλο παρά την δολοφονία της Δημοκρατίας. Και εδώ είναι η ουσία. Ο Χίτλερ δεν έφτασε στην εξουσία επειδή υπήρχαν πάρα πολλοί ναζί, αλλά επειδή υπήρχαν πολύ λίγοι δημοκράτες. Έτσι φυτρώνει ο εθνικισμός που καλλιεργεί πάθη, μίσος, φανατισμό, αντεκδίκηση, περιφρόνηση και συντελεί στην εκμετάλλευση και υποδούλωση της σκέψης παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλες τις ατομικές ελευθερίες.
Η προσπάθεια της Χρυσής αυγής για την απόκρουση αλλοεθνούς επιβολής ή την κυριαρχία μιας μοναδικής – αποκλειστικής εθνικής ομάδας πηγάζει από την ιδεολογία της οργανικής χωροχρονικής διασύνδεσης του παρελθόντος και παρόντος. Το πέρασμα από το «πεθαίνω για την πατρίδα μου» στο «σκοτώνω για τη χώρα μου φανερώνει την βίαια ένταξη στην αχανή ζώνη που έχει βυθιστεί η Ελλάδα. Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν είναι πρόσφατο ούτε ξεπήδησε αιφνιδίως εκ του μηδενός. Η αναβίωση της εθνικιστικής ταυτότητας συνδέεται άμεσα με το πολιτικό κενό και τις συνθετότερες ταυτότητες που καλείται σήμερα να έχει ο κάθε πολίτης.
Το πολυεθνικό μεταεθνικό κράτος είναι ο εχθρός του εθνικισμού. Ο εθνικιστικός λόγος που αρθρώνει η Χρυσή Αυγή χρησιμεύει ως ευκαιρία για να νομιμοποιηθεί η βία αλλά και να φυτρώσουν οι ιδεολογικές προκαταλήψεις του αναχρονισμού. Αυτές είναι οι δυνάμεις που επιχειρούν πάντα την ανατροπή των κοινωνικών δημοκρατικών ισορροπιών. Ο λόγος της Χρυσής Αυγής βρίσκει φανατικούς οπαδούς γιατί χρησιμοποιείται από την εξουσία ως ανέξοδο ιδεολογικό υποκατάστατο της κλονισμένης κοινωνικής συνοχής από την οικονομικοκοινωνική εξαθλίωση. Αποτελεί μια προσπάθεια αντεκδίκησης μέσα από την ένωση του φόβου και του μίσους έναντι της δήθεν συνομωσίας που εξυφαίνουν «μυστικές δυνάμεις» έναντι του έθνους ή των υγιών «καθαρών» πολιτών.
Οι οργανωμένες ομάδες των νέων της Χρυσής Αυγής λειτουργούν με την λογική της ηρωικής αυτοεπιβεβαίωσης. Σήμερα οι νεοναζί νέοι, περνάνε από μια αυστηρή διαδικασία μύησης που ως πυρήνα έχει την λογική ότι αυτοί είναι τα αντισώματα της κοινωνίας ως οργανισμού και πρέπει να επιτίθενται σε οτιδήποτε. Χωρίς αυτούς ως αντισώματα ο οργανισμός (κοινωνία) καταλήγει στο AIDS. Πρέπει να καταστρέφουν στη μάχη αυτή, ακόμη και το εγώ τους.
Η εθνικιστική ρητορεία αναβίωσε σαν μια ιδεολογία αναδίπλωσης και χειραγώγησης του απαίδευτου και πανικόβλητου πολίτη. Όσο εντείνονται οι δυσκολίες στην καθημερινή πρακτική ζωή, τόσο εντείνονται οι εθνικιστικές ιαχές για τους κινδύνους διάλυσης της κοινωνίας. Η εθνικιστική υστερία φωνάζει ότι Εχθρός είναι πάντα ο ξένος. Ο λαϊκισμός είναι το όπλο – βοήθημα και αυτό γιατί προσφέρει το προκάλυμμα του ιδεολογικού προστατευτισμού και την επιστροφή των μαζών στη συνεκτικότητα της συλλογικής συνείδησης. Έτσι και ο εθνικός λόγος τροφοδοτείται τεχνητά από την παρασιτική ιδεολογία της σωτηρίας.
Η φτωχοποίηση ακόμη και παραδοσιακών μικροαστικών στρωμάτων μέσω των απολύσεων, της μείωσης των αποδοχών και της άνισης φορολόγησης αποτελεί το λίπασμα των ζιζανίων του. Η φαιά πανούκλα του παρελθόντος ξαναγυρίζει και βρίσκει ανταπόκριση με τα ίδια μισητά αγκυλωτά σύμβολα. Τα νέα Άουσβιτς βρίσκονται σε κάθε σπίτι που ο φόβος και η γιγάντωση της πολυπλοκότητας της ζωής τρομοκρατούν και ωθούν σε εύκολες εύπεπτες χρυσές λύσεις.
Photo: απόσπασμα από video του Θανάση Πάνου
