«Οι γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα»
(απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Έλληνας από τη Σκιάθο»)
Τον Απρίλιο του 2013, ο Σωκράτης, μετά από σοβαρή σκέψη, έθεσε έναν άλλο, μεγάλο, βαρυσήμαντο, προσωπικό στόχο:
Να μαζέψει όσες περισσότερες υπογραφές μπορούσε, για την διεκδίκηση των οικονομικών αποζημιώσεων από τους Γερμανούς, για το κακό που προκάλεσαν στην Ελλάδα, κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, με σκοπό να σταλούν στο ανώτατο δικαστήριο της Χάγης. Οι υπογραφές αυτές θα σταλούν ως αποδεικτικό στοιχείο της επιθυμίας τους για τιμωρία των υπευθύνων της σφαγής χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η ανθρωπότητα θυμάται, δεν ξεχνά!
Ζητάει λοιπόν ο Σωκράτης, ηλεκτρονικά, τις υπογραφές όλων των Ελλήνων, όπου κι αν ζουν αυτοί, είτε μέσα, είτε έξω από τη χώρα.
Τα παιδικά του βιώματα από τη φρίκη της γερμανικής κατοχής, είναι ακόμα ζωντανά στην ψυχή του…! Δεν ξεπέρασε ποτέ το μικρό μαθητή του δημοτικού σχολείου Σκιάθου, που με μάτια γεμάτα τρόμο, περίμενε την απάντηση από τη δασκάλα του, στην ερώτηση: «Γιατί κυρία; Γιατί ο θείος Αλέξανδρος; Γιατί ο θείος Ιάσονας; Γιατί η Ελλάδα κυρία; Σε τί τους φταίξαμε…;»
Τις νύχτες, στα όνειρά του, ακούει ξανά και ξανά εκείνη τη θαρραλέα γυναικεία φωνή να σχίζει τη νύχτα με την ντουντούκα, φωνάζοντας απεγνωσμένα συνθήματα στήριξης και ξεσηκωμού, τρέχοντας από πλαγιά σε πλαγιά…
Γυρνάει ξανά στην παιδική του ηλικία και βλέπει ακόμα τη Σκιάθο να καίγεται από τους Γερμανούς. Ξυπνάει τότε ιδρωμένος, αλαφιασμένος και υπόσχεται στον εαυτό του, να ολοκληρώσει το στόχο του, γιατί είναι στόχος τιμής και δικαίωσης της δικής του ζωής, αλλά και της ζωής όλων των Ελλήνων, μα και όλων των Ευρωπαίων, που έδωσαν ψυχή και ζωή στον αγώνα κατά του ναζισμού.
«Οι Γερμανοί το χρωστούν στους πενήντα πεντέμισι εκατομμύρια νεκρούς. Το χρωστούν στην ίδια την ανθρώπινη ιστορία. Γιατί οφείλουν να το κάνουν, το χρωστούν στην ανθρωπότητα. Κανένα έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο…! Και, αλίμονο, η ιστορία επαναλαμβάνεται…», ψιθυρίζει.
Είναι, λοιπόν, θέμα τιμής γι’ αυτόν, η συλλογή δεκάδων χιλιάδων υπογραφών, από κάθε Έλληνα, νέο και γέρο, που ζει σε κάθε άκρη αυτής της γης.
Για τη δικαίωση της χώρας του.
Για το τόσο αίμα που χύθηκε άδικα και δεν πληρώθηκε, δεν τιμωρήθηκε, ποτέ…!
Για την υπόσχεση «ποτέ ξανά», που έδωσαν οι Γερμανοί, μα δεν την ξεπλήρωσαν.
Για τα τρομαγμένα παιδικά του χρόνια και τα καμένα σπίτια της Σκιάθου.
Για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης!
Χωρίς αυτό ποτέ να συσχετίζεται με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα ή ακόμα και στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Ο Σωκράτης, μεγάλος τώρα πια, με ιστορικές μνήμες βαριές, ξέρει καλά, πως ό,τι κι αν παίχτηκε στο «θέατρο» της δικής του ζωής, αλλά και της πατρίδας του, όσο μακριά κι αν τον έστειλε ο άνεμος του «μέτοικου», αναζητώντας οικονομικές λύσεις, ανθρώπους και συναισθήματα, αυτός θα μένει πάντα εκεί, στο νησί του!
Γιατί είναι και θα μένει πάντα, ένας Έλληνας από τη Σκιάθο.
