«Οι εκλογές»
(απόσπασμα από το βιβλίο «Δανάη η Ελληνοπόντια»)
Η περιοχή όμως της Νικόπολης ή Ευξεινούπολης, χωρίστηκε παραδόξως και εντελώς απρόσμενα, σε δύο κομμάτια, χωρίς ποτέ να μας εξηγήσουν το λόγο.
Το πρώτο κομμάτι, «το νόμιμο», ήταν το κεντρικό, που μπήκε αμέσως στο σχέδιο πόλης, χτίστηκαν με ταχύτατους ρυθμούς πολυώροφες, ελκυστικές πολυκατοικίες, με διαμερίσματα που αγοράζονταν αμέσως από παλιννοστούντες.
Όμως, οργίαζαν οι φήμες ότι αυτά τα κεντρικά οικόπεδα της Ευξεινούπολης, που ανήκαν στην ευρύτερη βιομηχανική περιοχή του Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης, τα αγόρασαν πολιτικοί, υπουργοί, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, ελάχιστες μέρες πριν τα βάλουν στο σχέδιο πόλης και στη συνέχεια, νόμιμα και «εντός σχεδίου πόλης» πια, τα έδωσαν για «αντιπαροχή», κερδίζοντας εκατομμύρια.
«Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» και πάντα πίσω από τις δικές μας τις πλάτες.
Το δεύτερο κομμάτι της Ευξεινούπολης, ήταν τα οικόπεδα που προλάβαμε και αγοράσαμε οι υπόλοιποι παλιννοστούντες, που φυσικά, κανείς δε θέλησε να τα εντάξει στο σχέδιο πόλης, να γίνουν νόμιμα. Μας χαρακτήρισαν λοιπόν «παράνομους», με ύφος πομπώδες και από τότε αποτελούσαμε την εξαίρεση του κανόνα.
Αυτά «τα παράνομα της Νικόπολης», που είχαν το θράσος με το μεροκάματο, χρόνο με το χρόνο, να χτίζουν υπόγεια, ισόγεια, πρώτο και δεύτερο όροφο…!
Άστους, λοιπόν, χωρίς ασφαλτοστρωμένους δρόμους, με τις κολόνες της ΔΕΗ, στη μέση των οδών, να μη φαίνονται τη νύχτα και να τρακάρουν επάνω τους τα αυτοκίνητα, γιατί κανένας Δήμος δε μπήκε στον κόπο να κάνει διάνοιξη οδών…!
Άστους, χωρίς σοβαρό δίκτυο ύδρευσης, να κουβαλούν το πόσιμο νερό από μακριά, γιατί το νερό του υπάρχοντος δικτύου ύδρευσης που εξυπηρετούσε τη βιομηχανική περιοχή του Ωραιοκάστρου, δεν είναι πόσιμο!
Άστους και χωρίς γραμμή τηλεφώνων, γιατί είναι «παράνομα σπίτια» και δεν μπορεί να μπει κανονική τηλεφωνική γραμμή, γιατί έτσι θέλουμε, τα αφήσαμε στην τύχη τους κι έτσι τα χαρακτηρίσαμε…!
Δίπλα όμως, στα «καθ’ όλα νόμιμα σπίτια» της Νικόπολης, οι δρόμοι, οι κολόνες της ΔΕΗ, το νερό, τα τηλέφωνα, είναι όλα στη θέση τους και λειτουργούν…!
Δε μπορεί, πώς είναι δυνατόν; Κι όμως ήταν!
Ποιος καθορίζει τα όρια του σχεδίου πόλης στην Ελλάδα;
Σε απόσταση αναπνοής, στην ίδια περιοχή, ζωή δύο ταχυτήτων, ζωή φτωχή, μίζερη, χωρίς δικαιώματα, ζωή με διαχωριστικές, με κόκκινες γραμμές, αλίμονο…!
Φαινόταν καθαρά στα μάτια μου, πως ο Ποντιακός ελληνισμός συνέχιζε την κατάρα που δέχτηκε από το 1916. Αισθανόμουν, με πόνο και ένταση, ότι η μοίρα των Ποντίων και όλων των Ελλήνων προσφύγων, ήταν η δική μας πορεία, ο δικός μας ανήφορος, ακόμα και σ’ αυτή, τη σύγχρονη Ελλάδα!
Σιγά-σιγά, μπαίνουμε στο κουτοπόνηρο πνεύμα των Ελλήνων πολιτικών, αυτής της χώρας, διαπιστώνοντας, πως κανείς, μα… κανείς δεν μας θυμάται ποτέ, παρά μόνο παραμονές των εκλογών, για την ψήφο μας…!
Κι έτσι, το εκάστοτε περίφημο «κυβερνόν κόμμα», καθώς και ο εκάστοτε υποψήφιος Δήμαρχος, μας θυμάται έντονα, κάθε… εκλογές, με υποσχέσεις…! Κι είναι παράδοξο, αλλά μας βάζουν να ακούσουμε από τα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων το τραγούδι:
Αν είναι κόσμος όμορφος
είναι και κόσμος ψεύτης
Στα χρόνια της υπομονής
δε μας θυμήθηκε κανείς…
Πόσο μοιάζουν τα τραγούδια με τους ανθρώπους!
