«Ο Χριστουγεννιάτικος όρκος»
(απόσπασμα από το βιβλίο «Δανάη η Ελληνοπόντια»)
Οι γιορτές βρήκαν τη Θεσσαλονίκη στολισμένη πανέμορφα!
Η Τσιμισκή, η Εγνατία, όλη η παραλιακή οδός, η πλατεία Αριστοτέλους, μα κι όλες οι πλατείες της πόλης, άστραφταν μέσα στη μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα, δίνοντας ένα τόνο υπόσχεσης και ελπίδας, στους ανθρώπους της μεγαλούπολης.
Οι περιφερειακοί δήμοι της πόλης βάλθηκαν να συναγωνίζονται μεταξύ τους, για την πιο όμορφη γιορτινή παρουσία τους…! Η Θεσσαλονίκη είχε βάλει τα γιορτινά της, χαρίζοντας φως στις μεγάλες παγωμένες νύχτες, που φυσούσε ανελέητα ο Βαρδάρης!
Πέρασα τις διακοπές, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, κλεισμένη στο σπίτι μας, στη Νικόπολη. Εδώ, στη γειτονιά μας, δεν έφταναν τα φώτα και τα γιορτινά λαμπιόνια, ούτε… γι’ αστείο!
Οι άνθρωποι κλεισμένοι, γιόρταζαν μεταξύ τους τις γιορτινές μέρες, με οικογενειακές συγκεντρώσεις, φαγητό, κρασί, τσίπουρο και βότκα. Η εκκλησία μας έψαλε ύμνους στην ελληνική και τη ρωσική γλώσσα και η χορωδία των γυναικών έδινε επίσημο και γιορτινό χρώμα, στη Νικόπολη ή αλλιώς Ευξεινούπολη.
Κοίταξα στα μάτια την Ευρυδίκη. Ήταν η καλύτερη φίλη της ζωής μου.
«Θα το κρατήσω το παιδί μου! Είναι καρπός ενός μεγάλου έρωτα, δε μπορώ να το βγάλω από τα σπλάχνα μου, δε μπορώ…!
Όμως, θέλω μια υπόσχεση από σένα… Να γίνεις η νονά του παιδιού μου, κι αν πάθω κάτι, αν μείνει μόνο του στη ζωή και οι δικοί μου βρεθούν σε αδυναμία να το φροντίσουν, γιατί είναι φτωχοί, να το… αναλάβεις εσύ!»
Εκεί, μέσα στα προσφυγικά σπίτια της Νικόπολης, στη Θεσσαλονίκη, ένας όρκος ξεπήδησε και συγκλόνισε με την αλήθεια του, όλο το… σύμπαν…!
Ο όρκος της αιώνιας φιλίας και της προσήλωσης σ’ έναν ιερό σκοπό, όπως έκαναν οι Πόντιοι αντάρτες, με τους φίλους ψυχής, για να εξασφαλίσουν τα παιδιά που άφηναν πίσω τους, αν το βόλι του εχθρού τους έπαιρνε τη ζωή.
