«Το γλωσσικό ζήτημα καλά κρατεί» του Άρη Ιωαννίδη«Το γλωσσικό ζήτημα καλά κρατεί»

horizontal-bar-posts-small
Άρης Ιωαννίδης

 

Γράφει ο Άρης Ιωαννίδης
horizontal-bar-posts-small

Το τελευταίο διάστημα που έχω ασχοληθεί με το θέμα της γλώσσας και τον τρόπο που αυτή αξιοποιείται και διδάσκεται, υπήρξαν πολλές αντιδράσεις και αντίθετες απόψεις. Βέβαια, τι το καλύτερο να υπάρχει πολυφωνία σ’ ένα ιδιαίτερο θέμα για την ελληνική πραγματικότητα.

Η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε τέτοια θέματα, καθώς είναι νωπά ακόμη τα σημάδια του γλωσσικού ζητήματος τους δύο προηγούμενους –κυρίως – αιώνες. Θα έλεγα ότι σήμερα έχει λάβει νέες διαστάσεις, χωρίς βέβαια να έχει σχέση με τη μορφή γλώσσας που θα κυριαρχήσει ως η επίσημη.

Σε κάποια κείμενά μου, λοιπόν, ίσως  περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε προέβαλλα την αξία της Αρχαίας Ελληνικής. Αυτό αισθάνομαι, αυτό εκφράζω. Δεν προσπαθώ να επιβάλω την άποψή μου, απλώς να εκφράσω το θαυμασμό μου γι’ αυτή. Θαυμασμός που απορρέει αποκλειστικά και μόνο από την ενασχόλησή μου μαζί της και ουδεμία σχέση φέρει με ιδεολογικές ή κομματικές τοποθετήσεις. Άλλωστε κανένα κείμενό μου δεν είναι χρωματισμένο ούτε κι ο ίδιος.

Δυστυχώς ίσως κάποιοι να το εξέλαβαν διαφορετικά. Ίσως για κάποιους ακόμη και η γλώσσα να είναι στοιχείο πολιτικής  ταυτότητας. Την απαξιώνουν επιδεικτικά. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως από την πλευρά τους να έχουν δίκιο. Δεν ξέρω. Σέβομαι την άποψή τους, αλλά δεν την ασπάζομαι.

Το γεγονός λοιπόν ότι αποφάσισα να πω την άποψή μου για το θέμα και μάλιστα σε απλό – απλοϊκό για κάποιους ύφος, που τους ξένισε – δημιούργησε κάποιες αντιπαραθέσεις που μάλιστα σε κάποιο σημείο ξέφυγαν από το μέτρο. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που κάποιοι «συνάδελφοι» αντιδρούν σπασμωδικά διαβάζοντας κάτι που αντίκειται στα δικά τους πιστεύω. Σε τελική ανάλυση ας μην μπουν στη διαδικασία να το διαβάσουν. Αν όμως το διαβάσουν και διαφωνήσουν ας εκφράσουν τη δική τους άποψη με επιχειρήματα κι όχι με σχολιασμούς που ρίχνει πολύ το επίπεδό τους.

Δε γνωρίζω γιατί η αγάπη ή μη της αρχαίας ελληνικής πρέπει να αποτελεί και στοιχείο κομματικού  προσδιορισμού. Γιατί μάλλον αυτό δείχνει να συμβαίνει. Απαγορεύεται σε κάποιον άνθρωπο να τη θαυμάζει και μάλιστα στη χώρα που τη γέννησε; Παρεξηγείται επίσης έντονα και η λέξη «αφελληνισμός». Πλέον η αλήθεια είναι ότι φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις Έλληνας, Ελληνισμός… μήπως και κατηγορηθούμε ως ακραία στοιχεία. Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε και Ελληνικά;

Τι γίνεται τελικά; Ας μας απαντήσει κάποιος. Τι το τόσο μεγάλο κακό έχουν προκαλέσει τα αρχαία ελληνικά ώστε πρέπει να εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερον; Θα ήταν ανοησία να υποστηρίξει κάποιος ότι πρέπει να επανέλθουν ως επίσημη γλώσσα. Όμως τι το κακό κρύβει το γεγονός κάποιος να τα εκθειάζει και να βλέπει μέσα τους κάτι το διαφορετικό;

Εκτυλίσσονται τόσα γύρω μας κι ως λαός ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε κι άλλους τρόπους να αυξήσουμε τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας. Πάντα θα υπάρχουν οι κάφροι, αυτό είναι γεγονός. Δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώνουμε μαζί τους. Οι υπόλοιποι όμως; Πρέπει με κλειστά μάτια να ακολουθούμε αυτό που κάποιος ή κάποιοι μας το επέβαλλαν ως άποψη μόνο και μόνο γιατί η παράταξη, ο σχηματισμός, η ομάδα στην οποία ανήκουμε μας το επικροτεί; Αυτό έχω καταλάβει. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν με μόνο κριτήριο  –  δυστυχώς  – την πολιτική μας τοποθέτηση.

Για μια ακόμη φορά τονίζω πως οι απόψεις μου δε χρωματίζονται. Γράφω ό,τι αισθάνομαι. Δυστυχώς, όμως εκ των προτέρων η απόρριψη ή η αποδοχή των γραφομένων μου γίνονται με κριτήριο την ιδεολογική τοποθέτηση κάποιων κι αυτό με θλίβει. Καλύτερα να μην μπαίνουν καν στη διαδικασία να διαβάζουν τα απλά –απλοϊκά κείμενά μου, αλλά να αναλώνονται σε μελέτες –άρθρα άλλων, πιο «ειδικών» στο θέμα.

Η ουσία λοιπόν είναι ότι μάλλον πρέπει να προσέχουμε τι πιστεύουμε, τι λέμε, τι γράφουμε. Να προσέχουμε μη μας ξεφύγει κανένα κόμμα, κανένα εισαγωγικό, γιατί ο Μεγάλος Αδελφός της αρθρογραφίας καραδοκεί. Να προσέχουμε μη χρησιμοποιήσουμε καμιά απαγορευμένη για κάποιους λέξη κι εκτεθούμε. Να προσέχουμε μήπως χρωματιστούμε ως  Αριστεροί, Δεξιοί, Εθνικιστές, Αναρχικοί και δεν ξέρω άλλο τι. Και όλα αυτά μόνο γιατί ίσως τολμήσουμε να πούμε ότι και μέσα από τα αρχαία ελληνικά μπορούμε να πάρουμε κάποια πράγματα καλά. Δεν εθελοτυφλούμε κι ούτε ρομαντικοί είμαστε. Και ούτε επιδιώκουμε να γίνουμε γραφικοί. Απλώς λέμε αυτό που πιστεύουμε. Τόσο τραγικό είναι για κάποιους;