«Για όλα φταίει η παραπαιδεία (;)»
Γράφει ο Άρης Ιωαννίδης
Περιπλανώμενος στο χώρο διαφόρων ερευνών, που αφορούν το χώρο της εκπαίδευσης, δε θα μπορούσα να μείνω απαθής μπρος στα ανησυχητικά και δυσοίωνα αποτελέσματα της έρευνας του Διεθνούς Προγράμματος για την αξιολόγηση των μαθητών που διενεργήθηκε από τον ΟΟΣΑ. Τα αποτελέσματα αναμενόμενα βέβαια, αλλά άλλο να επιβεβαιώνονται με τον πλέον ανησυχητικό τρόπο κι άλλο να κρύβεις μέσα σου μια ελπίδα ότι ίσως και κάτι γίνει…
Η χώρα μας λοιπόν δεσπόζει – για μια ακόμη φορά – μεταξύ των ουραγών του εκπαιδευτικού ευρωπαϊκού ορίζοντα… Και μάλιστα σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Τόσο κόπος, τόσες θυσίες από γονείς και παιδιά, τόσες διαμαρτυρίες, τόσες πορείες, τόσες καταλήψεις… Γιατί; Για να είμαστε μεταξύ των τελευταίων… Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή ευχολόγια για καλύτερη παιδεία, για καλύτερη σχολική χρονιά… Ευχές που παραμένουν ευχές…
Και βέβαια για όλα αυτά – μεταξύ των άλλων –κυρίαρχο κομμάτι ευθύνης έχει πάντα η λεγόμενη «παραπαιδεία». Αυτή ευθύνεται για όλα. Στην πυρά… Κάθε μεταρρύθμιση, κάθε νεοδιοριζόμενος υπουργός –μεσσίας επαγγέλλεται τον πλήρη αφανισμό της. Κάθε κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα την καταπολεμήσει μέχρι τελευταία ρανίδα του αίματός της ως σύγχρονος «ρομπέν των δασών» που μάχεται για το καλό του απλού –φτωχού λαού…
Διερωτώμαι όμως πως πραγματικά θα γίνουν όλα αυτά, όταν καθένας που διοικεί αυτόν τον τόπο, το μόνο που κάνει είναι να τοποθετεί στον πάτο όλων των μελλοντικών του ενεργειών την αναβάθμιση της «κακομοίρας» παιδείας. Ό,τι περισσέψει θα πάρει κι αυτή… Κι όμως ακόμη και γι’ αυτό ευθύνεται η παραπαιδεία…
Κάθε τόσο, λοιπόν, κάτι αλλάζει στο χώρο της εκπαίδευσης. Προς το καλύτερο; Η ιστορία μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο. Κύριο μέλημα όλων μονίμως είναι πέρα από την εξόντωση της «παραπαιδείας» είναι βέβαια και οι Πανελλήνιες –Πανελλαδικές. Άλλη μεγάλη μάστιγα που τροφοδοτεί το αδηφάγο τέρας της «παραπαιδείας». Τι να κάνουμε λοιπόν; Διερωτώνται, ρίχνοντας ενίοτε το βλέμμα τους και στους ψηφοφόρους γονείς…
Ψάχνουν, λοιπόν, μανιωδώς να αλιεύσουν λύσεις. Να τις καταργήσουμε; Να τις αποδεσμεύσουμε από το Λύκειο; Να… Να…; Πάντα το ίδιο όμως αποτέλεσμα. Το ίδιο έργο, το τέλος του οποίου το έχουμε δει πάμπολλες φορές. Τι κι αν θεσπίστηκε η ενισχυτική διδασκαλία; Τι κι αν κάθε τόσο και λιγάκι κάτι δείχνει να αλλάζει – για κάποιος λίγους πάντα ρομαντικούς; Τι κι αν τα πρωτοσέλιδα αναλώνονται σε βαρύγδουπους τίτλους περί «Ανάστασης» του εκπαιδευτικού συστήματος; Αποτέλεσμα κάθε χρόνο τα φροντιστήρια να θεριεύουν και να γιγαντώνεται. Να αποτελούν μονίμως την πρώτη και βασική προτίμηση γονιών και παιδιών, ως τη μοναδική –ίσως –διέξοδο για την επιτυχία του παιδιού. Όλα αυτά βέβαια σε συνεργασία με το σχολείο που πιστεύω ότι ακόμη και τώρα κάτω από τις αντίξοες συνθήκες έχει πολλά να προσφέρει μέσα από την αδιάκοπη προσφορά κάποιων φορέων –καθηγητών του.
Πως, λοιπόν, μπορεί το Κράτος να κτυπήσει την «παραπαιδεία» όταν μάλλον τα οφέλη που αποκομίζει από αυτήν είναι πολλά; Κι εννοούμε βέβαια για τη νόμιμη «παραπαιδεία» – κάποια στιγμή καλό θα ήταν να διευκρινιστεί πλήρως το ακριβές περιεχόμενο του όρου – που αφήνει πολλαπλά κέρδη στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ολόκληρες εταιρείες που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους, φόροι και άλλα πολλά.
Ίσως τελικά όντως έφτασε ο καιρός να κτυπηθεί η πραγματική παραπαιδεία των «μαύρων» ιδιαιτέρων που πέρα των πολλών ζημιών που επιφέρει για το κράτος, διεγείρει και το λαϊκό αίσθημα στο άκουσμα των υπέρογκων ποσών που απαιτούνται για μια διδακτική ώρα παράδοσης ενός ιδιαίτερου μαθήματος… Η πραγματική παραπαιδεία που έχει μετατρέψει αρκετά σχολεία – και δη τον προαύλιο χώρο τους – σε χώρο αλίευσης «καλών» μαθητών – από πολλές οπτικές «καλών» – που θα εξασφαλίσουν σίγουρη επιτυχία, πολλά οικονομικά οφέλη και σίγουρη «μελλοντική πελατεία». Αν κλείνουμε τα μάτια μας σ’αυτή τη νοσηρή κατάσταση μάλλον εθελοτυφλούμε ή την έχουμε αποδεχθεί ως δεδομένη κατάσταση της κοινωνίας μας.
Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτήν την κατάσταση; Το σημαντικό, μπορεί κανείς να πρωτοστατήσει στην καταπολέμησή του; Μέχρι πότε τα αρμόδια όργανα θα «σφυρίζουν» αδιαφορώντας, ρίχνοντας το λίθο του αναθέματος αλλού; Μέχρι πότε όλες αυτές οι καταγγελίες που γίνονται θα ληφθούν σοβαρά υπόψη από τις κατά τόπου αρμόδιες Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ώστε κάποια στιγμή να δρομολογηθούν εξελίξεις; Μέχρι πότε όλοι εμείς οι κάτοχοι φροντιστηρίων θα είμαστε άθυρμα στα χέρια του καθενός με «τρελές» απαιτήσεις, ακόμη και για την έκδοση μιας απλής άδειας, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν μετατρέψει κάθε γωνιά του σπιτιού τους –ακόμη και την κουζίνα – εκπαιδευτήριο; Μέχρι ποτέ θα χρησιμοποιούν τον άκυρο όρο «παραπαιδεία» για να προσδιορίζουν ένα νόμιμο καθ’ όλα παράπλευρο δρόμο της εκπαίδευσης, που πληροί όλες εκείνες τις προδιαγραφές που το επίσημο κράτος ορίζει; Ως πότε;
