«Η εκπαίδευση ως όαση για το μέλλον»
Γράφει ο Άρης Ιωαννίδης
Ίσως ακούγεται κάπως ρομαντικό αλλά υπάρχουν ακόμη χώροι που συντηρούν αυτόν τον «χιλιοβασανισμένο» τόπο. Ίσως ως η μόνη διέξοδος, ίσως ως απέλπιδα προσπάθεια, ίσως ως κατάλοιπο μιας παγιωμένης νοοτροπίας… ο Έλληνας ακόμη εναποθέτει τις ελπίδες του στην εκπαίδευση του παιδιού του…
Καθημερινά, ερχόμενοι σ’ επαφή με το γονιό διακρίνουμε στο βλέμμα του έκδηλη την αγωνία για το μέλλον του παιδιού του. Δε θέλει σε καμιά περίπτωση να δεχθεί ότι το μέλλον αυτού του τόπου, όπως δείχνει να διαγράφεται με τον πλέον ζοφερό τρόπο, δεν πρόκειται να παρασύρει στο διάβα του και το μέλλον του γόνου του… Αναζητά λύσεις. Προβληματίζεται. Ακόμη κι αυτό που ακουγόταν έντονα στο παρελθόν «στρωμένη δουλειά», δείχνει να κλονίζεται συθέμελα μπρος στα αδυσώπητα κτυπήματα που δέχεται κάθε επαγγελματικός χώρος. «Και τι να κάνουμε;», διερωτάται, καθώς βλέπει ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και το παιδί του πρέπει να λάβει μια πιο συγκεκριμένη θέση μέσα στην κοινωνία.
Πολλά κι ακανθώδη τα ερωτήματα, ελάχιστες οι προσφερόμενες απαντήσεις. Να βοηθήσει το παιδί του να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον κάπου μακριά στο εξωτερικό; Καλή λύση, αλλά κι εκεί σιγά – σιγά δρομολογούνται ανάλογες καταστάσεις. Άλλωστε πόσο εύκολο είναι για τον γονιό – και δη τον Έλληνα – να αποχωριστεί τόσο εύκολα το βλαστάρι του; Δύσκολες αποφάσεις. Επίσης, η ζωή στο εξωτερικό δε φαντάζει και τόσο εύκολη, ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει σε άλλους πιο «μεσογειακούς» ρυθμούς…
Από την άλλη βλέπει ότι το μέλλον του εδώ απειλείται. Ακόμη κι αν το παιδί του τα «παίρνει τα γράμματα», που θα αγκιστρωθεί, που θα «χωθεί» προκειμένου να του εξασφαλίσει ένα ευοίωνο και λαμπρό μέλλον; Οι επιλογές λίγες. Σχολές που παράγουν ανέργους, πολλές… Γεμίσαμε από επιστήμονες, που μόνο κι ο τίτλος τους κάποτε γεννούσε ρίγη συγκίνησης στο άκουσμά του. Τώρα;
Παρόλη τη δυσοίωνη όμως κατάσταση, το βλέμμα του γονιού – και με το δίκιο του – προσηλώνεται αποκλειστικά προς μία και μοναδική κατεύθυνση, τη μόρφωση του παιδιού του. Για πολλούς και διάφορους λόγους, που απηχούν επιρροές από παλιές νοοτροπίες, έως και τις σύγχρονες πολυποίκιλες απαιτήσεις. Η μόρφωση δεν είναι μόνο ένα χαρτί που ίσως κι αποδειχθεί σωτήριο για το μέλλον, αλλά κι ένας τρόπος μετάβασης από τον άνθρωπο στον Άνθρωπο. Ίσως, μέσα από αυτό το «βάλτο» στον οποίο κάποιοι μας οδήγησαν, αναδυθούν προσωπικότητες που θα οδηγήσουν τους δεσμώτες ενός άλλου νεότερου πλατωνικού σπηλαίου, στο φως. Ίσως μέσα από το «σκοτάδι» της άγνοιας ξεπροβάλλουν χαρακτήρες που με όπλο την παιδεία τους συνδράμουν στην αποκατάσταση των δεδομένων στην ελληνική πραγματικότητα.
Η αγωνία του γονιού, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από δικαιολογημένη. Μόνη διέξοδος; Μάλλον η εκπαίδευση του παιδιού του. Γι’ αυτό άλλωστε στερείται ό,τι ακόμη του περισσεύει προκειμένου να οδηγήσει τη διψασμένη ψυχή του βλασταριού του στη μόνη όαση που ακόμη δεν έχει στερέψει…
