Έχουμε αναρωτηθεί πώς μπορεί να είναι το πρότυπο ενός καθηγητή σε μία μελλοντική κοινωνία; Σε μία κοινωνία που – μάλλον – η τεχνολογία, με όλα τα επιτεύγματά της, θα έχει κατακλύσει κάθε πτυχή της ζωής του πολίτη της. Σε μία κοινωνία που οι γνώσεις θα είναι ακόμη πιο εύκολα προσιτές για τον καθένα. Σε μία κοινωνία που τα σημερινά επιτεύγματα θα φαντάζουν «αστεία» από τον τότε νέο, απολίθωμα μιας παλιάς «ρομαντικής» εποχής, όπως για εμάς φαντάζουν σήμερα οι ασπρόμαυρες ταινίες του παρελθόντος.
Μα καλά, μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και η τεχνολογία; Θα αναρωτηθεί εύλογα ο άνθρωπος σήμερα μαγεμένος απ’ όσα έχει ήδη κατακτήσει η ανθρωπότητα, θεωρώντας ότι μάλλον έχει φτάσει στο τέρμα… Όμως κάθε φορά που ο άνθρωπος πιστεύει ότι έχει φτάσει στο αποκορύφωμα των ανακαλύψεων και των κατακτήσεων, δεν είναι παρά η αρχή άλλων, νέων ακόμη πιο εκθαμβωτικών επιτευγμάτων…
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο χώρο της εκπαίδευσης. Κάποτε η γνώση ήταν για λίγους, σήμερα για πολλούς, μάλλον για όλους. Κάποτε τα βιβλία αποτελούσαν προνόμιο λίγων – προνομιούχων, σήμερα αυτονόητο και κεκτημένο δικαίωμα όλων. Κάποτε η ομοιομορφία της ποδιάς – στολής, σήμερα η ποικιλομορφία διαφορετικών τύπων ένδυσης – πολλές φορές μάλιστα αρκετά προχωρημένων για τα δεδομένα του σχολείου. Κάποτε η τηλεόραση μάγευε το νέο με τα θεάματά της, σήμερα ο υπολογιστής δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για διαφορετικού τύπου διασκέδαση – ψυχαγωγία. Κάποτε ο δάσκαλος – καθηγητής φάνταζε «κυρίαρχος» στα μάτια των μαθητών, φόβητρο για όλους, «καλούς» ή «κακούς», μία απόλυτη αυθεντία και μόνη ίσως πηγή γνώσεων. Σήμερα, ο δάσκαλος – καθηγητής, μάλλον έχει απαξιωθεί στα μάτια των μαθητών και φαντάζει «μικρότερος» σε σχέση με το παρελθόν.
Ο ρόλος του δασκάλου – εκπαιδευτικού πρέπει μάλλον να διαφοροποιηθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει να προετοιμάσει τους πολίτες του «αύριο». Έρχεται καθημερινά σ’ επαφή με παιδιά μιας «ψηφιακής» κοινωνίας και πολλές φορές δείχνει αμήχανος απέναντι στις γνώσεις τους για πολλά επιτεύγματα της τεχνολογίας. Η καθημερινή τους επαφή με όλα αυτά τα μέσα τους καθιστά γνώστες πραγμάτων που φαντάζουν «ακαταλαβίστικα» για τον ίδιο το δάσκαλό τους. Η διαπροσωπική τους σχέση δείχνει να έχει υποστεί ένα βαθύ ρήγμα. Οι ρυθμοί προσαρμογής του δασκάλου – εκπαιδευτικού στα νέα «θαύματα» της εποχής μας κινούνται με αργούς – νωχελικούς ρυθμούς, ιδιαίτερα όταν η ηλικία του είναι και κάπως «προχωρημένη». Ο διαδραστικός πίνακας φαντάζει «πυρηνική βόμβα» στα χέρια του, ενώ η σχέση του με τον Η/Υ και το διαδίκτυο επιφανειακή.
Το τεχνολογικό αυτό χάσμα –δυστυχώς – ολοένα και διευρύνεται . Μιλάμε για μια νέα μορφή «ψηφιακού» χάσματος γενεών, που διαρκώς και μεγαλώνει. Παράλληλα, λοιπόν, με τη γνωστική και παιδαγωγική του κατάρτιση ο σύγχρονος δάσκαλος – εκπαιδευτικός έχει να αντιμετωπίσει και μια νέα πρόκληση: οφείλει να κρατήσει επαφή με την τεχνολογία, προκειμένου να εξομοιωθεί με το μαθητή του, να «μιλάνε» την ίδια γλώσσα, να «επικοινωνούν»…
Οι εποχές αλλάζουν. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των αλλαγών οφείλει όσο γίνεται πιο άμεσα να προσαρμοστεί κι ο δάσκαλος – εκπαιδευτικός. Ρόλος του πλέον δεν είναι απλώς η παροχή γνώσεων. Άλλωστε αυτό είναι το μόνο εύκολο. Ρόλος του είναι να καθοδηγήσει όσο γίνεται καλύτερα το νέο, προκειμένου να επιλέξει το σωστό δρόμο άντλησης γνώσεων και πληροφοριών. Ρόλος του είναι να προετοιμάσει τον πολίτη του μέλλοντος, ώστε αυτά που θα του παρέχει να αποτελέσουν χρήσιμο οδηγό για το νέο κι εφόδιο για μία κοινωνία που κανείς δε γνωρίζει, αλλά και ούτε μπορεί να φανταστεί την εικόνα της…
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
⇒ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω fb για όλες τις νέες αναρτήσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο: schooltime
© schooltime.gr – Αρθρογραφία •Facebook •Twitter •Google+
