«288 λέξεις για τη δημόσια εκπαίδευση ωσάν προϋπόθεση της ιδιωτικής»
Γράφει o Βασίλης Συμεωνίδης
Τα φροντιστήρια είναι αναγκαία, επειδή δεν δουλεύουν καλά τα σχολεία. Αυτή είναι η κυρίαρχη εξήγηση, όμως ας δούμε μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μήπως, δηλαδή, τα φροντιστήρια υπάρχουν, επειδή ακριβώς τα σχολεία δουλεύουν πολύ καλά.
Το φαινομενικό παράδοξο οφείλεται στη σημασία και στο περιεχόμενο του ρήματος «δουλεύω» και της αντίληψης που έχουμε για τη μάθηση.
Έτσι λοιπόν το σχολείο δουλεύει για να προσφέρει μάθηση. Αν κάνουμε το συνεπαγόμενο ερώτημα θα δούμε ότι η μάθηση θεωρείται κατεξοχήν ατομική ευθύνη και είναι συνυφασμένη με τον καλό βαθμό, την επιτυχία στις εξετάσεις, την ανάδειξη σαν καλύτερου ή αν είναι δυνατόν με όλα μαζί, που σίγουρα δεν είναι αυτονόητο.
Προς αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν δεν είναι που δουλεύουν τα σχολεία και μάλιστα πολύ καλά;
Όμως, ξέρουμε όλοι ότι η μάθηση είναι ζήτημα κοινότητας, δεν είναι τόσο το «σωστό» αποτέλεσμα, αλλά και η διαδικασία, είναι η ποιότητα του «λάθους», η αποδοχή αυτού που γίνεται αλλιώς αντιληπτό και του μαθητή που προσανατολίζεται διαφορετικά. Αυτά όμως είναι κάτι έξω από τον εκπαιδευτικό θεσμό, όπως και η κάλυψη κενών και αναγκών σχετικών με την πραγματική ζωή, τη μουσική, το διάβασμα, το χορό και όλα όσα έχουν αφεθεί εξολοκλήρου στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Συνεπώς, αυτό που άρρητα αλλά αναπόφευκτα διδάσκεται είναι η ανάγκη για «περισσότερο», «χρησιμότερο», «ωφελιμότερο» ως προς αυτό που το σχολείο θεωρεί μάθηση. Και, ακριβώς επειδή δουλεύει πολύ καλά το σχολείο, στήνεται ένας παράλληλος θεσμός που δουλεύει και στοχεύει ακριβώς στο «περισσότερο»…
Αν όλα τα προηγούμενα μοιάζουν παράδοξα, τότε θα πρέπει να βρούμε άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι τα τελευταία τρία χρόνια το υπουργείο παιδείας ανακοινώνει την εξεταστέα ύλη του πανελλαδικού διαγωνισμού μέσα στον Ιούλιο, δύο μήνες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία. Και δεν είναι παράδοξο ότι το… περισσότερο υποκαθιστά καλοκαιριάτικα αυτό με το οποίο συγκρίνεται…
