Η νεολαία μας, το πιο γόνιμο, υγιές κι ελπιδοφόρο κομμάτι τη κοινωνίας μας δοκιμάζεται έντονα, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία. Οι αντοχές των νέων μας ολοένα και φθίνουν. Η υπομονή εξαντλείται. Τα μέλλον αβέβαιο. Μόνη λύση; Η μετανάστευση…
Η προοπτική προσφοράς ενός νέου στον τόπο του, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, άλλο τόσο μακρινό φαντάζει. Καθημερινά, διαβάζουμε για περιπτώσεις νέων που απογοητευμένοι από την άσχημη κατάσταση που βιώνει η χώρα μας λαμβάνουν τη δύσκολη απόφαση της ξενιτιάς. Εγκαταλείπουν πίσω τους οικογένεια, φίλους, συνήθειες, παραδόσεις… Μπροστά στο φάσμα της επικείμενης ανεργίας κι αβεβαιότητας για το μέλλον αρχίζουν το ταξίδι τους με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Πακετάρουν τα όνειρά τους κι ελπίζουν…
Βέβαια, το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Άλλωστε, ως λαός πάντα είχαμε έφεση προς τα ταξίδια. Όμως, το τελευταίο κύμα μετανάστευσης διαφέρει κατά πολύ συγκρινόμενο με παρόμοια του προηγούμενου αιώνα. Τότε οι νέοι –κι όχι μόνο –εγκατέλειπαν τη χώρα εξαιτίας άσχημων συνθηκών που μας κληροδότησε ο πόλεμος ή και λόγω της μεγάλης ανάγκης για εργατικά χέρια άλλων χωρών που προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν. Η φτώχεια από τη μία και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από την άλλη υπήρξαν παράγοντες καταλυτικοί. Οι μετανάστες κατά το μεγαλύτερο μέρος τους δεν ήταν παρά φτωχοί, ανειδίκευτοι εργάτες κι αγρότες.
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι η χώρα μας, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αντιμετωπίσει την επικείμενη κρίση, στερείται παραγωγικό δυναμικό και ιδιαίτερα εξειδικευμένο σε κλάδους απαραίτητους για την ανόρθωσή της. Μιλάμε πραγματικά για εθνική «αιμορραγία». Κάποτε το δρόμο του εξωτερικού αναζητούσαν κυρίως διακεκριμένοι επιστήμονες που μετανάστευαν ελλείψει των απαραιτήτων προδιαγραφών κι αξιοκρατίας στον τόπο μας. Τις πρώτες αυτές «ομάδες» ακολούθησαν άλλοι, οι οποίοι αναζήτησαν απλώς καλύτερες απολαβές.
Μεταναστεύουν, λοιπόν, προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτό που ονομάζουν οικονομική και κοινωνική ασφάλεια. Με απλά λόγια ένα καλύτερο μισθό και μια σιγουριά. Αποζητούν, όμως, και την ηρεμία, την τάξη και την οργάνωση. Στοιχεία τα οποία δείχνουν να εκλείπουν τα τελευταία χρόνια από την κοινωνία μας. Θέλουν απεγνωσμένα να προσφέρουν όχι μόνο στον εαυτό τους αλλά και στο διπλανό τους, στην κοινωνία, στη χώρα τους. Η τελευταία, όμως, τι κάνει; Αντιλαμβάνεται αυτά τα «θέλω» τους; Μάλλον, όχι… Και ποιοι άραγε θα τα αντιληφθούν και θα τα αφουγκραστούν; Οι πάσης φύσεως ανευθυνοϋπεύθυνοι που επανδρώνουν το πολιτικό μας σύστημα;
Ένας στους τέσσερις, λοιπόν, Έλληνες δηλώνει έτοιμος να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να μεταναστεύσει προκειμένου να εργαστεί αξιοπρεπώς. Δηλώνει απαισιόδοξος και ντροπιασμένος με την επικρατούσα κατάσταση. Δηλώνει υπερήφανος που γεννήθηκε κι ανδρώθηκε σ’ αυτή τη χώρα, αλλά προβληματισμένος για το μέλλον το δικό του και δη των παιδιών του.
Άρης Ιωαννίδης*
Φιλόλογος
♦ Αν θέλετε να ενημερώνεστε μέσω facebook για όλες τις νέες δημοσιεύσεις, ακολουθήστε τη σελίδα μας επιλέγοντας τον σύνδεσμο • schooltime
