«Κέβιν Ντουράντ: Ο αληθινός MVP»
Γράφει ο Αλέξανδρος Κουτούβελας
Στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ όλοι γνωρίζουν τον Κέβιν Ντουράντ, τον ύψους 2,06μ.,γεννημένο στις 29 Σεπτεμβρίου του 1988 στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ.
Έπειτα από μια σεζόν στο πανεπιστήμιο του Τεξας, επιλέχθηκε δεύτερος στο ντράφτ από τους Σιάτλ Σουπερσόνικ. Στην πρώτη του σεζόν, κέρδισε το βραβείο ΝΒΑ του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου παίχτη της χρονιάς. Στη συνέχεια, και μετά τη μετακόμιση της ομάδας στην Οκλαχόμα Σίτι, κατά την περίοδο 2009-2010, έγινε ο νεότερος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ που αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ. Έχει αναδειχθεί τρεις φορές πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ (2010, 2011, 2012), τρεις φορές μέλος της καλύτερης πρώτης ομάδας του ΝΒΑ, ενώ συμμετείχε στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο.
Φέτος, κατάφερε να κερδίσει για τέταρτη φορά τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, μαζί με τον τίτλο του πολυτιμότερου παίχτη της χρονιάς (MVP), κάτι που έχει να γίνει από το 2001, όταν το είχε καταφέρει ο Άλεν Ίβερσον. Στην απονομή που έγινε, βρέθηκαν όλοι εκεί, προπονητικό επιτελείο, συγγενείς, φίλοι, συμπαίκτες, όλοι όσοι τρέχουν για την ομάδα, καθώς επίσης και πάρα πολλοί φίλαθλοι έξω από το γήπεδο. Στην εικοσιπεντάλεπτη ομιλία του, ευχαρίστησε – τον καθένα ξεχωριστά – όλους όσοι τον βοήθησαν να κερδίσει αυτόν τον τίτλο, από τον Ράσελ Ουέστμπρουγκ μέχρι και τον λιγότερο γνωστό Γκράντ Τζάρετ και όλο το προπονητικό τιμ.
Μίλησε για τη δύσκολη παιδική του ηλικία στο προάστιο του Μέριλαντ, λίγο έξω από την Ουάσιγκτον, τονίζοντας πως το παιδικό του όνειρο δεν ήταν να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, αλλά προπονητής στην τοπική ομάδα και να βοηθήσει τα παιδιά της πόλης του. Όπως δήλωσε «Τα πάντα στην ζωή μου έπρεπε να τα αρπάξω, τίποτα δεν μου δόθηκε». Το καλύτερο το άφησε για το τέλος, όταν στράφηκε προς την μητέρα του και της είπε «δεν νομίζω ότι ξέρεις τι έκανες.., είχες τον αδερφό μου όταν ήσουν 18 χρονών και μετά από τρία χρόνια ήρθα εγώ. Οι πιθανότητες ήταν εναντίον μας, ανύπαντρη μητέρα 21 ετών με δύο παιδιά. Όλοι μας έλεγαν ότι δεν θα έπρεπε να ήμασταν εδώ, μετακομίζαμε από σπίτι σε σπίτι μόνοι μας. Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω, ήταν όταν μετακομίσαμε στο πρώτο μας σπίτι, που δεν είχε ούτε έπιπλα, ούτε κρεβάτια, ούτε τίποτα. Απλά, στεκόμασταν στο σαλόνι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο, επειδή πιστεύαμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Όταν κάτι καλό μου συμβαίνει, κοιτάζω πίσω να δω τι είναι αυτό που με έφερε μέχρι εδώ. Με ξυπνούσες μέσα στην νύχτα τα καλοκαίρια να τρέξω τον λόφο, να κάνω κάμψεις, μου φώναζες από τις πλάγιες γραμμές του γηπέδου στα παιχνίδια μου, όταν ήμουν 9 χρονών. Δεν θα έπρεπε να ήμασταν εδώ… μας έκανες να πιστέψουμε. Μας κράτησες μακριά από τους δρόμους, μας έδωσες ρούχα, έβαλες φαγητό στο τραπέζι μας. Όταν δεν έτρωγες, βεβαιωνόσουν ότι θα τρώγαμε εμείς και πήγαινες να κοιμηθείς νηστική. Θυσιάστηκες για εμάς. Εσύ είσαι ο αληθινός MVP…». Κλείνοντας, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ντουράντ μπορεί να μην έγινε προπονητής μπάσκετ και να μη βοήθησε τα παιδιά της πόλης του, αλλά με το ήθος και τον χαρακτήρα του έχει εμπνεύσει πάρα πολλά παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
