«Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Facebook»
Όταν καμιά φορά, ως παιδιά «χανόμασταν» στη μαγεία της τηλεόρασης, ακούγαμε τη φωνή της μητέρας μας – συνήθως – που μάταια τις περισσότερες φορές προσπαθούσε να μας θυμίσει τις υποχρεώσεις μας, που δεν ήταν άλλο βέβαια από το διάβασμα. Η μαγεία της έγχρωμης – για τους νεότερους – εικόνας και του ήχου, ήταν υπεραρκετά για να ταράξουν την πλήξη ενός βιβλίου και δη σχολικού. Σήμερα, άραγε αρκούν μόνο αυτά τα δύο για να συνεπάρουν το παιδί;
Η τηλεόραση πλέον φαντάζει «αθώα» κι ανίκανη να μαγέψει το παιδί του 21ου αιώνα, καθώς τα ερεθίσματά της δε δείχνουν ικανά να τραβήξουν την προσοχή του. Τα «σκήπτρα» παρέδωσε σε πιο σύγχρονα μέσα, όπως ο Η/Υ που μέσα από τις ανεξάντλητες παροχές του έδωσε νέα ενδιαφέροντα στην ανήσυχη γενιά των σύγχρονων νέων. Ποια φωνή, λοιπόν, τώρα μπορεί να είναι τόσο δυνατή – όσο αυτή κάποτε της μητέρας – ώστε να μας ξυπνήσει όλους μας, κι όχι μόνο τα παιδιά, από το λήθαργο που ακούει στο όνομα “facebook”;
Σκοπός μου σε καμία περίπτωση δεν είναι να συγκρίνω διαφορετικές εποχές και γενιές ούτε να απαξιώσω τα επιτεύγματα της σύγχρονης εποχής, καθώς όλοι μας ανεξαιρέτως καθημερινά γευόμαστε τους καρπούς της. Σκοπός μου απλώς είναι να εντοπίσω έστω κάποιους λόγους που το “facebook” κατέχει αυτή την περίοπτη θέση στη ζωή των νέων – κι όχι μόνο. Σε καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα βρούμε κάποιες απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα που αναδύονται.
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτός που έφερε στη ζωή μας το “facebook” διέκρινε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο – ίσως και για εμπορικούς λόγους – την αισθητή απουσία από τη ζωή μας του φίλου… Του αληθινού φίλου. Εκείνου ή εκείνης που θα σταθεί πραγματικά δίπλα μας, θα καλύψει τα κενά μας, θα μας συμπαρασταθεί στις δυσκολίες μας, θα πονέσει και θα χαρεί μαζί μας. Και δεν έπεσε έξω… Είναι τόσο πολλές οι απαιτήσεις της καθημερινότητας – για κάθε ηλικία – που έθεσαν στο περιθώριο ακόμη και τη φιλία, αυτή την απαραίτητη και ζωογόνα, για κάθε έλλογο και κοινωνικό ον, προϋπόθεση ζωής. Πού να φανταζόταν ο Αριστοτέλης, ο μεγάλος φιλόσοφός μας, πριν από πολλούς αιώνες ότι ο χαρακτηρισμός «κοινωνικό – πολιτικό ον» που προσέδιδε στον άνθρωπο, θα λάμβανε τόσο «θαυμαστές» προεκτάσεις, με τη συνδρομή, βέβαια, της τεχνολογίας.
Ένα απλό «αίτημα φιλίας» είναι αρκετό για να καλύψει ενδεχομένως ανησυχίες μας, κενά μας, την ίδια μας την ύπαρξη… Ένα “like” ικανό να δημιουργήσει συμπάθειες ή αντιπάθειες. Ανακοινώσεις, αναρτήσεις, φωτογραφίες… Όλα αυτά σ’ ένα «τοίχο». Σ’ ένα «τοίχο» που κάθε μέρα – νύχτα όλοι «κτυπάμε» πάνω του… Στον ψηφιακό διασυνδεμένο σύγχρονο κόσμο μας κυριαρχεί μια εικονική πραγματικότητα, μια εικονική φυλακή, που μας κρατά γερά δέσμιους. Ανυπέρβλητοι «τοίχοι» έχουν υψωθεί, παρόμοια με τα καβαφικά «τείχη». Με τη διαφορά όμως ότι τους δικούς μας «τοίχους» τους χτίζουμε μόνοι μας, καρτερικά, μέρα με τη μέρα κι όχι βέβαια «ανεπαίσθητα»…
Έξω η ζωή περιμένει. «Ας την να περιμένει» θα απαντούσαν με απάθεια πολλοί λάτρεις της νέας μόδας που λανσάρει η εποχή μας κι ακούει στο όνομα “facebook”…
