«Η θλίψη της ποίησης»
Γράφει η Γιώτα Ιωακειμίδου
Λέει μια παροιμία σουηδική: «Κράτα την θλίψη στην καρδιά σου, καν’ την ένα κομμάτι από εσένα και εκείνη θα σε φροντίσει μέχρι να γίνεις και πάλι δυνατός». Η θλίψη είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και πολλές φορές η εσωστρέφεια που την συνοδεύει γίνεται γόνιμη και καμιά φορά αυτές οι σκοτεινές στιγμές της μας χαρίζουν ανεκτίμητα δώρα και όπως έγραψε και ο Μέναδρος “αν διαλέγουμε να θυμόμαστε πάντα τα λυπηρά γεγονότα της ζωής μας, χωρίς να αντιπαραθέτουμε σε αυτά κάτι ευχάριστο που θα έρθει στο μέλλον, τότε όλη η ζωή μας θα είναι ένας διαρκής πόνος”.
Η θλίψη λοιπόν υπάρχει και στο έργο πολλών ποιητών που από την φύση τους είναι ευαίσθητοι και μοναχικοί. Ο Ο. Ελύτης έχει συνεχώς μέσα του αυτήν την θλίψη, τον ακολουθεί ακόμα και στον ύπνο του, κοιμάται, ξυπνάει αυτή είναι πάντα εκεί, πιστή στο ραντεβού τους: «Γεια σου θλίψη, καλημέρα θλίψη/έντομο που φωλιάζεις μέσα μου/κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι…/Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει/κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού/άξαφνα πατείς και μπαίνεις/στη συνείδηση… Γεια σου θλίψη, καλημέρα θλίψη».
Σε ένα άλλο ποίημα ο Ελύτης βλέπει ότι της μοιάζουμε και μας κάνει όμορφους, μας παρηγορεί, μας οδηγεί σε όμορφους γαληνεμένους τόπους «Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε»
Λύπη, λύπη μου που δε μιλιέσαι αλλά σκάφος βρεμένο στην πανσέληνο είσαι και αστείρευτη παραμυθία.
Μες στον ύπνο μου να ρυμουλκείς μοσχονήσια με αναμμένο το μισό στερέωμα…
Ο κύπριος σωκρατικός αγαπημένος ποιητής Κ.Μόντης στο ποιημα του «Για την μελαγχολία», προτείνει να μην την φοβόμαστε, να την αφήσουμε έξω από την πόρτα μας και αυτή θα φύγει:
Μη φοβόσαστε. Όταν σας κτυπήση την πόρτα και δεν ανοίξετε
θα φύγει. Είν’ εύθικτη ευτυχώς,
είν’ ευτυχώς ασυνήθιστη στα «όχι».
Η «Μεταγγιζόμενη μελαγχολία » του Γ. Βαρβέρη είναι άλλου είδους, αφορά την λησμονιά των ποιητών που δεν έχουν να επιδείξουν δάφνες και βραβεία:
Ξημερώματα
με βασανίζει, μεταγγιζόμενη,
η μελαγχολία.
Θλίψη αν το θες.
***
Να λοιπόν που οι ποιητές
-αν δεν έχουν Νόμπελ
ή ένα Λένιν βρε αδελφέ
ή άλλα εύσημα φίλων-
ξεχνιούνται.
Θα κλείσω με τον Β. Λεοντάρη που θεωρεί ότι πρέπει να την ευγνωμονούμε και να την «λειτουργούμε»: Ημέρα ανθρώπου ημέρα θλίψεως… και στο ξωκκλήσι του Αγίου Λύπιου να λειτουργούμε.
