«Βλάβες στο σχολικό κτίριο»
(απόσπασμα από το βιβλίο «η λυκειάρχης»)
Το σχολείο έπαθε ζημιά στον ηλεκτρικό πίνακα, μια Παρασκευή μεσημέρι, έτσι φώναξα την Ερμιόνη την καθαρίστρια και τη φύλακα τη Μαρία και τις ρώτησα: «Πού μπορούμε να βρούμε φερέγγυο ηλεκτρολόγο να μας διορθώσει τη βλάβη μέσα στο Σαββατοκύριακο; Η ζημιά είναι μεγάλη. Πρέπει τη Δευτέρα το πρωί να είναι έτοιμο να λειτουργήσει το σχολείο.» «Ο γείτονάς μου, έχει δικό του μαγαζί και είναι παλιός, έμπειρος και καλός ηλεκτρολόγος.», είπε η Ερμιόνη. «Πάρτον τηλέφωνο, να έρθει τώρα, αμέσως, σε παρακαλώ.», είπα. «Η άλλη φύλακας, η Αναστασία, ξέρει έναν πολύ καλό, μας έχει διορθώσει κι άλλες βλάβες στο παρελθόν, κυρία Σεμέλη.» είπε η φύλακας η Μαρία. «Πάρε την Αναστασία να μας δώσει τώρα το τηλέφωνο και πάρτον να έρθει τώρα, αμέσως!», απάντησα. Θα πάρουμε προσφορές και θα αρχίσουν αμέσως, δεν έχουμε χρόνο.», τόνισα. Ο σύλλογος γονέων βρήκε και έναν τρίτο και σε μια ώρα, αφού ακούσαμε τις προσφορές, αποφασίσαμε να αναλάβει τη διόρθωση της βλάβης ο γείτονας της Ερμιόνης, που μας έδωσε καλύτερη τιμή και φάνηκε πιο καλός γνώστης και πιο συγκροτημένος. Ήταν ήδη εφτά η ώρα το βραδάκι της Παρασκευής όταν κλείσαμε τη συμφωνία. Κανείς όμως δεν προσφέρθηκε να έρθει το Σαββατοκύριακο να… ανοίξει και να κλείσει το σχολείο και το συναγερμό και να επιβλέψει το έργο, γιατί, αλίμονο, όλοι «είχαν δεσμευτεί , διότι είχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις!», κι έτσι ο κλήρος έπεσε στο γενναίο: Στη Λυκειάρχη!
Την άλλη μέρα Σάββατο, άνοιξα πολύ πρωί το σχολείο, έντεκα κλειδαριές και το συναγερμό και ο ηλεκτρολόγος άρχισε τη δουλειά του, μαζί με δυο βοηθούς του. Το κτίριο τεράστιο! Οι βλάβες ήσαν απανωτές, την αναζήτηση και την τελική επιλογή του τεχνίτη, την ευθύνη της κάθε συντήρησης και όλη τη φροντίδα, την είχε, ποιος άλλος; Η Λυκειάρχης! Έμεινα στο γραφείο μου, να ασχολούμαι με τα βιβλία της «Σχολικής Επιτροπής», να καταγράφω έσοδα- έξοδα, τιμολόγια, δελτία παροχής υπηρεσιών, να αθροίζω, να ξανά- αθροίζω, να τακτοποιώ σε φακέλους όλα τα στοιχεία και να ξεχωρίζω όσα έπρεπε να πάω στην εφορεία για παρακράτηση φόρου, γιατί η καθυστέρηση σήμαινε …πρόστιμο. Βέβαια, το να πας στην εφορεία δεν ήταν τόσο απλό, αφού δεν υπήρχε ποτέ θέση για στάθμευση κι έπρεπε να πληρώνω το πάρκινγκ από την τσέπη μου! Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας τηλεφώνησα στον Αριστοτέλη, στο σπίτι: «Αριστοτέλη, εγώ είμαι στο σχολείο, αν θελήσεις κάποια στιγμή, έλα μια βόλτα από δω. Έχω αφήσει πρασόρυζο μαγειρεμένο στην κουζίνα, για μεσημεριανό κι ένα κέικ στο φούρνο για σένα!» «Πότε τα έφτιαξες;» «Σηκώθηκα πολύ πρωί να τα κάνω, γιατί έπρεπε να φύγω για το σχολείο. Πρόσεχε αγόρι μου, όταν τελειώσουν οι τεχνίτες θα έρθω.» «Προσέχω!» «Φιλάκια!». Οι τεχνίτες έφυγαν βράδυ, γύρω στις εννέα, αποκαμωμένοι, αλλά τέλειωσαν τη δουλειά και το σχολείο θα μπορούσε να λειτουργήσει πάλι τη Δευτέρα. Οι βοηθοί έφυγαν κι έμεινε ο ηλεκτρολόγος, ο κύριος Παύλος, να μου εξηγήσει κάποια πράγματα, να πληρωθεί και να κόψει το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Η φροντίδα μου για το σχολείο αυτό, με κράτησε ως αργά το βράδυ, δοκιμάζοντας τις αντοχές του μικρού Αριστοτέλη, στο σπίτι, αλλά και τα δικά μου ανθρώπινα όρια…!
«Πώς πέρασες τη μέρα σου αγάπη μου; Ήρθε ο φίλος σου ο Αλέξανδρος;» «Ναι, ήρθε! Περάσαμε πολύ ωραία! Μαμά, όταν φας, παίζουμε σκάκι;» ρώτησε χαρούμενος, με αναπτερωμένο ηθικό, που ήμουν κοντά του. «Και βέβαια παίζουμε!» είπα, κρύβοντας με κόπο την κούρασή μου. Ήπια δύο ντεπόν κι έπαιξα σκάκι αφηρημένα, σε πλήρη κατάπτωση. Ο Αριστοτέλης κατάλαβε πως ήταν αδύνατο να παίξω και μου είπε απογοητευμένος: «Ούτε ένα παιχνίδι δε μπορείς να παίξεις μαζί μου, ρε μαμά!» «Είμαι κουρασμένη αγάπη μου, θέλω να ξαπλώσω, τα λέμε το πρωί…Καληνύχτα». Τον φίλησα κι έπεσα στο κρεβάτι, σ’ ένα βαθύ… λήθαργο.
Αργότερα ήρθε η σειρά της σκεπής του σχολείου, που έσταζε, τα καζανάκια στις τουαλέτες των μαθητών, που καθημερινά μας απασχολούσαν, όλα τα υδραυλικά και ηλεκτρολογικά προβλήματα, τα σπασμένα τζάμια των αιθουσών, τα σπασμένα θρανία και τα καθίσματα των μαθητών, που δεν έλεγαν να πάψουν…! Με δυο λόγια, το πρακτικό κομμάτι, το νοικοκύρεμα, που είναι καθημερινό και ατέλειωτο… Αναρωτήθηκα πολλές φορές, αν κάποιος κατανόησε και αναγνώρισε ποτέ, αυτού του είδους την προσφορά των Διευθυντών και Υποδιευθυντών των σχολικών μονάδων, στην εκπαίδευση…!
