«277 λέξεις για την κανιβαλική κολοκυθιά»
Γράφει o Βασίλης Συμεωνίδης
Μικρή ανασκόπηση. Πριν από ενάμιση χρόνο κυβερνητικός συνδικαλιστής της πασοκικής πασκε γυρνούσε την επαρχία προσπαθώντας να συμμαζέψει τ’ απομεινάρια της παράταξης. Σε συνέλευση τοπικής ΕΛΜΕ δήλωνε ότι σε συνάντησή τους με τον υπουργό παιδείας τους εγγυήθηκε (ο υπουργός) πως σε περίπτωση καταγγελίας εναντίον καθηγητή, κάτι που επισύρει πλέον την ποινή της αργίας, ο δικαστής θα είναι επιεικής! Το ακροατήριο άκουγε χωρίς να εκπλήσσεται…
Ο συνδικαλιστής συζητούσε με τον υπουργό που προεξοφλούσε δικαστικές αποφάσεις!
Στην ίδια συνέλευση οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές συζητούσαν το ζήτημα της αξιολόγησης και τον άθλιο τρόπο που καθόριζε το σχετικό σχέδιο προεδρικού διατάγματος. Αυτό που είχαν να πουν ήταν ότι δεν μπορούμε να εμμένουμε σε στείρα άρνηση και ότι θα πρέπει να αντιπροτείνουμε κάτι…
Συνάδερφος τότε πήρε το λόγο και κατέληξε: να φύγει μακριά από τον κώλο μας ο κίνδυνος… και το ίδιο σκέφτηκαν πολλοί παίζοντας στο μυαλό τους κανιβαλική κολοκυθιά. Δεν αδικώ κανέναν, «ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,… σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι». Homo homini lupus…
Αυτά…
Το έδαφος ήταν έτοιμο. Η νεοφιλελεύθερη λογική της ατομικής αξιοσύνης κυριαρχούσε και συνεπώς καταλόγιζε στο άτομο τον κίνδυνο για τη δουλειά και τους όρους της ζωής του. Ενοχοποιείται το θύμα. Ο πυκνός χρόνος που ζούμε έφερε τα πάνω κάτω, φαινομενικά. Γρήγορα φάνηκε ότι όλα λειτουργούσαν προσχηματικά, ή κλιμάκωναν την επίθεση στα αυτονόητα δικαιώματα να αναπνέεις και να ζεις. Κλιμάκωναν την επίθεση στη συλλογικότητα και διέλυαν τον κοινωνικό ιστό. Ήρθε η αύξηση του ωραρίου και όσα έκρυβε – ή μάλλον φανέρωνε – πίσω της. Αμήχανος ο εκπαιδευτικός κόσμος συσπειρώθηκε σε μια πρωθύστερη κατάσταση επιστράτευσης για μια απεργία που θα προκηρυσσόταν αλλά δεν προκηρύχτηκε! Ήττα. Ακολούθησε η κατασπάραξη του ηττημένου.
