«Επιλογή Διευθυντών Σχολικών Μονάδων»
(απόσπασμα από το βιβλίο «η λυκειάρχης»)
Εκείνο το διάστημα ήταν, το Μάιο του 1998, που προκηρύχθηκαν οι θέσεις Διευθυντών σχολικών μονάδων, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η θέση αυτή είναι πάντοτε τετραετούς θητείας, απαιτεί δε, τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Τα τυπικά προσόντα αφορούν στα πτυχία, που έχει αποκτήσει κάποιος, στις μεταπτυχιακές σπουδές, στις ξένες γλώσσες και στην ικανότητα χρήσης υπολογιστή, γιατί τότε άρχισαν να εξοπλίζονται όλα τα σχολεία με υπολογιστές. Μετά τη μοριοδότηση των τυπικών προσόντων, ακολουθεί συνέντευξη του υποψηφίου ενώπιον επταμελούς επιτροπής, για να κρίνουν κατά πόσο η προσωπικότητα του υποψηφίου, είναι κατάλληλη γι αυτό το ρόλο.
Η Φανή, συνάδελφος στο ίδιο σχολείο, αλλά και φίλη, άτομο που μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του, με παρότρυνε να βάλω υποψηφιότητα: «Κι αν δεν τα… καταφέρω, ρε Φανή, είναι μεγάλη ευθύνη, κι ο ρόλος ιδιαίτερα απαιτητικός.» «Εσύ, βουνά μετακινείς, μπορείς, επιβάλλεσαι, είσαι πολύ μαχητική, σίγουρα έχεις να προσφέρεις πολλά στην εκπαίδευση, έχεις μεράκι και δυνατότητες, μη το… αφήνεις, θα μετανιώσεις, καν’ το!» Το είπε κι έγινε. Με έπεισε! Κατέθεσα αίτηση υποψηφιότητας. Περίμενα να κριθώ μετά από δύο ή τρεις μήνες. Ήταν πολλοί εκείνοι που μου υπενθύμισαν, μα πρώτος απ’ όλους ο Δημήτρης με τη Βάσω, συνάδελφοι και φίλοι καρδιακοί: «Σεμέλη, στην Ελλάδα ζούμε, τα πολιτικά μέσα μπορεί να σε… «φάνε», βρες κάποιον πολιτικό, ας έχεις κάποια στήριξη καλού κακού, οι πελατειακές σχέσεις δίνουν και παίρνουν! Εξ άλλου, οι υποψήφιοι Διευθυντές σχολείων, είναι πάρα πολλοί.» Επέμεναν πολύ, αλλά κι εγώ το ίδιο! «Δεν τη θέλω τέτοια στήριξη, ποτέ να μην πάρω διευθυντική θέση, αν είναι να φιλήσω κατουρημένες ποδιές! Δεν την έχω ανάγκη. Όπως λέει και ο ποιητής: «Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα δεμένο…» Τόνιζα μια-μια τις λέξεις απαγγέλλοντας με νόημα. «Καλά, παιδί μου, πού ζεις εσύ; Δε βλέπεις πόσο αργοσαπίζει αυτή η χώρα;» «Το πρόσεξες και συ; Δεν είναι μόνο άποψη… δική μου;» ρώτησα σοβαρά. «Τι λες, παιδάκι μου! Παντού γίνεται πάρτι, τρώνε όλοι, από παντού, δες τις βίλες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, δες το χρήμα ανθρώπων αγράμματων κι ανίκανων! Σφουγγοκωλάριοι, λακέδες, οσφυοκάμπτες, όλοι στο μέλι. Εσύ είσαι τίμια και καθαρή Σεμέλη, δεν… υποψιάζεσαι! Ακόμα και οι συνδικαλιστές, οι πιο πολλοί είναι… δήθεν, άκουσέ με! Σαπίζει η Ελλάδα, να το θυμάσαι, βάλθηκαν οι πεινασμένοι και οι επικίνδυνοι να τρώνε, αλλά και να προωθούν μόνο τους δικούς τους, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν, όπου και αν βρίσκονται, γιατί κανείς, μα κανείς, δεν ελέγχει κανένα!», απάντησε με ένταση ο Δημήτρης.
