Η ποίηση του Τ. Λειβαδίτη βαθιά ανθρωπιστική με αγγίζει πολύ, την γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που πίστεψα και εγώ «στο κόκκινο του έρωτα και της επανάστασης».
Ποίηση δραματική και λυγμική, αλλά ποτέ μελοδραματική, έχει μια βαθύτατη υπαρξιακή απελπισία, όπως εδώ, τα λάθη της ζωής μας έχουν μόνιμη θέση στην ποίηση του νεορομαντικού ποιητή.
Κέντρο της ποίησής του ο άνθρωπος και τα προβλήματά τα του, τα αδιέξοδα, η χαμένη ζωή. Το παρακάτω ποίημα δίνει με τρόπο συγκλονιστικό την στιγμή εκείνη που κάποιος αντιλαμβάνεται ότι πέρασε η ζωή του μέσα σε λάθη και έχει πια καμιά δυνατότητα να την αλλάξει.
«Η περιπέτεια»
«Και θα μπορούσε κάποτε να γραφτεί η συγκλονιστική περιπέτεια μιας γυναίκας που της έπεσε η βελόνα στο πάτωμα, εκείνη γονατίζει κι αρχίζει να ψάχνει, εκεί συναντάει την παλιά της ζωή: χαμένα όνειρα, σφάλματα, νεκροί, μα η βελόνα πρέπει να βρεθεί, το φόρεμα να παραδοθεί, ο Χριστός να σταυρωθεί κι η γυναίκα ψάχνει, ψάχνει ώσπου ξαναβρίσκει τη βελόνα – σηκώνεται τότε, κάθεται στην καρέκλα εξαντλημένη και συνεχίζει να ράβει, ενώ κλαίει σιγανά γιατί κατάλαβε άξαφνα πως γυρισμός δεν υπάρχει…»
Πέρασε η ζωή και χάθηκε, δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα, το μόνο συναίσθημα που μας κρατά ζωντανούς, μέσα σε ελάχιστες γραμμές δίνει το απόλυτο αδιέξοδο ενός ανθρώπου. Έτσι ξαφνικά μια μέρα συνειδητοποιούμε πως πέρασε η ζωή μας και χάθηκε, εγκλωβιστήκαμε σε διαδρομές που δεν έχουν πια γυρισμό και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε κάποια μέρα εντελώς τυχαία, από «μια βελόνα που έπεσε στο πάτωμα» και εκεί στο πάτωμα συναντάμε την χαμένη μας ζωή, τα όνειρα μας, τα λάθη μας , αλλά πια δεν ωφελεί… δεν υπάρχει γυρισμός, όμως δεν έχει πια την πολυτέλεια ούτε να θρηνεί για την χαμένη ζωή.
Όπως ο Χριστός έφτασε ως τη σταύρωση, έτσι κι η γυναίκα οφείλει να επιτελέσει το ρόλο της μέχρι τέλους.
«σηκώνεται τότε, κάθεται στην καρέκλα εξαντλημένη και συνεχίζει να ράβει, ενώ κλαίει σιγανά γιατί κατάλαβε άξαφνα πως γυρισμός δεν υπάρχει…».
Αναγκάζεται να υπηρετήσεις μέχρι τέλος τις επιλογές της ζωής της ή ακόμα και τις τυχαίες συγκυρίες της, αλλά δεν μπορεί πια να την αλλάξει. Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ζήσει έτσι; Χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο, χωρίς καμία αλλαγή στην άχαρη ζωή τους;
Οι όποιες αλλαγές στην ζωή πρέπει να γίνονται στην ώρα τους, χωρίς δισταγμό, την κατάλληλη στιγμή, για να μην φτάσει ποτέ κανείς στο αδιέξοδο του «ουκέτι πια καιρός».
Γιώτα Ιωακειμίδου*
Φιλόλογος
